Η ζωή μας είναι γεμάτη από επιλογές.
Από το τι θα φάμε το μεσημέρι και το τι ρούχο θα ψωνίσουμε, μέχρι το
πού θα στείλουμε βιογραφικό και σε ποια περιοχή θα μετακομίσουμε, όλες
αυτές οι αποφάσεις, μικρές κι ασήμαντες ή μεγάλες και σημαίνουσες,
υφαίνουν τον ιστό της ζωής μας.
Ένα περίπλοκο νήμα από χοντρό σχοινί όπου κάθε κόμπος συνδέεται όχι μόνο με τον προηγούμενο αλλά και με όλους τους υπόλοιπους.
Κι
έτσι, δυσκολευόμαστε να βρούμε πού ήταν τελικά εκεί που στρίψαμε λάθος,
κι αν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι χωρίς να διαλύσουμε ολόκληρο το
σχοινί.
Οι
επιλογές μας, είτε μικρές είτε μεγάλες, είναι σαν ένα σταυροδρόμι. Ποτέ
δε μπορούμε να είμαστε σίγουροι εξαρχής προς τα πού είναι καλύτερα να
πάμε. Κι έτσι, ακούμε το ένστικτο μας ή έστω την πιο ισχυρή παρόρμηση
μας, και απλά ελπίζουμε ότι δε διαλέξαμε λάθος.
Άλλωστε, οι μισές πιθανότητες είναι υπέρ μας. Σωστά;
Τι
γίνεται όμως με όλες αυτές τις φορές που το να πάμε δεξιά ή αριστερά
δεν είναι τόσο απλό; Όταν αυτή η μία επιλογή μπορεί να καθορίσει το
μέλλον μας; Πώς μπορούμε να καταλήξουμε σε μια απόφαση χωρίς να
αναρωτιόμαστε για το υπόλοιπο της ζωής μας αν κάναμε τελικά τη σωστή
κίνηση;
Και τι γίνεται αν πάρουμε τη λάθος απόφαση; Μπορούμε άραγε ποτέ να ξέρουμε εξαρχής ότι πήραμε τη λάθος απόφαση;
Όλοι
μας, ακόμα και οι πιο σοφοί ανάμεσα μας, μερικές φορές εθελοτυφλούμε.
Κλείνουμε τα μάτια, όπως τα παιδιά όταν φοβούνται, και ελπίζουμε ότι έτσι θα διώξουμε το φρικαλέο τέρας που στέκεται απέναντι μας.
Κάνουμε
ότι δεν υπάρχει, στρέφουμε αλλού το βλέμμα, απασχολούμε το μυαλό και το
χρόνο μας με άλλα, ασήμαντα, με τα μικρά τερατάκια που μπορούμε να
εξαφανίσουμε με μια κλωτσιά. Το μεγάλο και άγνωστο ωστόσο είναι πάντα
εκεί, και όπως ακριβώς η μούχλα στους τοίχους, δεν πρόκειται να φύγει αν
δεν την διώξουμε εμείς.
Γιατί
εθελοτυφλούμε όμως; Γιατί φοβόμαστε τόσο να πούμε όχι ή ναι κι απλά να
τελειώνουμε με αυτή την ιστορία; Επειδή δεν ξέρουμε. Επειδή μέσα μας ναι
μεν έχουμε αποφασίσει ήδη αλλά επιτρέπουμε στον εαυτό μας και να
αμφιβάλλει.
Σαν
άλλοι κατηγορούμενοι σε δικαστήριο, μας δίνουμε ένα ελαφρυντικό, το
περιθώριο να καθυστερήσουμε λίγο ακόμα, να το αναβάλλουμε, να μην
τραβήξουμε το τσιρότο.
Αλλά
μέσα μας ξέρουμε. Αλήθεια, για σκέψου το. Πιστεύεις ότι δεν έχεις
αποφασίσει ήδη τι θα κάνεις; Ξέρεις ότι θα φύγεις από αυτή τη δουλειά,
κι ας σημαίνει αυτό να ψάξεις πάλι από την αρχή. Το νιώθεις ότι ο
άνθρωπος με τον οποίο είσαι δε σου ταιριάζει, και πρέπει να φύγεις.
Δύσκολο
όμως να είσαι μόνος σου όταν όλοι γύρω σου ζευγαρώνονται. Το πατρικό
μπορεί να γίνει μέγγενη που σε σφίγγει, αλλά πώς αφήνεις το οικείο για
το άγνωστο;
Όλες
αυτές οι δύσκολες αποφάσεις που όμως πρέπει να πάρεις. Ο κόσμος δε θα
ήταν ο ίδιος αν δεν υπήρχαν εκείνοι οι θαρραλέοι που βάδισαν προς το
άγνωστο τι.
Κι αν κάνεις λάθος; Κι αν το ένστικτο σου σε κοροϊδέψει; Ή αν φοβηθείς να ακολουθήσεις αυτό που σου λέει η καρδιά σου; Τι γίνεται τότε;
Στη ζωή υπάρχει ένα δώρο. Αύριο λέγεται.
Υπάρχει
το αύριο. Δε θα υπάρχει πάντα. Αλλά αυτή τη στιγμή που διαβάζεις
μπορείς να ελπίζεις στο μεγάλο αύριο. Σε αυτή τη μέρα όπου μπορείς να
διορθώσεις τα λάθη σου, να ξεκινήσεις από την αρχή. Όχι να γυρίσεις πίσω
όμως.
Ποτέ μη γυρίζεις πίσω κι ας έκανες λάθος. Να κοιτάς μπροστά. Να κοιτάξεις μπροστά, και όπως το GPS να κάνεις αναδρομολόγηση.
Ακόμα
κι ο καλύτερος οδηγός κάποια στιγμή θα χαθεί. Η ικανότητα δε φαίνεται
στο πόσο καλά ακολουθείς την πορεία, αλλά στο πώς αντιδράς όταν βγαίνεις
εκτός.
Γι’
αυτό λοιπόν, κλείσε για μια στιγμή τα μάτια σου, πάρε μια βαθιά ανάσα,
και σκέψου: προς τα πού σου λέει το ένστικτο σου να πας; Όταν τα
ανοίξεις ξανά, μην το σκεφτείς δευτερόλεπτο. Απλά κάντο.
Με θάρρος και με την ανόητη ελπίδα του ονειροπόλου πως όλα θα πάνε καλά. Γιατί στο τέλος όλα πάνε καλά.
Ενημέρωση:
Το Sxeseis-kai-sunaisthimata περιέχει διαφημίσεις Google . Δεν
κοστίζουν κάτι σε εσάς, όμως κάνοντας ένα κλικ σε αυτές, λαμβάνει μια
πολύ μικρή προμήθεια που το βοηθάει να συντηρείται.
