Λόγω των υποχρεώσεων που «μας αναγκάζουν» να κάνουμε πράγματα που σε
άλλη περίπτωση δεν θα κάναμε ποτέ, της οικονομικής κρίσης που μας στερεί
θεωρούμε, το να έχουμε καλύτερη ζωή, του άγχους να προλάβουμε τους
χρόνους, του τρεξίματος λόγω της αστικής ζωής στην οποία ζούμε, των
χρεών που έχουμε δημιουργήσει απέναντι σε ανθρώπους, σε καταστάσεις και
χρήμα, των απαιτήσεων που έχουμε από τον εαυτό μας, των απαιτήσεων που
οι άλλοι έχουν από εμάς, όπως και των απαιτήσεων που η «κοινωνία» μας
φορτώνει, ο ύπνος μας τη νύχτα, δεν έρχεται.
Σκέψεις, σκέψεις σκέψεις... Ακόμα και όταν θέλουμε να σωπάσει ο νους,
έρχονται μαζεμένα μπρος μας, όλα τα θέματα τα χαρακτηριζόμενα από εμάς
ως προβλήματα. Κι όταν τελειώνουν μια φορά, δεν σταματά εκεί το βάσανο
μας, κι αυτό, γιατί αρχίζουν ξανά και ξανά, να επαναλαμβάνονται από την
αρχή…
Δύο είναι οι τρόποι για να καταφέρνουμε να μας παίρνει ο ύπνος. Τρόποι,
που στην ουσία μας βάζουν «να εργαστούμε», (ίσως ακόμη και για πρώτη
φορά στη ζωή μας), με τον εαυτό μας.
1. Ο πρώτος, παρ’ όλα τα ζητήματα που έχουμε «στο κεφάλι μας», είναι να
δώσουμε έμφαση σε ένα σενάριο. Να αρχίσουμε δηλαδή, να βλέπουμε να
παίζει «μία ταινία μπροστά μας». Ταινία, η οποία είναι είτε σχετική με
τα προβλήματα μας, είτε παντελώς άσχετη. Δηλαδή, είτε το σενάριο που
βλέπουμε να περιέχει ακριβώς το πώς λύνονται όλα μας τα ζητήματα και
νιώθουμε καλά, είτε, να βλέπουμε κάτι εντελώς άσχετο.
Ένα ταξίδι, φίλους, επανασύνδεση έρωτα, συντροφιά με αγαπημένα πρόσωπα
κλπ, δηλαδή πράγματα, που θα μας έκαναν να αισθανόμαστε καλά που όμως
τώρα, δεν μας ικανοποιούν, λόγω της προσοχής μας στα προβλήματα… Αν αυτή
μας η επικέντρωση πετύχει πιστέψτε με, αγνοούμε εντελώς, ότι κι αν
είναι αυτό που μας απασχολεί, στην κατά τα άλλα αληθινή ζωή μας.
Αποτέλεσμα; Την έλευση ενός ύπνου ήρεμου, γαλήνιου, και βαθιάς
ουσιαστικής ξεκούρασης.
Το παραπάνω, δεν είναι άλλο από τον λεγόμενο οραματισμό! Έναν οραματισμό
όμως, τον οποίο ζούμε πραγματικά, ως να συμβαίνει. Με τις αισθήσεις
του, τα συναισθήματα του, τις μυρωδιές του, τα ακούσματα… Χωρίς βέβαια
να ξεχνάμε, πως «το σενάριο», εμείς το κατευθύνουμε, και πάντα προς κάτι
που μας ικανοποιεί. Πάντα!
Από ένα σημείο και μετά, (αν εξασκηθούμε για καιρό) θα δούμε, πως ο
οραματισμός μας, αρχίζει να «φτιάνει», ή μάλλον «να συνεχίζει» μόνος του
το ευχάριστο σενάριο το οποίο ξεκινήσαμε, και να βλέπουμε ουσιαστικά
εκδοχές μιας ζωής, που δεν επιτρέπαμε, ούτε καν να ονειρευτούμε, λόγω
του ότι τις είχαμε αποκλείσει ως αδύνατες, εξαιτίας της αποκλειστικής
προσοχής μας (όπως ήδη είπαμε), στα υπάρχοντα εξωτερικά προβλήματα.
Τι πετυχαίνουμε οπότε με τον οραματισμό; Κατ’ αρχήν, παίρνουμε την
κατάσταση του εαυτού μας εμείς, για το πώς να νιώθουμε. Δηλαδή,
εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας, να «ελέγχει» απόλυτα και τα συναισθήματα,
και τις σκέψεις.
Διότι στην ουσία, δεν έχει σημασία τι προβλήματα έχουμε. Αυτό, ίσως δεν
αλλάξει. Αυτό όμως που μπορεί να αλλάξει, είναι «ο τρόπος που τα
βλέπουμε» και άρα, «ο τρόπος που εν τέλει τα αντιμετωπίζουμε». Ακόμα πιο
βαθιά; Αποφασίζουμε ουσιαστικά, «το βαθμό» κατά τον οποίο θα μας
επηρεάσουν.
Άρα με το παραπάνω, δεν πετυχαίνουμε μόνο έναν υπέροχο ύπνο, αλλά όλο
αυτό, έχει και αντίκτυπο, ακόμα και στον τρόπο ζωής μας, κατά τη
διάρκεια, όλης της επόμενης ημέρας που θα επακολουθήσει.
Ακόμα πιο πέρα; Όταν με το καλό γίνει συνήθεια ένας τέτοιου είδους
οραματισμός, «ως δια μαγείας», ακόμα και τα προβλήματα που είχαμε,
αρχίζουν να διευθετούνται, «από το πουθενά». Αλλά αυτό το πουθενά
τελικά, δεν είναι τίποτε άλλο, από «την εργασία» την οποία έχουμε κάνει,
κατά τη διάρκεια της νύχτας…
2. Ο δεύτερος τρόπος για να μπορέσουμε να απολαύσουμε στην κυριολεξία
τον ύπνο μας, είναι και πάλι εργασία με τον εαυτό μας, αλλά αυτή τη
φορά, έχει να κάνει με «μάθημα», ανώτερης τάξης…
Όταν λοιπόν ξαπλώνουμε στο κρεβάτι μας, (ανάσκελα), χαλαρώνουμε,
διεξάγοντας βαθιές αναπνοές (πνεύμονες, στήθος, κοιλιά) παρατηρώντας
τες. Μόνο αυτό. Παρατηρούμε την αναπνοή μας.
Αν η παρατήρηση γίνει ουσιαστικά, καμία σκέψη δεν καταφέρνει να περνά
από το μυαλό μας. Συνήθως, αν γίνει η άσκηση κανονικά, μας παίρνει ο
ύπνος, χωρίς να έχουμε πάρει χαμπάρι το πότε…
Αν όχι, κάποια στιγμή, παύουμε να παρατηρούμε την αναπνοή, και εν μέσω
χαλάρωσης, σταθεροποιούμε την προσοχή μας, στο σκοτάδι που βρίσκεται
μπρος μας. (Φυσικά έχοντας κλειστά τα μάτια μας).
Και…, μόνο παρατηρούμε. Μόνο. Δίχως, τίποτα μα τίποτα άλλο. Μπορεί να
εμφανιστούν όνειρα, εικόνες, σενάρια κλπ. Το μυστικό, είναι να τα
παρατηρούμε όλα, από έξω.
Χωρίς, να ταυτίζουμε τον εαυτό μας με τίποτα, απ’ ότι κι αν εμφανιστεί.
Σιγά σιγά, η αίσθηση του σώματος μας χάνεται, και αργά, βυθιζόμαστε,
στην καρδιά μιας ελευθερίας, που παρόμοια της, δεν έχουμε δει ποτέ… Εδώ
ακριβώς, ένας γλυκός ύπνος πλέον είναι γεγονός.
Σαφώς και ο δεύτερος τρόπος αλλάζει και αυτός την καθημερινή μας ζωή από
την επόμενη κι όλας μέρα. Όμως, (γι’ αυτό και είπα είναι ανώτερης τάξης
διαδικασία), χρειάζεται να έχουμε προχωρήσει στην αυτογνωσία, ώστε να
είμαστε σε θέση να αποκωδικοποιούμε, όλα όσα εμφανίζονται για εμάς
μπροστά μας, στα συμβάντα της ζωής που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.
Η εργασία μας, δεν περιορίζεται λοιπόν στη μέρα. Ούτε αν ασχολούμαστε με
την Αυτογνωσία 2 φορές την εβδομάδα, ή απλά διαβάζουμε κάθε τόσο ένα
βιβλίο ανάλογο.
Η πορεία μας, είναι ολιστική. Καλύπτει, κάθε κομμάτι της μέρας μας.
Ακόμα και αυτό της νύχτας. Τη νύχτα η εργασία, εμφανίζεται τη μέρα. Της
μέρας η εργασία, μας βοηθά να πάμε βαθύτερα το βράδυ…
Πάντως, καλό είναι να αρχίσουμε, (ακόμα και αυτοί που δεν έχουν σχέση με
τα του Εσωτερισμού), να εργαζόμαστε χαλαρά, και να προσπαθούμε, να
φέρνουμε τον εαυτό μας όσο γίνεται πιο κοντά, σε ισορροπημένες και
ήρεμες καταστάσεις. Όλα τα άλλα, έρχονται μόνα τους, την κατάλληλη
στιγμή. Αρκεί, να χτυπήσουμε την πόρτα…
