Φορώ το σάβανο των ψευδαισθήσεων.
Με ένδυμα το σαρκίο
πορεύομαι από την κοχλάζουζα ενέργεια προς τον ανύπαρκτο κόσμο της ύλης,
τον τρισδιάστατο.
Καμπυλώνω τα όρια.
Μεταβάλλω τις διαστάσεις.
ΤΡΕΠΩ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΦΥΣΗ.
Ενώνομαι με Πυρ και Πνεύμα,
Τα πέλματα μου βουλιάζουν στο παχύ χαλί του χωροχρόνου που ξεδιπλώνεται.
Η πτώση.
Η πτώση μου.
Προϋπόθεση για να υπάρξει ζωή.
Μέσα από τα μάτια μου κοιτάζει προς τα έξω το σύμπαν όλο.
Μέσα από τα αυτιά μου ακούει τις μουσικές των ανθρώπων.
Μυρίζει μέσα από τα ρουθούνια μου μπαχάρια και αρώματα.
Γεύεται την πίκρα και τη γλύκα με τη γλώσσα μου.
Με τα χέρια μου σκάβει, χαϊδεύει και ακουμπάει τα πράγματα.
Στο πέρασμα μου αφήνω αποτύπωμα
γράφοντας ένα ποίημα,
φυτεύοντας ένα λουλούδι,
και γεννώντας ένα παιδί.
ΤΡΕΠΩ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΜΟΥ ΣΕ ΟΥΣΙΑ.
Γυρίζω σπίτι,
στην ενιαία συνείδηση της ολότητας.
Η καμπυλότητα του χώρου με κάνει και πάλι αόρατη μέσα στο αισθητό τίποτα.
Εξακολουθώ να υπάρχω αλλά δεν με βλέπετε…
όπως ένα καράβι που απομακρύνεται από την ακτή και απλά δεν μπορείτε πια να το δείτε…
