Πόλεμος των like. Όπως λέμε Πόλεμος των Ρόουζ ένα πράγμα. Πόσα πήρε η
φωτογραφία μου; Πόσα πήρε η δική σου; Μη στριμώχνεστε, όλοι θα πάρετε.
One for you, one for me.
Άνθρωποι ξεροσταλιάζουν πίσω από μια οθόνη σε μια καθημερινή, αδυσώπητη
μάχη, γεμάτοι αγωνία. Ευτυχώς γίνεται αυτόματα η καταμέτρηση, προς
αποφυγή μοιραίων λαθών. Η χαρά διαδέχεται την απογοήτευση και τούμπαλιν.
Βασανιστικά ερωτήματα κατακλύζουν το μυαλό.
Τι δεν πήγε καλά και η ανάρτηση δεν είχε την δέουσα ανταπόκριση του κοινού;
Α! για δες! Limit up τα like!! Άγγιξαν διψήφιο αριθμό! Μπράβο μου! Δοξάστε με!
Εεεεε μήπως να το χαλαρώσουμε λίγο; Δεν είναι ότι πήρες και το Νόμπελ!!
Πέρα από την πλάκα όμως, το συγκεκριμένο θέμα είναι ιδιαίτερο και αρκετά
ευαίσθητο. Μας απασχολεί πιστεύω όλους και δεν εξαιρείται ούτε η
υποφαινόμενη!
Όταν κάποιος αποφασίζει να εκθέσει τον εαυτό του στο φατσοβιβλίο,
ουσιαστικά εκφράζει μια εσωτερική ανάγκη κάλυψης συναισθηματικών κενών.
Ψήγματα εγωισμού και φιλαυτίας υποβόσκουν και εμφανίζονται δειλά δειλά.
Ασυναίσθητα συνήθως η εικόνα που προβάλει, είναι αρκετά ωραιοποιημένη
και εξιδανικευμένη. Από την άλλη, οι προτιμήσεις που παρουσιάζει, μέσα
από βίντεο, κείμενα, μουσικά τραγούδια, εξωτερικεύονται σε μια πιο
εκλεπτυσμένη εκδοχή. Μια εκδοχή πιο φιλική προς το περιβάλλον.
Σε μια εποχή αμφισβήτησης, ανασφάλειας, υπάρχει ατελείωτη δίψα για επιβεβαίωση. Ανάγκη για αποδοχή. Ας μη γελιόμαστε.
Πολλοί μεταφράζουν το μπλε χεράκι του fb, σαν ένδειξη ότι είναι αρεστοί,
ότι η προσωπικότητά τους είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Νιώθουν ότι τους
συμπαθούν λίγο παραπάνω.
Είναι όμως αυτό πραγματικότητα;
Προσωπικά, θεωρώ ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.
Εν μέρει, οι σχέσεις που αναπτύσσονται διαδικτυακά, είναι εικονικής πραγματικότητας.
Αν δεν έχουν συναισθηματικό υπόβαθρο, δεν είναι ουσιαστικές, ούτε
διαρκούν στον χρόνο. Μέσα στη λίστα των αναρίθμητων «φίλων», υπάρχουν
και εκείνοι της καρδιάς. Είναι πολύτιμη η παρουσία τους στη ζωή σου.
Η γνώμη τους μετράει και τους αγαπάς ανιδιοτελώς με ή χωρίς like.
Υπάρχουν όμως και οι γνωστοί - άγνωστοι. Είναι εκείνοι που θα πατήσουν
το κουμπί τυπικά, από ευγένεια. Τηρούν πιστά τους κανόνες καλής
συμπεριφοράς. Ξέρουν απέξω το savoir vivre του fb!
Άλλοι θα αντιδράσουν μηχανικά από συνήθεια, χωρίς καν να διαβάσουν την
ανάρτησή σου. Δεν τους ενδιαφέρει στ' αλήθεια. Κάποιοι θα δείξουν ότι
τους αρέσεις από συναδελφικότητα και μόνο. Πώς θα σε αντικρίσουν άλλωστε
την άλλη μέρα στη δουλειά; Με τι μούτρα;
Τα ζόρια έρχονται για αυτούς που έχουν μεγάλο σόι. Βρίσκονται στη
δυσάρεστη θέση να τους ακολουθεί η κάθε μακρινή θεία από το Σικάγο.
Θέτει άκομψα ερωτήματα τύπου πόσο μεγάλωσες (σιγά δεν είμαι και σαν την
Ακρόπολη), αν έχεις τακτοποιηθεί (και δεν εννοεί την πρόσφατη
μετακόμιση) και όλα δημόσια!!
Inbox θεία μου! Please! Inbox!
Όλα χρειάζονται στη ζωή. Και τα like θα τσεκάρει κανείς και θα τα χαρεί όσο πρέπει.
Με μέτρο. Η αληθινή ζωή όμως βρίσκεται κάπου εκεί έξω και περιμένει. Το
like ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είναι ούτε δείκτης ευφυΐας, ούτε
δημοτικότητας, μα ούτε και ευτυχίας.
Όταν δε, γίνει εθισμός, πάθος και αγωνία διαρκής για επιβράβευση,
καταντάει επικίνδυνο για την ψυχική υγεία του ανθρώπου. Υποδηλώνει άλλα
προβλήματα που δεν είμαι αρμόδια να αναλύσω. Μια ψευδαίσθηση είναι και
τίποτα παραπάνω.
Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από σχέσεις αληθινές, παρουσίες χειροπιαστές.
Από ένα άγγιγμα χεριών, από λόγια ειπωμένα και όχι γραμμένα. Να χαθεί
μέσα σε ένα βελούδινο βλέμμα όλο αγάπη και όχι σε μια ψυχρή και παγερή
οθόνη. Να ακούσει μια φωνή να πάλλεται και να αλλάζει χροιά όταν
προφέρει το «χρόνια πολλά», το «συγγνώμη», το «σ΄ αγαπώ».
Έχει ανάγκη να κοιτάξει ένα ηλιοβασίλεμα και όχι να το βγάλει φωτογραφία, γιατί θα χάσει τη μαγεία του.
Η ουσία είναι με ποιον το μοιράζεσαι και όχι να το «μοιραστείς» στο
διαδίκτυο. Γιατί στο τέλος της ημέρας, δε θα ρωτήσει κανείς τον εαυτό
του πόσα like πήρα σήμερα, αλλά πόσες από τις 24 ώρες της ημέρας έζησα
αληθινά.
