Ο 71χρονος Joao Pereira de Souza, από χωριό έξω από το Ρίο ντε Τζανέιρο, εντόπισε τον μικρό πιγκουίνο να κείτεται στα βράχια το 2011,
Αβοήθητος λιμοκτονούσε και ήταν καλυμμένος με πετρέλαιο. Ο de Souza τον πήρε μαζί του, τον φρόντισε μέχρι να γίνει καλά και τον ονόμασε Dindim.
Μία εβδομάδα αργότερα ο πιγκουίνος ήταν πια πεντακάθαρος και σε καλή κατάσταση και ο de Souza τον άφησε πίσω στη θάλασσα και τον αποχαιρέτησε. Δεν περίμενε να τον ξαναδεί.
Προς μεγάλη του έκπληξη ωστόσο, λίγους μήνες αργότερα ο πιγκουίνος επέστρεψε στο νησί που βρίσκεται το χωριό του 71χρονου, τον αναγνώρισε και γύρισε σπίτι μαζί του!
Πλέον ο Dindim περνά οκτώ μήνες το χρόνο με τον de Souza και τους υπόλοιπους στις ακτές Αργεντινής και Χιλής. Πιστεύεται πως διανύει κολυμπώντας περίπου 5000 μίλια κάθε φορά που επιστρέφει στον φίλο του.
«Αγαπώ τον πιγκουίνο σαν παιδί μου και πιστεύω πως κι εκείνος με αγαπά», είπε ο 71χρονος στο Globo TV. «Κανέναν άλλο δεν αφήνει να τον ακουμπήσει, τους διώχνει με το ράμφος. Σε μένα ακουμπά, με αφήνει να τον δροσίζω με νερό, να τον ταΐζω σαρδέλες και να τον σηκώνω αγκαλιά».
Όταν ο Dindim ήταν μικρός, ο de Souza του έδινε καθημερινά ψάρια για να δυναμώσει. Ύστερα επιχείρησε να τον αφήσει στη θάλασσα. «Αλλά δεν έφευγε, έμεινε για μένα για 11 μήνες και μετά, αφότου έβγαλε νέο φτέρωμα, εξαφανίστηκε. Όλοι μου έλεγαν πως δεν θα ξαναέρθει αλλά εκείνος επιστρέφει κάθε φορά, εδώ και τέσσερα χρόνια. Έρχεται τον Ιούνιο και φεύγει τον Φεβρουάριο. Κάθε χρόνο είναι πιο εκδηλωτικός και δείχνει πιο χαρούμενος που με βλέπει».
Ο βιολόγος Joao Paulo Krajewski είπε πως δεν έχει ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο. «Νομίζω πως ο πιγκουίνος θεωρεί τον Joao μέλος της οικογένειάς του και πως είναι και αυτός πιγκουίνος. Όταν τον βλέπει κουνά την ουρά του σαν σκύλος και κραυγάζει με ενθουσιασμό».
Άλλος ειδικός είπε πως φαίνεται ο Dindim να αναγνωρίζει τον de Souza σαν να ήταν πιγκουίνος και του συμπεριφέρεται ανάλογα.
