«Έλα λοιπόν, είπε ο Σωκράτης, λέγε μας πάλι πώς συμβαίνει, Αντισθένη, ενώ έχεις τόσο μικρή περιουσία, να καυχιέσαι για πλούτο.»
«Διότι είμαι της γνώμης, φίλοι, ότι τον πλούτο και τη φτώχεια οι άνθρωποι δεν τα έχουν στο σπίτι αλλά στην ψυχή τους.
Γιατί βλέπω πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι μ’ όλο που διαθέτουν πάρα πολλά
χρήματα, θεωρούν τον εαυτό τους τόσο φτωχό, ώστε καταβάλλουν κάθε
προσπάθεια και διακινδυνεύουν τα πάντα προκειμένου να αποκτήσουν
περισσότερα.
Όσο για μένα, έχω τόσα που κι εγώ ο ίδιος με δυσκολία τα βρίσκω· ωστόσο
υπάρχουν αρκετά για να τρώγω, ώστε να μην πεινάω, και να πίνω, ώστε να
μην διψώ, και να είμαι ντυμένος, ώστε όταν είμαι έξω να μην τρέμω από το
κρύο περισσότερο απ’ ότι τούτος εδώ ο πάμπλουτος Καλλίας.
Αλλά πιο σημαντικό κτήμα μέσα στα πλούτη μου θεωρώ τούτο: ότι αν μου
αφαιρούσε κάποιος κι αυτά που έχω τώρα, δεν βλέπω να είναι καμιά δουλειά
τόσο εξευτελιστική που να μη μου εξασφαλίζει αρκετή τροφή.
Και το πιο περίκομψο κτήμα μου: το βλέπετε πως πάντα έχω ελεύθερο χρόνο,
ώστε και να βλέπω όσα αξίζουν να τα βλέπει κανείς, και να ακούω όσα
αξίζουν να τα ακούει και -πράγμα που εγώ το θεωρώ πολύτιμο - να περνώ
απερίσπαστος την ημέρα μου μαζί με τον Σωκράτη.
Κι αυτός πάλι δεν θαυμάζει όσους έχουν πολύ χρυσάφι, αλλά συναναστρέφεται αυτούς που του είναι αρεστοί».
(Ξενοφών, Συμπόσιον 4, 34-44, μετ. Ν. Μ. Σκουτερόπουλος σε βιβλίο του Οι
Αρχαίοι Κυνικοί - Αποσπάσματα και Μαρτυρίες, Γνώση - Αθήνα 1998, σσ.
83-85)
