Δεν χρειάζεται να μιλάς πολύ. Αρκετά φλυαρεί το μυαλό σου. Να προσέχεις τι σου λέει, μπορεί να σε παραπλανήσει.
Και
να μην αναλώνεσαι. Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν, ούτε να
τους αλλάξεις γνώμη. Πόσο μάλλον να σε αγαπήσουν γι’ αυτό που είσαι και
όχι γι’ αυτό που θα ήθελαν. Δεν είναι ο ρόλος σου να τους πείσεις.
Άνοιξε
την πύλη της διαίσθησής σου και δες! Ό,τι δεν σε κάνει να νιώθεις καλά,
δεν υπάρχει και λόγος να βρίσκεται στην πραγματικότητά σου. Ό,τι δεν αγγίζει και τις έξι αισθήσεις σου (ναι, έξι), θα σε ρουφήξει.. απομακρύνσου.
Και
να μην φοβάσαι, η μοναχικότητα είναι προτιμότερη από την ανούσια παρέα
ανθρώπων που δεν σας συνδέει τίποτα – ή σχεδόν τίποτα.
Η μετριότητα δεν θα σε γεμίσει ποτέ, αν ανήκεις σε αυτούς που η κενότητα είναι μη ανεκτή.
Κρατήσου
από εσένα και μην αναζητάς να γίνουν στήριγμά σου άλλες ψυχές. Έχουν κι
αυτές το δρόμο τους να διανύσουν, όποιος κι αν είναι αυτός. Και είναι
σεβαστός. Και πρέπει να τον βρουν μόνοι τους αλλιώς δεν θα
απεγκλωβιστούν ποτέ χρησιμοποιώντας δεκανίκια σε κάθε τους βήμα.
Σκέψου
και νιώσε, με την ελευθερία που εσύ ορίζεις, χωρίς τους περιορισμούς
μιας καλά βολεμένης και αυτοματοποιημένης κοινωνίας.
Χρησιμοποίησε
την ανεξάρτητη σκέψη για το καλό το δικό σου και του κόσμου όλου. Να
αποζητάς το καλό, την ομόνοια και την ευγένεια σε κάθε σου σκέψη και
βήμα.
Αγάπα τον εαυτό σου, γιατί σε αυτόν γέρνεις τη ψυχή σου τα βράδια μέχρι να ηρεμήσει – έστω κι αν δεν ηρεμεί ποτέ.
Ερωτεύσου
ελεύθερα πνεύματα, δοτικά μεν αλλά ανεξάρτητα. Που δεν θα διστάσουν να
σε περιμένουν αν κουραστείς. Κι αν χρειαστεί θα κοντοσταθείς κι εσύ για
αυτά με όλο σου το είναι. Που θα ταξιδέψουν μαζί σου ακόμα και νοερά και
πάνω από όλα άφοβα.
Ονειρέψου… είναι δημιουργικότητα.
Και γέλα, με τον εαυτό σου, με την ζωή.. γέλα με την καρδιά σου.
Αλλά μην μιλάς πολύ.. Πράξε!
