Ένα παιδί ρώτησε τον παππού του:
“Παππού,
πώς έζησες στο παρελθόν χωρίς τεχνολογία, χωρίς υπολογιστές, χωρίς
drones, χωρίς internet, χωρίς τηλεόραση, χωρίς κλιματιστικό, χωρίς
αυτοκίνητο, χωρίς κινητό;”
Ο παππούς απάντησε:
“Όχι
όπως ζει η γενιά σας σήμερα . . . . χωρίς προσευχές, χωρίς συμπόνια,
χωρίς σεβασμό, χωρίς πραγματική εκπαίδευση. Δεν υπάρχει ανθρώπινη
καλοσύνη, δεν υπάρχει ντροπή, δεν υπάρχει σεμνότητα, δεν υπάρχει
ειλικρίνεια.
Εμείς, οι άνθρωποι που γεννηθήκαμε μεταξύ των ετών 1930-1980, ήμασταν οι ευλογημένοι. Οι ζωές μας είναι μια ζωντανή απόδειξη”.
Ενώ παίζαμε και κάναμε ποδήλατο, δεν είχαμε φορέσει ποτέ κράνος.
Μετά το σχολείο κάναμε μόνοι μας τις εργασίες μας και πάντα παίζαμε στα λιβάδια μέχρι το ηλιοβασίλεμα.
Παίξαμε με πραγματικούς φίλους, όχι με εικονικούς φίλους.
Αν διψούσαμε, θα πίναμε από το συντριβάνι, από τους καταρράκτες, νερό βρύσης, όχι μεταλλικό νερό.
Ποτέ δεν ανησυχήσαμε πως θα αρρωσταίναμε ακόμα και όταν μοιραζόμασταν το ίδιο φλιτζάνι ή πιάτο με τους φίλους μας.
Ποτέ δεν πήραμε βάρος τρώγοντας ψωμί και ζυμαρικά κάθε μέρα.
Τίποτα δεν πάθανε τα πόδια μας παρά το περπάτημά μας ξυπόλητοι.
Ποτέ δεν χρησιμοποιήσαμε συμπληρώματα διατροφής για να παραμείνουμε υγιείς.
Συνηθίζαμε να φτιάχνουμε τα δικά μας παιχνίδια και να παίζουμε με αυτά.
Οι γονείς μας δεν ήταν πλούσιοι. Αγάπη μας έδωσαν, όχι υλικά δώρα.
Δεν είχαμε ποτέ κινητό τηλέφωνο, video games, PC, laptop, διαδικτυακή συνομιλία . . . . αλλά είχαμε αληθινούς φίλους.
Επισκεπτόμασταν τους φίλους μας χωρίς να μας καλέσουν και ευχαριστιόμασταν το φαγητό με την οικογένειά τους.
Μπορεί να είχαμε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, αλλά μπορείτε να βρείτε πολύχρωμες αναμνήσεις σε αυτές τις φωτογραφίες.
Είμαστε μια μοναδική γενιά, γιατί είμαστε η τελευταία γενιά που άκουσε τους γονείς της.
Και είμαστε και οι πρώτοι που αναγκαστήκαμε να ακούσουμε τα παιδιά μας.
Είμαστε
περιορισμένη “έκδοση”. Εκμεταλλευτείτε μας. Μάθετε από εμάς. Είμαστε
ένας θησαυρός που προορίζεται να εξαφανιστεί σύντομα.
