Πρέπει να μάθουμε να κλείνουμε το εσωτερικό μας ραδιόφωνο. Δεν είναι καλό για την υγεία μας να καταναλώνουμε μ’ αυτό τον τρόπο τη συνείδησή μας.
Στο χωριό με τις Δαμασκηνιές, το μέρος όπου ζω στη Γαλλία, εστιάζουμε στην ενσυνείδητη κατανάλωση της τροφής, τόσο της βρώσιμης όσο κι εκείνης που λαμβάνουμε με τις αισθήσεις. Όχι μόνο δεν πίνουμε αλκοόλ και δεν τρώμε κρέας, αλλά επίσης επιδιώκουμε να μιλάμε και να σκεφτόμαστε όσο το δυνατό λιγότερο ενόσω τρώμε, πίνουμε, πλένουμε τα πιάτα ή κάνουμε οτιδήποτε άλλο.
Αυτό γιατί καθώς περπατάμε, για παράδειγμα, αν ταυτόχρονα μιλάμε ή σκεφτόμαστε, χανόμαστε στη συζήτηση που έχουμε και κολλάμε στο παρελθόν ή στο μέλλον, στις ανησυχίες μας ή στα σχέδιά μας. Εύκολα οι άνθρωποι μπορούν να περάσουν ολόκληρη τη ζωή τους κάνοντας απλώς αυτό.
Πώς μπορούμε ν’ απολαύσουμε τα βήματά μας αν η προσοχή μας είναι προσανατολισμένη σε αυτό το ψυχικό μουρμουρητό; Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τι αισθανόμαστε κι όχι απλώς τι σκεφτόμαστε. Όταν ακουμπάμε το έδαφος με τα πόδια μας, πρέπει να είμαστε σε θέση να αισθανόμαστε τα πόδια μας που έρχονται σε επαφή με το έδαφος.
Κάνοντάς το, θα νιώσουμε πολλή χαρά, απλώς και μόνο επειδή είμαστε σε θέση να περπατάμε. Όταν περπατάμε, μπορούμε να επενδύσουμε όλο μας το σώμα και το μυαλό στα βήματά μας και να είμαστε απολύτως συγκεντρωμένοι σε αυτή την πολύτιμη στιγμή της ζωής.
Εστιάζοντας σ’ αυτή την επαφή με τη γη, μπορούμε να πάψουμε να παρασυρόμαστε από τις σκέψεις μας και να αρχίσουμε να βιώνουμε το σώμα μας και το περιβάλλον μ’ έναν τελείως διαφορετικό τρόπο.
Το σώμα μας είναι ένα θαύμα. Οι λειτουργίες του είναι το αποτέλεσμα χιλιάδων διεργασιών. Αυτό μπορούμε να το αναγνωρίσουμε μόνο αν σταματήσουμε τη συνεχή σκέψη και αποκτήσουμε αρκετή ενσυνείδηση και συγκέντρωση ώστε να είμαστε σε επαφή με τα θαύματα του σώματός μας, τη γη και τον ουρανό.
