Στην
ησυχία της φύσης, αν το θέλεις, μπορεί να περάσουν και μέρες χωρίς να
συναντήσεις άνθρωπο, μα ψυχή θα συναντήσεις σίγουρα. Τη δική σου.
Πόσο
ειρωνικό που από όλα τα feelgood τραγούδια που έχει αποθηκεύσει ο νους
μου, πιάνω τον εαυτό μου να μουρμουρίζει αυτό, σήμερα που περπατώ
ολομόναχη στο χωμάτινο μονοπάτι από τη θάλασσα. Σήμερα που απόλαυσα την
τιμή να έχω τη θάλασσα όλη για μένα, μιας και κατέβηκα περασμένη ώρα.
«Ν’
αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα / τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους /
τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα / και πολύ ν’ αγαπάς τους
ανθρώπους».
Πόσο ειρωνικό που για ν’ αγαπήσω τους ανθρώπους, χρειάζεται να απομονωθώ,
να ταξιδέψω εκατοντάδες χιλιόμετρα μέχρι το εξοχικό-ησυχαστήριο όπου,
αν το θέλεις, μπορεί να περάσουν και μέρες χωρίς να συναντήσεις ψυχή.
Εδώ οι λιγοστοί γείτονες βρίσκονται σε απόσταση ασφαλείας και είναι
διακριτικοί, δεν σου χτυπούν την πόρτα για να σου φέρουν σύκα. Η
άσφαλτος σταματάει πολύ πριν, οδηγώντας τα αυτοκίνητα περιμετρικά,
μακριά από τη σκόνη...
του
χωματόδρομου, μα και μακριά από τη θάλασσα, τους βράχους με τα αρχαία
και τη θέα στα βουνά της Εύβοιας. Εδώ, αν το θέλεις, μπορείς να περάσεις
μέρες ολόκληρες συνομιλώντας μονάχα με τα κύματα, το απογευματινό
αεράκι του βόρειου Ευβοϊκού, τα τζιτζίκια, τους γρύλους και τ’ αστέρια,
το θρόισμα των φύλλων της ελιάς και του πεύκου.
Αν ο εσωτερικός μου κριτής έπαιρνε μορφή, τώρα θα χαμογελούσε θριαμβευτικά: «Πλάκα μου κάνεις. Εσύ, που απολαμβάνεις πάντα να έρχεσαι εδώ στην απομόνωση για να ησυχάσεις, εσύ, σιγοτραγουδάς “και πολύ ν’ αγαπάς τους ανθρώπους”;»
Πέρασαν
δυο μέρες στην οικειοθελή απομόνωση και οι στίχοι του Βελιώτη ακόμα
τριγυρίζουν στο μυαλό μου. Ίσως να χόρτασα την ησυχία μου, γιατί σιγά
σιγά έχω αρχίσει να σκέφτομαι πώς θα είναι αύριο που θα έρθουν τα
παιδιά.
Ανυπομονώ – κάποιους ανθρώπους τους αγαπάς σαν από πάντα. Αυτή είναι η εύκολη περίπτωση. Τι
γίνεται όμως με τους άλλους, ανθρώπους που συναντάς στη ζωή σου και δεν
πολυταιριάζετε, άλλους που σε δυσκολεύουν κι εκείνους που μπορεί να σε
πληγώνουν; Τους αγαπάς κι αυτούς;
Αν
περάσεις λίγο χρόνο συνομιλώντας μονάχα με τα κύματα και τον άνεμο, τα
βουνά, τα πέλαγα και τα σύννεφα, τους αγαπάς κι αυτούς. Γιατί στην
ησυχία της φύσης, αν το θέλεις, μπορεί να περάσουν και μέρες χωρίς να
συναντήσεις άνθρωπο, μα ψυχή θα συναντήσεις σίγουρα. Τη δική σου.
Εκείνη
που σου ψιθυρίζει ότι καθένας μέσα του κουβαλά ένα κομμάτι από σένα κι
εσύ μέσα σου ένα κομμάτι από εκείνον. Ότι όσο διαφορετικοί κι αν
είμαστε, είμαστε όλοι μαζί σε αυτό που λέγεται ζωή.
Εκείνη
που σου λέει ότι καθένας έχει έρθει εδώ για να ακούσει τη δική του
ψυχή, να τη δουλέψει. Κι εύχεσαι να την ακούει. Με όποιον τρόπο βρει
εκείνος ότι μπορεί να σιγήσει λίγο όλα τ’ άλλα, το θόρυβο και τους
εγωισμούς.
Δεν είναι ειρωνικό, είναι απόλυτα σωστό – για μένα τουλάχιστον. Στην ησυχία ακούς την ψυχή σου, ευθυγραμμίζεσαι.
Αύριο
θα κατέβω νωρίτερα για μπάνιο. Θέλω να δώσω σύκα στη γειτόνισσα που
μερικές φορές μιλάει παραπάνω από όσο αντέχω και που άφησε το διαμέρισμα
στα νότια προάστια κι ήρθε να μείνει εδώ, στην ησυχία.
]
