Συναισθήματα
είναι όλα όσα νοιώθω. Χαρά, λύπη, ευτυχία, δυστυχία, στεναχώρια, θλίψη,
θυμός, ευχαρίστηση, αγανάκτηση, είναι μερικά από τα πιο “διάσημα”.
Το
να τα νοιώθω είναι αναπόφευκτο. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι, αυτό είναι το
φυσιολογικό. Το να είμαι σε επαφή με αυτό που κάθε φορά νοιώθω είναι το
ζητούμενο. Να μπορώ να αναγνωρίζω, να αποδέχομαι και να διαχειρίζομαι τα
συναισθήματά μου.
Συχνά αυτήν την διαδικασία την μπλοκάρουμε. Αναγνωρίζουμε
επιφανειακά το τι νοιώθουμε και το αφήνουμε μέσα μας, δεν το βγάζουμε,
δεν το κάνουμε κάτι… Συνήθως γίνεται αυτό με τα δυσάρεστα συναισθήματα,
συχνά όμως μας συμβαίνει και με τα ευχάριστα: ούτε αυτά δεν ξέρουμε τι
να τα κάνουμε καμιά φορά!
Τα κλείνουμε μέσα λοιπόν… Μέσα κι αυτά – όλα μέσα! Και
μπλοκάρουμε… Δεν είναι ότι δεν νοιώθουμε, αλλά έχουμε μπλοκάρει τα
συναισθήματά μας. Κάτι σαν τα capital control, μόνο που εδώ τα
προκαλούμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας.
Καταλαβαίνω ότι είναι πολύ απλοϊκό να πει κανείς “απελευθερώσου”, “ανοίξου”, “εκφράσου”, απλοϊκό υπό την έννοια του ευχολογίου…
Ωστόσο
η απάντηση – λύση στο μπλοκάρισμα - σε πάσης φύσεως μπλοκάρισμα - δεν
μπορεί παρά να είναι το άνοιγμα, η αλλαγή, η μετατόπιση…
Τα συμπεράσματα δικά σας.
