"Δεν εγκαταλείπετε την προσκόλληση έτσι ώστε να σας συμβεί κάτι καλό. Την εγκαταλείπετε έτσι ώστε το καλύτερο κομμάτι σας, η ψυχή σας, να μπορέσει να ενωθεί μαζί σας"
Φανταστείτε
πως κάποτε ζούσατε σε ένα μικρό, στενόχωρο σπίτι. Έχετε συνηθίσει τόσο
πολύ σε αυτόν τον κλειστοφοβικό χώρο που σχεδόν ποτέ δεν βγαίνετε έξω.
Κι
όμως, υπάρχουν κάποιες στιγμές ανεμελιάς κατά τις οποίες σκέφτεστε πως
θα ήταν ωραία αν μπορούσατε να ζήσετε σε έναν πιο ευρύχωρο κόσμο. Έτσι,
ανοίγετε την πόρτα και καθώς βγαίνετε έξω αντικρίζετε ένα απέραντο
τοπίο, γεμάτο φως, που απλώνεται στο άπειρο προς όλες τις κατευθύνσεις.
Σκέφτεστε πως εδώ είναι η χαρά και η αγάπη.
Εδώ είναι η αληθινή πληρότητα. Περιπλανιέστε έξω, θέλοντας να μείνετε
για πάντα σ’ αυτή τη χώρα του φωτός. Κι όμως, μετά από λίγο σας κουράζει
όλη αυτή η αγάπη και η χαρά.
Με κάποιο τρόπο ο χώρος έξω είναι υπερβολικά μεγάλος και ο ορίζοντας υπερβολικά μακρινός.
Σας λείπει το γνώριμο σπίτι σας και η επιθυμία σας γι’ αυτό σας τραβά
πίσω. Επιστρέφετε, λοιπόν, και νιώθετε ασφαλείς που γυρίσατε.
Ξαναρχίζετε τη γνώριμη ζωή σας.
Για
λίγο είστε και πάλι ικανοποιημένοι, αλλά δεν παύετε να θυμάστε τον
απέραντο, απεριόριστο χώρο έξω. Για άλλη μια φορά βγαίνετε έξω κι αυτή
τη φορά μένετε περισσότερο.
Η
αίσθηση της αγάπης και της χαράς δεν σας κουράζει τόσο πολύ. Ο χώρος
έξω παραμένει απέραντος, μα αυτή τη φορά δεν σας τρομάζει τόσο πολύ. Το
φως που λάμπει παντού δεν είναι τόσο εκτυφλωτικό και αυτή τη φορά
αποφασίζετε να μείνετε εκεί για πάντα.
Αυτή είναι μια παραβολή σχετικά με το εγώ και την ψυχή. Το
εγώ είναι το ασφαλές σας σπίτι, η ψυχή είναι ο απέραντος χώρος έξω από
αυτό. Κάθε φορά που νιώθετε έστω και μία στιγμή χαράς και αγάπης,
ελευθερίας και ευδαιμονίας, έχετε βγει έξω, στη χώρα του φωτός.
Νιώθετε
τόσο υπέροχα ώστε θα θέλατε η εμπειρία αυτή να μην πάψει ποτέ, όπως
ακριβώς δυο τρελά ερωτευμένοι που δεν θέλουν ποτέ να χωρίσουν. Όμως το
εγώ, το ασφαλές σας καταφύγιο, σας καλεί πίσω. Αυτό το μοτίβο του
πήγαινε-έλα είναι ο τρόπος με τον οποίο εγκαταλείπετε σταδιακά την
προσκόλληση.
Χρειάζεται επανειλημμένη έκθεση στην απεριόριστη ψυχή για να πειστείτε πως είναι αληθινή.
Η παλιά σας συνήθεια θα συνεχίσει να σας τραβά πίσω. Με τον καιρό, τα
ταξίδια σας έξω θα διαρκούν περισσότερο και θα νιώθετε πιο άνετα.
Αρχίζει
να σας διαποτίζει η ψυχή σας καθώς ενώνεστε μαζί της, αρχίζετε να
καταλαβαίνετε πως μπορείτε να ζήσετε μέσα σε αυτή την απεριόριστη
κατάσταση μόνιμα. Γίνεται κάτι πιο φυσιολογικό ακόμα κι από το καταφύγιό
σας, επειδή ο απεριόριστος εαυτός σας είναι και ο αληθινός εαυτός σας.
Υπό αυτό το πρίσμα, η προσμονή του καλύτερου δεν έχει να κάνει με ευσεβείς πόθους και αισιοδοξία.
Αφορά την αναγνώριση εκ των προτέρων πως ο σκοπός σας μπορεί να
επιτευχθεί. Βιώνετε την απεριόριστη ψυχή, έστω και αμυδρά, μέσα από
κάθε της παρόρμηση.
Αυτό
αναιρεί την επικρατούσα αντίληψη στην ψυχολογία πως η ευτυχία είναι
μια παροδική κατάσταση, την οποία γνωρίζει κάποιος τυχαία. Βρίσκω αυτή
την αντιμετώπιση απαράδεκτη.
Το
να δηλώνεις πως η αγάπη και η χαρά, τα βασικά συστατικά της ευτυχίας,
είναι περιστασιακά είναι μια διδασκαλία γεννημένη από την απελπισία.
Κρατήστε στον νου σας την εικόνα του ασφαλούς σπιτιού και της χώρας του φωτός που το περιβάλλει.
Κανείς
δεν θα σας εξαναγκάσει ποτέ να εγκαταλείψετε τον περιορισμένο χώρο που
κατέχετε, αλλά πάντα θα έχετε την επιλογή να αναζητήσετε το άπειρο,
επειδή αυτό είστε στην πραγματικότητα.
