Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι κάθε άνθρωπος αποτελείται από το Νοητό (θεϊκό στοιχείο) και από την Ύλη. Το πρώτο, για λόγους που δεν είναι απαραίτητο να αναφερθούν εδώ, έπρεπε να αφυπνισθεί.
Η
διαδικασία αυτή, αφύπνισης του εσωτερικού θείου, συμβολιζόταν μέσα από
τα μυστήρια και τις τελετές της ανάστασης. Η αναγέννηση του Θείου ήταν
πρωτίστως μία εσωτερική νίκη του ανθρώπου η οποία εξελισσόταν στην οδό
που στο τέλος τον ένωνε με το Θείον.
Ο
κοσμικός άνθρωπος για να το πετύχει αυτό, πρέπει να εναρμονιστεί (Νοητό
– Ύλη) με τρόπο ανάλογο του σύμπαντος. [Ο δρόμος της φιλοσοφίας
ενεργοποιούσε την φρόνηση (σωστή φορά νου) και οδηγούσε στην αλήθεια
(θεία άλη ή απομάκρυνση από την λήθη)....]
Ο Πλάτων, λέει σχετικά:
«Η
σωστή φροντίδα για όλα τα πράγματα είναι μία και μοναδική: να
προσφέρεις στο καθένα τις οικείες τροφές και κινήσεις. Οικείες όμως και
συγγενείς κινήσεις για το θεϊκό στοιχείο που υπάρχει μέσα μας είναι οι
σκέψεις και οι περιφορές του σύμπαντος.
Αυτές
πρέπει να ακολουθούμε όλοι. Και τους δικούς μας κύκλους, που
διαστρεβλώθηκαν κατά την γέννηση μας, πρέπει να τους επαναφέρουμε στην
ορθή τροχιά μαθαίνοντας την αρμονία και την ομαλή περιφορά του
σύμπαντος.
Έτσι
θα εξομοιώσουμε τη νόηση μας με το αντικείμενο της – ομοιότητα σύμφωνη
με την πρωταρχική της φύση. Και με την εξομοίωση αυτή θα κατακτήσουμε
την προδιαγεγραμμένη άριστη ζωή, έχοντας εκπληρώσει τον σκοπό που έθεσαν
και θα συνεχίσουν να θέτουν πάντα στους ανθρώπους οι θεοί»
(Πλάτων, «Τίμαιος», 90c).
