Οι αποκαλύψεις συμβαίνουν όταν τολμάς να αμφισβητείς τις ιδέες σου… ειδικά τις πιο πειστικές!
Τόλμησε λοιπόν!
Η ζωή σου έχει ήδη σχεδιαστεί από την αρχή!
Δεν γνωρίζεις τις λεπτομέρειες γιατί αυτές θα συμπληρωθούν βάση του τρόπου που θα αποφασίσεις να τις βιώσεις.
Πολλά
παραμένουν κρυμμένα, όχι γιατί υπάρχουν και απλά «δεν πρέπει να τα
ξέρεις», αλλά γιατί τα κομματάκι δεν έχουν συμπληρωθεί ακόμα.
Αλλά
η βασική σου πορεία, ο σχεδιασμός του ταξιδιού σου, τα καθοριστικά του
ορόσημα έχουν ήδη προκαθοριστεί. Εσύ τα έχεις επιλέξει και Έχεις
αποφασίσει, προτού Έρθεις εδώ.
Τα ήξερες όλα από παιδί, αλλά η λογική του επιφανειακού νου σου τα είχε απορρίψει. Τα έχες ξεχάσει.
Αν
επιτρέψεις στον εαυτό σου να θυμηθεί, θα τα εντοπίσεις όλα, ένα ένα.
Κοιτάζοντας τη ζωή σου μέχρι τώρα, θα αντιληφθείς, μέσα από απαλλαγμένη
(από πεποιθήσεις και προγραμματισμούς) σφαιρική όραση, ότι όλα
ανταποκρίνονται στην βαθύτερη, πρωταρχική Σου επιθυμία. Γνώριζες. Στην
πορεία, αυτή τη γνώση θέλησες να την υποτιμήσεις.
Δεν έχει τίποτα να κάνει όλο αυτό με τις επιθυμίες του επιφανειακού νου. Αν
τον ρωτήσεις (κάτι που θα κάνεις αν είσαι ακόμα δέσμιός του βάση
προγραμματισμού), θα αρνηθεί τα πάντα. Θα απορρίψει εύκολα αυτή την
αλήθεια, που διαφέρει από απλή «ιδέα».
Δεν αποφεύγεις το πεπρωμένο σου. Γιατί άλλωστε να ήθελες να το κάνεις; Είναι η ζωή που Εσύ Σχεδίασες και Αποφάσισες για τον Εαυτό σου. Η καλύτερη ζωή που θα μπορούσες να έχεις!
Αυτό που χρειάζεται να κάνεις είναι να εκπαιδεύσεις τον επιφανειακό νου να ευθυγραμμιστεί με τη Θέλησή Σου, για να ζήσεις με χάρη και τιμή, ευγνωμονώντας όλα όσα βιώνεις στην πορεία σου.
Και
δεν έχει λόγο να μην το κάνει όταν του αφιαρέσεις το ρόλο του προστάτη
που του έχεις, ασυνείδητα, αναθέσει. Τότε διαπιστώνεις ότι δεν είναι καν
θέμα εκπαίδευσης αλλά απαλλαγής, απελευθέρωσης και ανοίγματος.
Ξεχνάμε τον προορισμό μας, όταν
αρχίζουμε να έχουμε άποψη, όταν αποκτάμε προσωπική (εγωιστική) ατζέντα,
με κοπό να ελέγχουμε έκβαση, βασιζόμενη στο φόβο και στις πεποιθήσεις
ενοχής και αυτο-υποτίμησης.
Ξεχνάμε όταν βασιζόμαστε περισσότερο στις υποσυνείδητες καταγραφές της έλλειψης και την πλάνη των κατώτερων ενστίκτων που μας μεταμορφώνουν σε δούλους και αμήχανα, συμβιβασμένα θύματα της ζωής.
Το ξύπνημα, η ενθύμηση, είναι προσωπική υπόθεση,
την οποία οφείλουμε στον Εαυτό μας, να επιλέξουμε συνειδητά. Πριν από
αυτό, τίποτα δεν έχει νόημα, τίποτα δεν είναι διαχρονικό ούτε έχει
κάποια ιδιαίτερη βαρύτητα πέρα από την επιφανειακή, διασκορπισμένη
ύπαρξη σε ένα κόσμο χωρίς συνοχή, χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς αγάπη.
Και όταν ξαναθυμηθείς, όταν επιτέλους αποδεχτείς τη δική Σου Βούληση,
τότε σταματάς να αγωνιάς, να φοβάσαι και να πολεμάς με τη ζωή. Τα πάντα
αποκτούν άλλο νόημα, ο νους αδειάζει από τις πολυάριθμες, άσκοπες
σκέψεις και ηρεμεί. Τότε είναι έτοιμος να γίνει πιστός υπηρέτης και
εκτελεστής του Θέληματός Σου, το οποίο και αποδέχεται, σε Αυτό
αφοσιώνεται με ηθελημένη δέσμευση, με δέος, δυναμισό πολεμιστή και
παράλληλα με ταπεινότητα.
Είναι
μια εντελώς διαφορετική κατάσταση ύπαρξης που δύσκολα περιγράφεται αλλά
βιώνεται στο έπακρον, με απόλυτη έκσταση και αίσθηση «έλευσης», από
όσους είναι διατεθειμένοι να σπάσουν τα στενά (αλλά επιβλητικά) όρια του
εγώ.
