Και περιμένουμε, ένα φως μα μόνο το σκοτάδι ακούει το κάλεσμα μας και σκοτάδι, είναι η απουσία του φωτός. Έτσι δε λένε; …»
Περιμένουμε θαύματα.
Περιμένουμε την ανάσταση.
Περιμένουμε την ανατροπή.
Περιμένουμε και περιμένουμε.
Κυρίως,
δεν μας έμαθε κανείς, τι ακριβώς να περιμένουμε κι αν αυτό που
περιμένουμε, θα είναι ωφέλιμο ή βλαβερό. Και περιμένουμε, ένα φως μα
μόνο το σκοτάδι ακούει το κάλεσμα μας και σκοτάδι, είναι η απουσία του
φωτός. Έτσι δε λένε;
Περιμένουμε
ξανά στο βάθος, στη γωνία και στις σκιές. Στις σκιές που μάθαμε να
ελπίζουμε τα θαύματα. Στις σκιές που χρεώσαμε την αποτυχία της ύλης.
Περιμένουμε ένα χέρι, να εξυψώσει την ψυχή μας.
Να αστράψει το αίσθημα στο σώμα και να ταράξει την καρδιά με απανωτούς
παλμούς. Και περιμένουμε. Την κάθε μέρα, περιμένουμε με σώματα βαριά κι
ανάσες κούφιες. Με όνειρα στεγνά κι ελπίδες φρούδες.
Περιμένουμε το τρένο σε λάθος στάση, σε λάθος ώρα, με λάθος προσδοκίες.
Δεν
μάθαμε ποτέ, πως το τρένο είμαστε εμείς. Το χέρι είναι το δικό μας που
περιμένουμε. Πως εμείς είμαστε αυτό που περιμένουμε. Δεν το μάθαμε κι
όταν το μάθαμε δεν θα πω πως ήταν αργά, όμως είχαμε ήδη συνηθίσει να
περιμένουμε κάτι ξένο. Κι είναι δύσκολο να ανατρέψεις πεποιθήσεις και
σύστημα ηθικής και αξιών μιας ζωής.
Κι όσο εμείς κοιμόμασταν με ένα «περίμενε», οι «σημαντικοί μας άλλοι»,
είχαν μπει ήδη στο ρόλο του ευεργέτη και επένδυαν στην υπομονή μας και
εκμεταλλεύονταν και μεταχειρίζονταν και ρύθμιζαν με την δική μας
έγκριση, το έως τότε σκάρτο σύστημα μας.
Μα τώρα, που πια δεν περιμένουμε, ήρθε η ώρα, να φύγουμε από όπου κι αν βρισκόμαστε.
Να πάμε εκεί που δεν τολμήσαμε να πάμε μόνοι, να πάμε εκεί και να προλάβουμε τη ζωή πριν μοιραία μας στείλει εκείνη.
Να πάμε με ταχύτητες που τρομάζουν τα πλήθη.
Να πάμε να χτυπήσουμε τη λήθη.
Να πάμε και να πούμε κόντρα στη ροή του νου, πως αξίζει ρε γαμώτο τελικά να περιμένουμε.
