Έχεις διαπιστώσει ότι ο κόσμος αυτός είναι φτιαχτός. Διαισθάνεσαι ότι δεν είναι η αλήθεια.Βλέπεις ότι τα πάντα μετακινούνται, τίποτα δεν παραμένει σταθερό.
Αισθάνεσαι τον πόνο κάτω από τα παγωμένα χαμόγελα, την έλλειψη του έρωτα πίσω από όλες τις θεωρητικές διδαχές και τα πρέπει.
Τι κάνεις;
Το ξέρεις ότι δεν μπορείς να συνεχίσεις να τον υπηρετείς χωρίς να σκοτώνεις σιγά σιγά τον εαυτό σου, μέσα σου.
Το ξέρεις ότι δεν μπορείς να αφοσιωθείς πλέον σε ότι φαίνεται αληθινό αλλά έχει τη σφραγίδα του ψεύτικου.
Νοιώθεις ότι αναλώνεσαι άσκοπα αλλά δεν ξέρεις τι άλλο να κάνεις, πού να πας ή ποιος να είσαι.
Τίποτα δεν έχει νόημα.
Τίποτα δεν είναι ικανό να σου προσφέρει την απόλυτη πληρότητα.
Τίποτα δεν είναι ικανό να τραβήξει μέσα του όλο σου το Είναι, σε ένα τρελό χορό απόλυτης έκστασης και δημιουργίας.
Νοιώθεις να καίγεσαι από τον εσωτερικό πόθο για έκσταση, που δεν βρίσκει διέξοδο έκφρασης. Νοιώθεις να αργοπεθαίνεις σε μια ζωή ανούσια, ενώ ξέρεις ότι η ουσία υπάρχει. Αλλά πού; Πώς; Πότε;
Παγώνεις
το συναίσθημα καθώς αρχίζεις να αποτραβιέσαι. Δεν σε νοιάζει πια, δεν
υπάρχει τίποτα ουσιαστικό που μπορεί να γεμίσει το Παν μέσα σου και να
μηδενίσει το χρόνο. Νοιώθεις χαμένος, αποκομμένος και ξένος με όλα όσα
οι γύρω σου ονομάζουν σημαντικά.
Φοβάσαι. Αυτό το κενό πονάει και σε κατακλύζει. Δεν
μπορείς να το σταματήσεις αλλά ούτε και να του αφεθείς. Πολεμάς,
κρατιέσαι… βασικά γαντζώνεσαι απ’ ότι μπορεί να σου θυμίσει ότι είσαι
ακόμα ζωντανός και έχεις κάποιο λόγο ύπαρξης. Αλλά ποιον;
Γιατί
δεν τον βλέπεις, γιατί δεν τον βρίσκεις; Επειδή ακόμα πολεμάς,
γαντζώνεσαι, προσπαθείς να κρατηθείς από κάτι που πεθαίνει μέσα σου αλλά
τίποτα δεν το έχει αντικαταστήσει.
Κι αν χαθείς; Αν χάσεις τα λογικά σου;
Αν σε παρασύρει η τρέλα και δεν βρεις τον εαυτό σου ξανά; Πολεμάς πάλι
να κρατηθείς… αυτή τη φορά με όλη τη δύναμη που σου έχει απομείνει.
Ψάχνεις λόγους να πιστέψεις ξανά στον κόσμο που φεύγει… μια αγάπη, ένα
στόχο, ένα λόγο για να ζήσεις.
Τίποτα.
Όλα φεύγουν, όλα εξαφανίζονται και χάνονται προτού καλά καλά έρθουν.
Πονάς, φοβάσαι, αποκαρδιώνεσαι και το κενό όλο και μεγαλώνει.
Δεν
αντέχεις άλλο. Ας τελειώσουν όλα και ας σταματήσεις και εσύ να
υπάρχεις. Δεν σε νοιάζει πια. Παραιτείσαι. Κατεβάζεις τα όπλα, τις
άμυνες, τις ασπίδες, τα τείχη που είναι μισογκρεμισμένα πια. Ας
τελειώσουν όλα εδώ, τώρα!
Τότε, και μόνο τότε, ακούς ξαφνικά τον κτύπο της καρδιάς σου, για πρώτη φορά.
Ωπ, πού ήσουνα εσύ;
Το
σχέδιο που έφτιαχνες «από βαρεμάρα» λίγο πιο πριν, σου παρουσιάζει το
Σύμπαν που αναζητούσες αλλά δεν έβλεπες. Νοιώθεις κάτι πηγαίο…
συναίσθημα; Δεν είναι έτσι τα συναισθήματα, δεν μπορείς καν να το
ονομάσεις.
Σε
γεμίζει και σε σηκώνει, για πρώτη φορά στο υπέρλαμπρο φως. Ο χρόνος
σταματά και εσύ χάνεσαι σε ένα ωκεανό έκστασης, που δεν περιγράφεται.
Αισθάνεσαι ότι αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου για πρώτη φορά. Σαν να γεννήθηκες μόλις τώρα. Τα πάντα μπορείς να κάνεις, να είσαι, να σκεφτείς, να αισθανθείς. Ναι, τα πάντα. Και όλα είσαι Εσύ!
- Καλωσόρισες στον κόσμο τον αληθινό!
- Πού ήμουν μέχρι τώρα;
- Στον κόσμο των πεθαμένων.
- Γιατί δεν το αντιλαμβανόμουν;
-
Γιατί όλοι οι πεθαμένοι γύρω σου έμοιαζαν ζωντανοί και εσύ δεν άκουγες
την καρδιά σου αλλά το πρόγραμμα που σου έλεγε ότι δεν έχεις άλλη
επιλογή.
- Πού πάω από δω;
- Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι είσαι ελεύθερος να επιλέξεις.
- Τι κάνω τώρα;
- Ό,τι θέλεις. Ρώτα την καρδιά σου, θα σου πει.
- Ποιος είναι ο σκοπός μου;
- Να είσαι Εσύ!
- Τόσο απλά;
- Ναι, τόσο απλά.
- Γιατί ήταν τόσο δύσκολο πριν;
- Γιατί ήθελες να είσαι όλοι οι άλλοι.
- Μπορεί να επιστρέψω ξανά στον κόσμο των κοιμισμένων;
-
Όχι, αλλά μπορείς εύκολα να αποθαρρυνθείς γιατί ακόμα δεν έχεις
εμπιστευτεί τη δύναμή της βούλησής σου, δεν έχεις ακόμα μάθει να
προκαλείς τη Θέλησή Σου συνειδητά…
