Αναβάλλουμε όταν δεν είμαστε σίγουροι γι' αυτό που θέλουμε, γι' αυτό που είμαστε.
Δεν αναγνωρίζουμε αυτόν τον εσωτερικό δισταγμό,
αυτήν την βαθύτερη αμφιβολία που κρύβει ακόμα περισσότερα αφανέρωτα.
Όμως, αναγνωρίζουμε πιο εύκολα (αν και όχι πάντα) το σύμπτωμά της, το
φόβο, πιστεύοντας πως προκαλείται από άλλους, πως είναι ένα τέρμα.
Όταν δεν αναγνωρίζεται ούτε ο φόβος
τότε μένουμε το θυμό, που μετατρέπεται και σε οργή, σε βία, θεωρώντας
πως βρισκόμαστε μόνιμα απέναντι από εχθρούς που θέλουμε να εξοντώσουμε ή
να μάς εξοντώσουν...ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό.
Η
συνεχιζόμενη αναβολή μεγαλώνει το φόβο, γεννά ακόμα περισσότερα τέρατα,
δυσάρεστες συνέπειες, προκαλεί ακόμα περισσότερες εικονικές
πραγματικότητες.
"Προκαλεί",
όχι "δημιουργεί" γιατί η δημιουργία είναι συνειδητή ανάληψη ευθύνης ,
ενός άλλου επιπέδου, που δεν συμπεριλαμβάνει την καταστροφή.
Σταδιακά,
η αναβολή γίνεται τρόπος ζωής και εμπλουτίζεται με ηθική, με λογικά
(παράλογα ουσιαστικά) συμπεράσματα για ν' αποκτήσει υπόσταση.
Και φωλιάζει η πίκρα, ο θυμός, η αυτο-απομόνωση, προκαλώντας ασθένειες, ελλείψεις, αποτυχίες κ.ο.κ.
Για
να έχει όμως υπόσταση, διάρκεια και ισχύ, όλος αυτός ο μηχανισμός
χρειάζεται συμμάχους, υποκατάστατα, για να διατηρηθεί η ταυτότητα/εικόνα
που εξουσιάζει την ύπαρξη, κρύβοντας την έκφραση του Εαυτού.
Αναβάλλοντας δημιουργούμε χρόνο, εικονικές πραγματικότητες, φανταστικούς εχθρούς, φτιαχτά εμπόδια, εκλογικευμένα επιχειρήματα, κλεινόμαστε, αμυνόμαστε, διστάζουμε, δειλιάζουμε και πάλι από την αρχή.
Δημιουργούμε χρόνο;
Ναι, γίνεται φανερό όταν μπορούμε να παρατηρούμε τις λεπτομέρειες.
Φαίνεται
ο χρόνος να παραμένει στάσιμος, γεγονότα να επαναλαμβάνονται, η πίκρα
να φωλιάζει, η χαρά να στραγγίζει, η πάλη να συνεχίζεται...
Αναβάλλοντας.... Είναι βολικό και σίγουρα πιο ασφαλές. Είναι
όμως και βασανιστικό, περιοριστικό και ενισχύει μόνο την
ταυτότητα/εικόνα που έχουμε ανάγκη να διατηρούμε για να μην εκτεθούμε
μπροστά στον ίδιο μας τον Εαυτό.
Δεν το αντιλαμβανόμαστε βέβαια όταν θεωρούμε πως ο χρόνος και οι συνθήκες δημιουργούνται έξω από μας, ανεξάρτητα από εμάς...
