Οι άνθρωποι νομίζουν πως μπορούν να κρύβονται.
Kαι μόνο επειδή το σύστημα που υπηρετούμε βασίζεται σε ανάγκη
«αποδείξεων», που μπορούν να αντιληφθούν οι πέντε αισθήσεις. Και είναι
τόσο ελλιπές όλο αυτό το θέατρο του κρυφού, όταν ξεφεύγεις από τα όρια
του φαίνεσθαι!
Κατά
τα φαινόμενα ή κατά παράδοσην, οι άνθρωποι θέλουν να χωρίζονται σε
«καλούς» και «κακούς» και φυσικά οι «φυσιολογικοί» θέλουν να ανήκουν
στους «καλούς».
Έχουν πάντα τις καλύτερες προθέσεις και ζουν μια ζωή νορμάλ!
Δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί δεν είναι ευτυχισμένοι, γιατί δεν έχουν
όλα όσα θέλουν (και αξίζουν), αλλά συνεχίζουν να το προσπαθούν.
Οτιδήποτε
αρνητικό, αγωνίζονται να το εξαλείψουν, φτιάχνοντας «αλήθειες» με
κανόνες, τις οποίες θέλουν και προσπαθούν να ακολουθούν.
Όμως,
τόσα πολλά παραμένουν κρυμμένα, που θα τρόμαζαν ακόμα και οι πιο πιστοί
οικοδόμοι του συστήματος σκέψης που (ακόμα) μας κυβερνά.
Οι
ίδιοι αυτοί υποστηρικτές και συνεχιστές του, αρνούνται όσο τίποτα άλλο
την ιδέα πως πρέπει πρώτα να γκρεμιστεί το υφιστάμενο για να υπάρξει
οτιδήποτε καινούργιο στη θέση του.
Τα
πάντα γίνονται φανερά, μόνο όταν δεν σε απειλεί το δικό σου κρυμμένο,
που τολμάς να παραδέχεσαι, να φανερώνεις, να κατανοείς και να
αγκαλιάζεις.
Αυτό βέβαια, απαιτεί «δουλειά», που περιλαμβάνει πειθαρχία, αφοσίωση, θάρρος και συνέπεια.
Οι
πιο ενθουσιώδεις, συνήθως εγκαταλείπουν γρήγορα την απόπειρα,
επιστρέφοντας στην άνεση του γνώριμου και του συλλογικά αποδεκτού.
Στη θεωρία, παραμένουμε άψογοι…
Ποτέ
δεν θα φανταζόσουν, για παράδειγμα, πως είσαι ένα «ενεργειακό βαμπίρ»,
που κλέβει ενέργεια από τους γύρω του, πάντα με τις «καλύτερες
προθέσεις». Άλλωστε, είναι τόσες πολλές οι πληροφορίες που σε
απαλλάσσουν, τρέφοντας τον εγωισμό σου:
«Πώς να εντοπίζετε τα ενεργειακά βαμπίρ».
«Πώς να αποφεύγετε τους αρνητικούς ανθρώπους».
«Δέκα ενδείξεις πως αφυπνίζεστε».
Και η πλάνη συνεχίζεται…
Όμως
οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουμε οτιδήποτε, εκτός αν εστιαστούμε σε
προσωπικό επίπεδο: στην προσωπική μας ζωή, στον προσωπικό τρόπο σκέψης
και δράσης μας, πολύ συγκεκριμένα. Δεν το κάνουμε αυτό όμως.
Παραμένουμε
θεωρητικοί, ρήτορες, κρυμμένοι πίσω από κοινωνικές προσωπικότητες, που
αγωνιζόμαστε να υποστηρίζουμε και να χτίζουμε, ενώ μέσα μας συνεχίζεται
απτόητος ο πόλεμος των αντιφάσεων και αντιθέσεων που δεν τολμούμε να
φανερώσουμε… ούτε στον εαυτό μας.
Εύκολα ξεγλιστράμε…
Επίσης
πιστεύουμε πως κατανοούμε επειδή μπορούμε να συζητάμε για όλα αυτά,
διαφωνώντας ή συμφωνώντας, δεν έχει σημασία. Πάντως η εντύπωση πως
κατανοούμε παραμένει ισχυρή πεποίθηση.
Είναι πολύ πιο τρομακτικό όλο αυτό απ' ότι φαντάζεσαι...
Αν
είσαι από εκείνους τους λίγους που αναζητούν πραγματικά την αλήθεια, θα
πρέπει να προετοιμάζεσαι συνέχεια να εγκαταλείπεις όλα όσα πιστεύεις
πως θα σου προσφέρουν όλα όσα νομίζεις πως θέλεις!
Αντίθετα με όσα παραμυθιάζεσαι, με τις άπειρες πληροφορίες από κοιμισμένους που πιστεύουν πως κατέχουν την αλήθεια, δεν θα μπορείς πλέον να υπάρχεις στο σύστημα της "ευημερίας και αφθονίας" που πλασάρεται αλλά φανερά δεν ισχύει.
Θα είσαι ο "κανένας", που δουλεύει αδιάκοπα χωρίς να φαίνεται πουθενά, γκρεμίζοντας καθετί ψεύτικο ενώ παράλληλα απαλύνει λίγο τον πόνο που μαστίζει, από βούληση, την ανθρωπότητα.
Θα
συνεχίζεις, γνωρίζοντας πως δεν θα προλάβεις να δεις το νέο που
αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα δημιουργηθεί, ταπεινά να σπέρνεις τους
σπόρους που δεν φαίνονται, δουλεύοντας χωρίς απολαβές και αναγνώριση, σε
επίπεδα συνειδητότητας, που δεν φανερώνονται, δεν αποδεικνύονται και
δεν παραπλανούνται.
Γιατί η πραγματική δύναμη δεν παρασύρεται σε απατηλά μονοπάτια προσωρινότητας.
Δεν
είναι εύκολο ή βολικό να ξέρεις: να βλέπεις πέρα από το φαίνεσθαι, να
αποκαλύπτεις τα κρυμμένα που εύκολα πια θα διαφαίνονται κάθε στιγμή στην
καθημερινότητά σου, να αποκωδικοποιείς καλά κρυμμένους κώδικες από τους
αδαείς, που βρίσκονται αθέατοι, ακριβώς μπροστά στα μάτια τους.
Μη νομίζεις, πως είναι βολικό να μην έχεις πουθενά να κρυφτείς πλέον, γιατί τον Εαυτό σου τον κουβαλάς μαζί σου πάντα, παντού.
Γιατί να το κάνεις λοιπόν; Κι αν δεν το κάνεις, τι έχεις να κερδίσεις (πραγματικά);
