Το ποτάμι ρέει, συναντάει πεδιάδες, δέντρα, λιβάδια, χαιρετιέται με ουρανούς και άστρα, διασχίζει μίλια.
Προχωράει εμπρός και ποτέ πίσω.
Έχει την ίδια σύσταση όσα χρόνια και αν περάσουν μα από λεπτό σε λεπτό ταυτόχρονα δεν είναι ποτέ το ίδιο.
Αυτό είναι υγεία.
Να μην κοιτάς ποτέ πίσω.
Ούτε στο λεπτό που πέρασε.
Γιατί πλέον δεν υπάρχει.
Το συναντάς μόνο στη σφαίρα της φαντασίας σου.
Ό,τι αγκαλιάζει η ματιά σου.
Ό,τι χαϊδεύει τις αισθήσεις σου αυτό είναι η αλήθεια.
Και στην αλήθεια σου αυτή πρέπει να μένεις πιστός.
Αυτό που ζεις τώρα επιζητάει την προσοχή σου στο έπακρο.
Νοιώθεις όμως πολλές φορές μέσα σου να συγκρούονται πλανήτες.
Αυτός του τώρα με αυτό του χθες και με αυτόν του αύριο.
Και μέσα απ’ τις συγκρούσεις ξεχύνονται μέσα σου χείμαρροι.
Τώρα το ποτάμι εντός σου δεν είναι γαλήνιο αλλά ορμητικό και καταστρέφει την πλάση.
Αυτό συμβαίνει όταν χάνουμε την επαφή μας με τον εαυτό μας και τον παρόντα χρόνο.
Χορεύουμε στο ρυθμό του χάους.
Χωρίς βήματα.
Χωρίς σκοπό.
Σκορπάμε γύρω μας και κυρίως μέσα μας καταστροφές.
Πρέπει να αποδεχόμαστε αυτό που ζούμε.
Χωρίς να κλείνουμε τα μάτια μας στην πραγματικότητα.
Είναι
σαν να στεκόμαστε μπροστά από ένα καταπράσινο δάσος που σφύζει από ζωή
μα εμείς να κλείνουμε τα μάτια μας και να μεταφερόμαστε αλλού σε κάτι
ξένο.
Σίγουρα υπάρχουν και ομορφότερες διαδρομές για να απολαύσουμε αλλά δεν θα φθάσουμε εκεί αν δε βιώνουμε τις τωρινές στο έπακρο.
Η άρνηση σε παλινδρομεί.
Χάνεις χάρτη και πυξίδα και απλά περιφέρεσαι.
Με
το να αρνείσαι αυτό που ζεις και επιθυμώντας να ζούσες στο παρελθόν ή
σε μια πλασματική κατάσταση στο μέλλον αρνείσαι τον ίδιο σου τον εαυτό
και τις επιλογές σου.
Τη ζωή σου πρέπει να την σέβεσαι.
Να την νοιώθεις βαθειά μέσα σου.
Και να μην αφήνεις λεπτό να πάει χαμένο .
Είσαι τυχερός που υπάρχεις.
Και να είσαι ευγνώμων για αυτό το δώρο που σου δόθηκε.
