Κάποτε
ήταν ένα νέο ζευγάρι που μετακόμισε σε καινούργια γειτονιά. Καθώς
έτρωγαν το πρώτο τους πρωινό στο νέο τους σπίτι, η γυναίκα κοίταξε έξω
από το παράθυρο και είδε τη γειτόνισσα που εκείνη την ώρα άπλωνε την
μπουγάδα της.
“Ά,τα ρούχα δεν είναι και πολύ καθαρά”, σχολίασε,“ η γειτόνισσα δεν ξέρει να πλένει καλά. Μάλλον χρειάζεται να χρησιμοποιεί περισσότερο σαπούνι”.
Ο σύζυγος κοίταξε την μπουγάδα αλλά δε είπε τίποτα. Κάθε φορά που η γειτόνισσα άπλωνε την μπουγάδα της, η γυναίκα έκανε τα ίδια σχόλια.
Ένα
μήνα αργότερα, ένιωσε μεγάλη έκπληξη, όταν είδε ότι τα ρούχα που είχε
απλώσει η γειτόνισσα ήταν πιο καθαρά και είπε στον άντρα της : “ Για
δες! Η γειτόνισσα έμαθε επιτέλους να πλένει!Αναρωτιέμαι ποιος την
έμαθε”. “
Ξέρεις ξύπνησα νωρίς σήμερα το πρωί και καθάρισα τα τζάμια μας!” γύρισε και της είπε ο άντρας της.
~Πόσες φορές έχουμε βιαστεί να βγάλουμε βιαστικά συμπεράσματα ε;
Μήπως
τελικά το πώς βλέπει κανείς τον κόσμο & τις καταστάσεις, έχει να
κάνει περισσότερο με τη δική του αντίληψη των πραγμάτων, και όχι τόσο με
το ίδιο το γεγονός;
Είχα
διαβάσει πως ακόμη κι αν ένας κλέφτης συναντήσει έναν άγιο στο δρόμο
του, θα τον κοιτάζει στις τσέπες. Kαλό είναι να ελέγχουμε που και που τα
«τζάμια» της εσωτερικής μας όρασης και αντίληψης, αν είναι καθαρά
προτού βιαστούμε να προδικάσουμε μία κατάσταση ή έναν άνθρωπο.
