Τα πρώτα 49 έτη της ζωής του ανθρώπου είναι αφιερωμένα στο έργο της Γνώσης Σεαυτόν.
Το διάστημα αυτό χωρίζεται σε υποδιαστήματα των 7 περίπου ετών, κατά τα
οποία ο Ων περνάει στάδια εκμάθησης συγκεκριμένων πεδίων.
Τα
πεδία αυτά ξεκινούν από την εξωτερική αντιληπτή πραγματικότητα και την
ενσωμάτωση του φυσικού σώματος σε αυτή, προχωρούν στο συναισθηματικό
πεδίο, έπειτα βουτάνε στο ψυχικό πεδίο και τέλος έρχεται το πνευματικό
πεδίο να κλείσει την περίοδο «σπουδών».
Όλα τα προαναφερθέντα πεδία δουλεύονται ταυτόχρονα, σε άμεση εξάρτηση της γνωσιακής και αντιληπτικής ικανότητας του Όντος.
Τα μαθήματα, ή αλλιώς οι ευκαιρίες εκμάθησης, έρχονται συνεχώς.
Συχνά,
μάλιστα, θεωρούμε ότι η «μοίρα» μας «χτυπά». Ανάλογα με τον
συναισθηματικό πόνο, μπορεί να είναι κι έτσι – αν έτσι το θεωρήσουμε. Η
«μοίρα» δεν είναι κάτι ανεξάρτητο από εμάς, εφόσον δεχτούμε τη θεώρηση
της αιωνιότητας της ύπαρξης και της προσωρινότητας της εδώ εκδήλωσης.
Ως ψυχές, εκδηλωνόμαστε στον πλανήτη αυτό με συγκεκριμένο στόχο.
Τα
μαθήματα που μας έρχονται επιτελούν το σκοπό της στόχευσης. Επιλέγω να
τα δω ως ευκαιρίες ενθύμισης. Επειδή, μέσα από κάποια άβολη κατάσταση,
μου εν-θυμίζουν να βαδίσω πάρα κάτω. Να μην κολλάω. Να απεξαρτώμαι.
Με
διδάσκουν ότι εγώ μπορώ να δω μέσα τους, και αν κοιτάξω τη διαδικασία
αντίστροφα τότε θα δω πως διόλου τυχαία δεν εμφανίστηκαν στο διάβα μου,
παρά είναι συνέπειες των προηγούμενων επιλογών μου.
Τα πρώτα 49 έτη της ζωής μας περνάμε από ένα μεγάλο σχολείο της αυτό-επίγνωσης. Μάθημα δύναται να μας παραδώσει το οτιδήποτε, δε χρειαζόμαστε απαραίτητα μεγάλους καθηγητές.
Κάθε άνθρωπος που συναντάτε είναι ένας εν δυνάμει δάσκαλος
Οι
δάσκαλοι, ωστόσο, οι φωτισμένοι ουσιαστικοί δάσκαλοι, στην αρχή του
μονοπατιού μας, συντομεύουν το ταξίδι στο σκοτάδι. Μας εξοπλίζουν με
λάμπες θυέλλης. Μας πετάνε τους πρώτους σπόρους ενθύμησης. Και μετά,
μένει εμείς να περπατήσουμε.
Σε
αυτή τη στρεβλή κοινωνία που μεγαλώνει το μέγιστο κομμάτι της
ανθρωπότητας στον πλανήτη μας, εξαναγκαζόμαστε να υπηρετήσουμε τόσες
εξωτερικές δουλικές εξυπηρετήσεις όσες χρειάζεται για να ξεχάσουμε τις
κύριες σπουδές μας.
Διδασκόμαστε
να αυτοπροσδιοριζόμαστε από τα «πρέπει», σε βαθμό που αυτά χτίζουν γύρω
μας τείχη αδιαπέραστα. Και τα αδιαπέραστα τείχη είναι ο στόχος των
ελεγκτών μας.
Μέσα
σε αυτά τα αδιαπέραστα τείχη εμείς εκφράζουμε με τις πράξεις μας όλες
τις στρεβλές επιταγές της «κοινωνίας»:
οικονομικές/επαγγελματικές/οικογενειακές/κοινωνικές αποκαταστάσεις.
Μέσα
στον καθημερινό αγώνα δρόμου στον οποίο τελικά οικειοθελώς
συμμετέχουμε, χάνουμε το πολύτιμο πλεονέκτημα του Χρόνου. Και φτάνουμε
στη λεγόμενη «κρίση μεσήλικα» για να αρχίσουμε να ψυχανεμιζόμαστε ότι
δεν είμαστε τίποτα από όλα όσα έως τώρα θεωρούσαμε πως μας
προσδιορίζουν.
Πεποιθήσεις και προκαταλήψεις μας κρατούν αιχμάλωτους και διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα
Ο άνθρωπος είναι προορισμένος να ζει πάνω από 200 χρόνια.
Τα πρώτα 49 χρόνια είναι τα Έτη Ενηλικίωσης. Κάτι που, κάτω από το πρίσμα του νέου προσδόκιμου ζωής, φαίνεται εντελώς λογικό.
Όλες
οι γνώσεις, οι σπουδές, οι αναζητήσεις, έρχονται και συναντούν την
εμπειρία και τη διαμόρφωση ενστίκτου. Και τότε, τότε μόνο μπορεί να πει ο
Ων «είμαι Αυτός και πάω Εκεί».
(“Τροφή-Φάρμακο”:
Πάντα μου φαινόταν παράξενο: Από την στιγμή που το σώμα μας ΜΌΝΙΜΑ
αυτο-επιδιορθώνεται, πώς γίνεται να εκφυλίζεται τόσο σύντομα; Το σώμα
μας έχει σχεδιαστεί για να αυτοθεραπεύεται
Είναι
σαν να έχεις ένα αυτοκίνητο, που σε βάθος χρόνου του αλλάζεις τα πάντα,
από εξαρτήματα, από σασί, μέχρι μηχανή, ΌΛΑ, πώς γίνεται αυτό το
αυτοκίνητο να εξασθενεί τόσο και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα; Το
σώμα μας αναγεννιέται μέσα σε 365 μέρες)
Δεν υπάρχει κρίση μέσης ηλικίας.
Υπάρχει
μια καθημερινότητα που δηλητηριάζει τα σώματα και τις ψυχές μας,
εμποτίζει το συναίσθημά μας με λανθασμένες προσλαμβάνουσες και εγείρει
διαρκώς το βασικό μας ένστικτο επιβίωσης, ώστε να ζούμε σε μόνιμη απειλή
και τοξικότητα.
ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΊΣΤΕ ΤΑ. ΜΗΝ ΤΑ ΑΦΉΝΕΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΤΡΏΝΕ ΤΗΝ ΖΩΉ : Πώς να κάνουμε τα αρνητικά συναισθήματα φίλους και συμμάχους μας
Κι
έτσι, νικημένοι από αυτόν τον άνισο αγώνα –άνισο επειδή τον παλεύουμε
με ύλη και όχι με πνεύμα– φθειρόμαστε, φθίνουμε και προσβλέπουμε στο
θάνατο ως λύτρωση, ακόμη και αν δεν το συνειδητοποιούμε.
Κάνε το καλύτερο που μπορείς.
Έσω το καλύτερο που μπορείς.
Εκδήλωσε το καλύτερο που μπορείς.
Στην αιωνιότητα, τα 80 έτη είναι ένα κλάσμα ύπαρξης.
Στη δική σου πραγματικότητα, είναι η Ευκαιρία σου.
