Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο κι έχει απασχολήσει ουκ ολίγες φορές
την επιστήμη.Ερευνητές του πανεπιστημίου του Ludwig Maximilian στο
Μόναχο, που ερεύνησαν το φαινόμενο το 2005, πήραν συνεντεύξεις από 499
συμμετέχοντες ηλικίας 14-94 ετών για το πώς αντιλαμβάνονται το πέρασμα
του χρόνου.
Αυτό που διαπίστωσαν αμέσως, όπως μεταδίδει το Scientific American, ήταν
ότι όλες οι ηλικίες αντιλαμβάνονταν το ίδιο τις μικρές χρονικές
περιόδους (μέρες, εβδομάδες, μήνες), ωστόσο για μεγαλύτερες περιόδους,
για παράδειγμα δεκαετίες, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία συμμετέχοντες
«ένιωθαν» ότι ο χρόνος περνούσε πιο γρήγορα.
Ειδικά οι συμμετέχοντες άνω των 40 ετών δήλωσαν ότι ο χρόνος κυλούσε πιο
αργά όταν ήταν μικρά παιδιά κι ότι… επιτάχυνε κατά τα πρώτα χρόνια της
ενήλικης ζωής τους.
Οι επιστήμονες αποδίδουν αυτό το φαινόμενο στις νέες εμπειρίες που αποκτά κανείς αλλά και στον… ίδιο τον χρόνο!
Για παράδειγμα, ένας χρόνος στη ζωή ενός 5χρονου αποτελεί το 1/5 της
ζωής του ενώ αντίθετα ένας χρόνος στη ζωή ενός 20χρονου είναι το 1/20
άρα η σημασία που του αποδίδουμε είναι σχετική με τα χρόνια που έχουμε
περάσει σε αυτόν τον πλανήτη.
Επιπλέον, ο εγκέφαλος αποθηκεύει τις μνήμες με βάση τις νέες
εμπειρίες, οι οποίες ανακαλούνται πιο εύκολα σε σχέση με τις
συνηθισμένες.
Αυτό συμβαίνει γιατί ο εγκέφαλός μας θέλει να μπορεί να ανακαλεί
«μοναδικά» γεγονότα πιο εύκολα σε περίπτωση που συμβούν ξανά έτσι ώστε
να έχει το πλεονέκτημα να αντιδράσει σωστά.
Εφόσον λοιπόν ο εγκέφαλος θυμάται πιο εύκολα τις νέες εμπειρίες κι
έχουμε περισσότερες νέες εμπειρίες όσο πιο νέοι είμαστε, είναι λογικό τα
παιδικά και νεανικά μας χρόνια να τα θυμόμαστε καλύτερα και να τα
θεωρούμε πιο «γεμάτα» σε σχέση με τα χρόνια της μέσης ηλικίας.
Εκτός βέβαια αν συνεχίσουμε
· να μαθαίνουμε νέα πράγματα,
· να ταξιδεύουμε
· και να έχουμε νέες εμπειρίες…
