Είναι ίσως πολύ καλό θα έλεγα να μη τρώμε ζώα αλλά αυτό δε μας μεταμορφώνει αυτόματα σε πνευματικά άτομα.
Ιδιαίτερα αν με έπαρση διατυμπανίζουμε ότι είμαστε χορτοφάγοι και
κατηγορούμε όλους όσους δεν είναι. Αυτή η εγωική συμπεριφορά δε θα είναι
παρά ακόμη ένα εμπόδιο στην αναγνώριση της πνευματικής μας διάστασης.
Δυο ιστορικά παραδείγματα αποδεικνύουν τα παραπάνω: ο Χίτλερ ήταν χορτοφάγος ενώ ο Βούδας δεν ήταν (λένε ότι πέθανε από κατανάλωση μολυσμένου κρέατος)!
Η
απάντηση στο τι πρέπει ή τι δεν πρέπει να κάνουμε κάθε φορά θα έλθει
από τον εσώτερο εαυτό μας όταν συνδεόμαστε με αυτόν και θα είναι ανάλογη
με το επίπεδο της συνειδητότητας που έχουμε κατακτήσει κάθε φορά.
Μπορούμε επίσης να ρωτήσουμε το σώμα μας πως αισθάνεται με το συγκεκριμένο είδος τροφής· αν πιστεύει ότι θα το ωφελήσει ή θα το βλάψει.
Ο νους συνήθως δεν γνωρίζει τι πραγματικά θέλει το σώμα.
Ο νους θυμάται περασμένες απολαύσεις και προσπαθεί να τις επαναλάβει.
Το σώμα
όμως μπορεί να χρειαζόταν μέχρι χθες την κατανάλωση κρέατος για να
διατηρήσει την υγεία του και σήμερα να μην τη χρειάζεται πια.
Η
επίγνωση του σώματος λοιπόν βοηθάει πολύ στην επιλογή της σωστής
τροφής. Όλες τις σημαντικές απαντήσεις τελικά πρέπει να τις αναζητήσουμε
εντός μας.
Σε
ένα βαθύτερο επίπεδο θα λέγαμε ότι ο Θεός, εμείς, μια αγελάδα, μια
ντομάτα, όλα είναι, πέρα από τα φαινόμενα, το ίδιο πράγμα, δηλαδή μια
αδιάσπαστη Μονάδα.
Ζούμε
εντός του Ενός που μπορεί να κατατμηθεί σε όλα τα όντα, για να ξεχάσει
τον εαυτό του μόλις γίνει αυτά. Ας μη γελιόμαστε, ο νους μας και τα
παιδικά συναισθήματά μας, δημιουργούν κατηγορίες τροφίμων.
Κάποιες τροφές δεν τις αποδεχόμαστε,
επειδή απαιτούν να ασκήσουμε την αγριότητά μας, ενώ άλλες μας φαίνονται
καταλληλότερες, γιατί δεν διαμαρτύρονται μέσα στην κατσαρόλα ή στο
στομάχι μας.
Ωστόσο το βέβαιο είναι ότι πάντα τρώμε τους ίδιους μας τους εαυτούς!
Έτσι
εξηγείται η συμπάθεια για ένα πράγμα και η αδιαφορία για ένα άλλο. Έτσι
εξηγείται η λύπη για ένα αρνί στη σούβλα και η επιδοκιμασία για ένα
πιάτο αρακά.
Αν η συμπόνια είναι αληθινή πρέπει να αφορά όλες τις υπάρξεις που απαρτίζουν το σύνολο των όντων,
δηλαδή τη θεότητα, που θυσιάστηκε προβάλλοντας άρνηση στον ίδιο της τον
εαυτό, για να δημιουργήσει ένα σύμπαν όπου ο ύψιστος κανόνας του
παιχνιδιού που παίζουμε με τον εαυτό μας είναι η λήθη της ίδιας μας της
καταγωγής...
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
