Δε σου αρέσει η ζωή σου. Δε σου αρέσει το σπίτι σου, η καθημερινότητά σου, η δουλειά σου.
Με γκρίνια ξυπνάς το πρωί, με μισή καρδιά κάνεις ό,τι κάνεις. Όλα
διεκπεραιωτικά. Όλα γιατί πρέπει κι όχι γιατί θέλεις. Με ένα τεράστιο αχ
να πνίγει το στή8ος σου κι ένα παράπονο.
Γιατί
όλα σε σένα; Γιατί τίποτα να μην είναι όπως το θες; Αναρωτιέσαι κι
απάντηση δεν έχεις να δώσεις. Μήτε και λύση στα αδιέξοδά σου.
Για
την ακρίβεια σε αυτά που εσύ ορίζεις αδιέξοδα. Κουραστικός γίνεσαι, να
ξέρεις. Όλη αυτή η μιζέρια, η γκρίνια, το ανικανοποίητο, δεν παλεύονται.
Εσύ γενικά κατάντησες να μην παλεύεσαι. Γιατί ρε φίλε; Γιατί δε
χαλαρώνεις να δεις τη ζωή σου αλλιώς;
Γιατί δεν αρχίζεις να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο κι όχι μισοάδειο;
Υπάρχει
πάντα και η θετική ματιά των πραγμάτων. Έχεις σπίτι ενώ κάποιος άλλος
κοιμάται στο δρόμο. Έχεις δουλειά, ενώ κάποιος άλλος εδώ και χρόνια
ψάχνει και δε στεριώνει πουθενά. Έχεις ανθρώπους να σε αγαπούν και να σε
αντέχουν (για πόσο ακόμη δεν ξέρω) ενώ άλλοι είναι κούτσουρα μοναχά
τους. Κι όχι επειδή το επέλεξαν, αλλά επειδή έτσι τα έφερε η ρουφιάνα η
ζωή.
Στα
μάτια των άλλων τα έχεις όλα. Μόνο στα δικά σου δεν έχεις τίποτα. Κι
είναι αχαριστία αυτό, να ξέρεις. Είναι άρνηση των δώρων που σου χάρισε η
ζωή.
Που
μπορεί να μην είναι τα ακριβά μπιχλιμπίδια, οι δόξες και οι χλιδές που
ονειρεύτηκες κάποτε, αλλά είναι υπολογίσιμα. Είναι δικά σου και πρέπει
να τα αγαπάς. Και κυρίως να τα εκτιμάς.
Γιατί λοιπόν χαραμίζεις το χρόνο σου σε γκρίνιες και μουρμούρες; Ό,τι
σου έχει χαριστεί κρατά μια θέση στη ζωή σου κι εσύ πρέπει να το
φυλάξεις. Γιατί αυτό είναι ο θησαυρός σου, μη σκάβεις να τον βρεις
αλλού. Μη σπαταλάς το χρόνο σου μαζί του.
Απόλαυσέ το. Οι άνθρωποι, οι ευκαιρίες κι όλα τα συναισθήματα που σου χαρίστηκαν αξίζουν.
Εκτίμησε
τα. Γιατί τίποτα δε μένει για πάντα στη ζωή Δεν κλείνεις συμβόλαια μαζί
της. Όπως στα έδωσε, έτσι μπορεί μια μέρα και να στα πάρει. Κι εκεί που
έχεις τα πάντα να μείνεις με ένα ολοστρόγγυλο τίποτα… Να απομείνεις
κούτσουρο μονάχο να κλαις τη μοίρα σου.
Και τότε φίλε μου, θα έχεις λόγο να κλαις. Τώρα δεν έχεις καμία δικαιολογία. Γι’αυτό σκούπισε τα γκρινιάρικα δάκρυά σου κι ευχαριστήσου όσα έχεις.
Και κοίτα κακομοίρη μου να τα κρατήσεις. Γιατί αλλιώς, έτσι και τα χάσεις, θα είσαι όντως για κλάματα. Αληθινά κλάματα με μαύρα, κατάμαυρα δάκρυα… Να το θυμάσαι…
