Οι δύσκολες καταστάσεις δεν λύνονται με ευχολόγια.
Αναρωτιέμαι
μερικές φορές: Γιατί αφήνουμε τους άλλους να μας πληγώνουν; Γιατί τους
επιτρέπουμε να μας αλλάξουν και να μας απομακρύνουν από τον πραγματικό
μας εαυτό;
Έναν εαυτό ελεύθερο και ανεξάρτητο που του αξίζει να είναι ευτυχισμένος;
Κι
αν συμφωνούμε ότι κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να γίνεται, δεν θα έπρεπε
να το επιτρέπουμε, τότε τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να το αποτρέψουμε;
Τι
χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ώστε να σταματήσουμε την προσωπική
απαξίωση και την αλλοτρίωση μας, ώστε να ξαναγυρίσουμε στις βασικές μας
τις δομές και τις αξίες;
Όσοι μας πληγώνουν δεν μας αξίζουν
Δεν
μας αξίζει να καταστρέφουν την αυτοεκτίμηση μας, να μη μας σέβονται, να
μη μας αγαπούν! Πρέπει, όμως, πρώτα να αγαπήσουμε εμείς τον εαυτό μας,
για να έχουμε ένα στήριγμα και μια αφετηρία για το δύσκολο ταξίδι της
απαγκίστρωσης!
Όσοι μας πληγώνουν είναι βαθιά εγωιστές
Ενδιαφέρονται
μόνο για τον εαυτό τους. Είναι ιδιοτελείς και ανίκανοι (ή ανήμποροι) να
δημιουργήσουν μια σχέση μέσω της κατανόησης, της εμπιστοσύνης και του
σεβασμού. Είναι άνθρωποι που πάντα θέτουν σε προτεραιότητα τις δικές
τους ανάγκες, τις δικές τους αξίες και πιστεύω.
Όσοι μας πληγώνουν είναι άνθρωποι αγενείς
Είναι
άνθρωποι που μας υποτιμούν με κάθε ευκαιρία, κυρίως όμως με τον τρόπο
που μας μιλούν: Με τόνο υποτιμητικό, σαρκαστικό φωνάζοντας… Προσβάλλουν
την αυτοεκτίμησή μας, μπλοκάρουν την επικοινωνία και δημιουργούν ένα
κλίμα ανασφάλειας και τρομοκρατίας…
Δύσκολες καταστάσεις που όμως δεν λύνονται με ευχολόγια.
Θέλει
θάρρος και πίστη, εμπιστοσύνη στον “χαμένο” μας εαυτό, στις
“ξεχασμένες” μας δυνάμεις, στις αξίες μας. Θέλει να μπορούμε πρωτίστως
να πούμε “ΟΧΙ” σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε μας προσβάλλει, μας
υποτιμά, μας καταδυναστεύει.
Στη ζωή, πρέπει να μάθουμε να θέτουμε προτεραιότητες και η πρώτη προτεραιότητα είναι η αξιοπρέπειά μας.
Αν αγαπάμε και σεβόμαστε τον εαυτό μας τότε (ίσως) δεν θα επιτρέψουμε στους άλλους να μας βλάψουν…
Εν
κατακλείδι και με μια διάθεση αυτοκριτικής, ας ρίξουμε μια ματιά μέσα
μας κι ας αναρωτηθούμε: Τελικά εμείς οι ίδιοι, τι πιστεύουμε για τους
εαυτούς μας; Αξίζουμε;
Αξίζουμε την αγάπη, τον σεβασμό, την ισοτιμία και την κατανόηση στις σχέσεις μας με τους άλλους; Κι αν ναι (πράγμα το οποίο ελπίζω όλοι να νιώσετε!), τότε γιατί τους επιτρέπουμε να μας πληγώνουν και να μας υποτιμούν;
