Περιστατικά
ενδοοικογενειακής βίας, χαμένες ζωές στο όνομα του έρωτα και τις
υπερβολικής αγάπης, εγκαταλειμμένα παιδιά σε ιδρύματα και παραμελημένοι
ηλικιωμένοι είναι κυρίαρχα, δυστυχώς στην εποχή μας. Μια εποχή που
αποπνέει πόνο, λύπη και ενίοτε απελπισία.
Μα
πώς να πιστέψει κανείς στην αγάπη, στον έρωτα στις ανθρώπινες σχέσεις
όταν ο έρωτας σκοτώνει; Πως κανείς να πιστέψει ότι αξίζει όταν δεν έχει
γνωρίσει το γονεϊκό χάδι και την αγκαλιά;
Πως
οι άνθρωποι που μόχθησαν για να παρέχουν τα πάντα στα παιδιά τους να
ελπίζουν, όταν βρίσκονται ξεχασμένοι στα οίκους ευγηρίας; Μπορεί άραγε
να υπάρξει ελπίδα σε έναν κόσμο που όπως όλα δείχνουν καταρρέει;
Η απάντηση είναι ναι! Η ελπίδα είναι αυτή που μας κρατάει ζωντανούς,
αποτελεί κινητήρια δύναμη και μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε. Εύλογα θα
μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί πώς μπορούμε να ελπίζουμε μέσα στη δεινή
της εποχή ενώ οι πιο αισιόδοξοι θα έλεγαν πως “ελπίζουμε στις καλύτερες
μέρες που θα έρθουν”.
Αντί όμως να ελπίζουμε απλώς, γιατί δεν γινόμαστε εμείς η ελπίδα; Ναι, να γίνουμε η ελπίδα σε έναν κόσμο που οι άνθρωποι έχουν χάσει την ελπίδα τους.
Ακούγεται
ουτοπικό και αρκετά ονειροπόλο, στην πραγματικότητα όμως είναι εφικτό!
Δεν απαιτεί κόπο, απαιτεί αγάπη, όχι εκείνη που σκοτώνει αλλά εκείνη που
θεραπεύει και τροφοδοτεί την ελπίδα.
Δεν
απαιτείται να γίνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη είμαστε, αρκεί
απλά να επικαλεστούμε την αγάπη και τον ειλικρινή σεβασμό και έχουμε ήδη
γίνει η ελπίδα.
Μέσα
από ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, μια όμορφη κουβέντα, ένα τρυφερό χάδι,
χρωματίζοντας με φωτεινά χρώματα τα σκοτάδια που βιώνουν κάποιοι
άνθρωποι, απλώνοντας τα χέρι μας και παρέχοντας βοήθεια έχουμε
αποτελέσει λόγο να ελπίζουν ή αλλιώς έχουμε γίνει η ελπίδα τους.
Το
να γίνεσαι η ελπίδα κάποιου σε κάνει και σένα να ελπίζεις. Είναι μια
σχέση αμφίδρομη, όπου και οι δύο πλευρές κάτι αποκομίζουν. Άλλωστε όλοι
έχουμε ανάγκη την ελπίδα. Η φράση του Martin Luther King “Πρέπει να αποδεχτούμε την πεπερασμένη απογοήτευση, αλλά ποτέ να μην χάσουμε την άπειρη ελπίδα” θα μπορούσε να θεωρηθεί πιο επίκαιρη και ελπιδοφόρα από πότε.
Μέσα
από αυτή την τόσο σύντομη και καίρια τοποθετησή του προβάλλεται η
σπουδαιότητα της ελπίδας, ακόμη και όταν κύματα απογοήτευσης μας χτυπούν
από παντού. Ακόμη και όταν υπάρχουν χιλιάδες λόγοι απλώς να παραδοθούμε
στην απελπισία, ας επιλέξουμε να γίνουμε η ΕΛΠΙΔΑ.
Η
ελπίδα που θα γιατρέψει τις πληγές των θυμάτων ενδοιοικογενειακής βίας,
η ελπίδα που θα αποτελέσει καταφύγιο για τα παιδία των ιδρυμάτων, η
ελπίδα που θα πλημμυρίσει τις καρδίες των ηλικιωμένων με αγάπη, η ελπίδα
που θα αποτελέσει αγκαλιά για όλους τους κατατρεγμένους αυτού του
κόσμου, η ελπίδα που θα επιτρέψει στα λουλούδια να ανθίσουν το χειμώνα.
Ακόμη
λοιπόν και όταν έρχονται τα δύσκολα, όταν η θάλασσα της απελπισίας
αγριεύει και όταν συναισθήματα ματαιοδοξίας μας κυριαρχούν, ας μην
χάνουμε την ελπίδα μας.
Άλλωστε
η ελπίδα δεν μπορεί στην πραγματικότητα να χαθεί, γιατί εμείς είμαστε η
ελπίδα τόσο για τον ίδιο μας τον εαυτό, όσο και για τον κόσμο.
Και
αν μοιάζει δύσκολη η εύρεσή της, μην τα παρατάμε κάπου μέσα μας, εκεί
δίπλα στο όμορφο αίσθηση αγάπης κουρνιάζει και σύντομα θα μας
κατακλύσει, αρκεί μόνο να ελπίζουμε στην ελπίδα.
