Υπάρχουν πολλοί λόγοι που καταλήγει να ζει κανείς λίγο ή πολύ αποσυνδεδεμένος απ’ το παρόν : οι
σύγχρονοι ρυθμοί ζωής, η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια , η ανάγκη για
προγραμματισμό, ψυχολογικές καταστάσεις όπως το τραύμα κι η
μετατραυματική διαταραχή (PTSD), η κατάθλιψη, το άγχος κ.α.
“Αν νιώθεις θλιμμένος, ζεις στο παρελθόν. Αν είσαι ανήσυχος, ζεις στο μέλλον. Αν είσαι γαλήνιος, ζεις στο παρόν.”
Όταν
ταξιδεύω στο παρελθόν ή στο μέλλον -όταν αποκόβομαι απ’ το παρόν- τότε
βάζω εμπόδια στην επαφή μου με τους άλλους και με αυτό που συμβαίνει
τώρα. Είναι μια μορφή αποφυγής της παρούσας εμπειρίας. Σαν αποτέλεσμα:
· Γίνομαι λιγότερο λειτουργικός σ’ αυτό που έχω μπροστά μου να διαχειριστώ, καθώς επενδύω την ενέργειά μου κάπου αλλού.
· Βιώνω μια εσωτερική ένταση στο σώμα μου
· Απομονώνομαι απ’ τους άλλους, καθώς δεν φέρνω τον πραγματικό μου εαυτό στο προσκήνιο αλλά παραμένω πίσω στο φόντο.
·
Στερώ από τον εαυτό μου τη δυνατότητα να αναγνωρίσω και να
καλύψω αποτελεσματικά τις ανάγκες μου: δεν βιώνω ικανοποίηση
· Ζω στο μυαλό μου, αποκομμένος απ’ το σώμα, τις αισθήσεις και την πραγματικότητα γύρω μου.
· Στερώ από τον εαυτό μου τη δυνατότητα να μάθω και να εξελιχθώ μέσα από τις εμπειρίες μου.
Το παρελθόν δεν είναι πια μαζί μας και το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα: το
μόνο που υπάρχει στην πραγματικότητα είναι το παρόν. Και είναι δική μας
η επιλογή να αποδεχτούμε και να αγκαλιάσουμε αυτή την πραγματικότητα ή
όχι.
