Ας διαβάσουμε λίγα λόγια για την ιστορία ενός ενδιαφέροντος λογοτεχνικού έργου (“Ήσουνα κάποτε εδώ”) από τη συγγραφέα του, Εύη Κορώνη:
“Το
βιβλίο αυτό ήταν έτοιμο από το 2012, όταν ήμουν 22 χρόνων, όμως,
θεωρώντας πως είμαι ακόμα μικρή και ανέτοιμη για ένα βιβλίο τα κράτησα
στο αρχείο μου. Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου γράφτηκε κάπου μεταξύ
της εφηβικής και μετεφηβικής περιόδου της ζωής μου.
Παράλληλα με τις
σπουδές μου στη Δραματική Σχολή, είχα αρχίσει να γράφω συστηματικά
πλέον. Πολλά κομμάτια του βιβλίου, είχαν φιλοξενηθεί σε περιοδικά και
blogs έχοντας μεγάλη απήχηση στον κόσμο. Εκεί μου μπήκε η ιδέα του
βιβλίου καθώς ένιωθα πως σκορπάνε τα κείμενά μου εδώ κι εκεί.
Από το
2014 άρχισα το μάζεμα των κομματιών. Σκέψεις – στιχάκια παντού. Σε
χαρτάκια μικρά και πιο μεγάλα, επάνω στις σελίδες των τετραδίων μου και
επάνω στα βιβλία μου. Τα διάβαζα ξανά και ξανά, κάνοντας μικρές
διορθώσεις και προσθέτοντας κάποια καινούργια. Κάπως έτσι, φτάσαμε εδώ.
Στο πρώτο μου βιβλίο”.
Το θέμα του βιβλίου
Ένα έργο όπου αποτελείται από μικρά ποιήματα – σκέψεις, δομημένα έτσι ώστε να δημιουργούν μία ιστορία. Διαβάζουμε τις πρώτες σκέψεις, τα πρώτα ερωτικά βιώματα ενός νέου ανθρώπου. Αυτή η πρώτη αίσθηση αυτού του πρωτόγνωρου μέχρι τότε συναισθήματος. Σαν μέσα από αλληλογραφία αναβιώνετε ο εξ αποστάσεως σύντομος εκρηκτικός νεανικός έρωτας.
Η Εύη Κορώνη μιλάει για την ίδια
Από
μικρή μου άρεζε να γράφω. Παραμύθια, στίχους, σενάρια ακόμα και
μελωδίες έσκαγαν στο κεφάλι μου. Στο σχολείο, μονίμως σε ένα παράλληλο
σύμπαν από τους άλλους. Άκουγα ό, τι ήθελα, μιλούσα όταν ήθελα και
έγραφα ή ζωγράφιζα στα βιβλία μου. Η Δραματική Σχόλη ήρθε για να
ελευθερώσει κάθε ανασφάλειά μου. Άνθρωποι της τέχνης, με «όμορφο» αλλά
και δυσνόητο κάποιες φορές μυαλό, συνέβαλαν στο να προχωρήσω ένα βήμα
παραπέρα.
Άργησα να εμπιστευτώ τον εαυτό μου. Όταν οι εκδόσεις
mystory με πήραν τηλέφωνο και μου ανακοίνωσαν την επιθυμία τους να
εκδώσουν τα κείμενά μου, δεν ήμουν ακόμη σίγουρη. Αποφάσισα να κάνω, όχι
μόνο για την προσωπική μου ικανοποίηση αλλά και για έναν ακόμη λόγο. Ο
δεύτερος λόγος ήταν… γιατί ήθελα να δώσω ένα κίνητρο σε παιδιά με
μαθησιακές δυσκολίες, να μην το βάζουν κάτω… και να γράφουν. Ουδείς
αλάνθαστος. Μακάρι όλα μας τα λάθη να ήταν ορθογραφικά.
Όλα είναι μέσα στο μυαλό μας. Ένα κλικ να τα παρατήσουμε και ένα κλικ να τα κυνηγήσουμε.
Εγώ
έχω δυσλεξία, όμως από πολύ νωρίς άρχισα να πλάθω ιστορίες, έγραφα
ποιήματα, στιχάκια. Δημοτικό τότε. Έτσι πείσμωσα με τον εαυτό μου,
αρχίζοντας να γράφω περισσότερο. Εκεί κάπου στο λύκειο, ήμουν σίγουρη
για το τι ήθελα να κάνω… Έτσι ενώ όλοι οι άλλοι συμμαθητές μου διάβαζαν
τα μαθήματά τους, εγώ κλεινόμουνα στο δωμάτιο μου -δήθεν πως μελετάω-
όμως εγώ διάβαζα άλλα πράγματα. Ποιήματα και θεατρικά. Κάπως έτσι
φτάσαμε εδώ, στο πρώτο μου βιβλίο.
* Η Εύη Κορώνη γεννήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου του 1989, στην Καβάλα. Η καταγωγή της είναι από τη Θάσο.
Μετά
το σχολείο και σε ηλικία 17 χρόνων μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη για να
σπουδάσει θέατρο. Αποφοίτησε το 2010, από την Ανώτερη Δραματική Σχολή
«Βασίλης Διαμαντόπουλος». Την ίδια εποχή και παράλληλα με τις σπουδές
της στο θέατρο, άρχισε να γράφει άρθρα σε διάφορα περιοδικά και blogs
της πόλης.
Από το 2011, εργάζεται στο θέατρο ως ηθοποιός, ενώ έχει
εργαστεί κι ως βοηθός σκηνοθέτης σε κάποιες παραστάσεις. Έχει εργαστεί
και στο ραδιόφωνο. Ο τελευταίος της ραδιοφωνικός σταθμός ήταν ο “Στο
Κόκκινο 102, 8FM – Καβάλας”, όπου μαζί με τη συγγραφέα Γεωργία Χιόνη
έκαναν την πολιτιστική εκπομπή στο “Θεωρείο”.
Το 2014, θα γυρίσει την
πρώτη της ταινία μικρού μήκους σε σενάριο δικό της, με τίτλο “Σουτ!”,
ενώ το 2016 γυρίστηκε η δεύτερη μικρού μήκους ταινίας της, με τίτλο “The
Correction” (η διόρθωση, Ελληνικά) η οποία έχει αποσπάσει πέντε
επίσημές συμμετοχές σε κινηματογραφικά φεστιβάλ του εξωτερικού και της
Ελλάδας, εκ τον οποίον στο ένα απέσπασε και το πρώτο βραβείο καλύτερης
LGBT ταινίας.
Το Δεκέμβρη του 2016, εκδόθηκε το πρώτο της με τίτλο “Ήσουνα κάποτε εδώ” από τις εκδόσεις mystory.gr.
Αποσπάσματα από το βιβλίο
Ξημέρωσε.
Ξυπνάω, ανοίγω τα μάτια μου,
το όνειρο είναι ακόμα εδώ.
Δε χάθηκε.
Εσύ.
Είσαι εδώ, δίπλα μου. Μαζί μου.
Στην αγκαλιά μου.
Εδώ μέσα στην αγκαλιά μου, θέλω
να είσαι συνέχεια.
Θέλω να είσαι ο πρώτος άνθρωπος που
θα αντικρίζουν τα μάτια μου το πρωί.
Αυτό θέλω. Μπορώ;
Πόσο απλό.
Η απλότητα της ευτυχίας, φυλακισμένη
στην αγκαλιά μου.
Πρώτα να γεύομαι το φιλί σου
και ύστερα τον καφέ.
Η μέρα σήμερα ξεκίνησε κάπως, έτσι
με εσένα,
με ένα δικό σου φιλί,
με το δικό σου χαμόγελο, τη δική σου φωνή
το δικό σου άγγιγμα.
Είναι τόσο περίεργο, τόσο πρωτόγνωρο για εμένα
που δεν έχω λόγια.
Σα να έχει νεκρώσει το μυαλό μου.
Σα να έχει σταματήσει.
Ο κόσμος κινείται γύρο μου τόσο αργά, δεν
καταλαβαίνω που πάνε
τί θέλουν από εμένα.
Είναι τόσο αστείο.
Αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτα σήμερα.
Δεν υπάρχουν λόγια ή μάλλον, εγώ,
δεν μπορώ να βρω
τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψω
αυτό, που νιώθω.
Η κάρδια μου έχει πάρει το δικό σου ρυθμό,
χορεύει ακόμα με πάθος
τα χθεσινοβραδινά κομμάτια που ακούγαμε
στο μπαρ.
Η καρδιά καίγεται, θα σπάσει.
Εδώ, μέσα στο λεωφορείο
προσπαθώ οι λέξεις μου να φτάσουν
στα αφτιά σου.
Είναι αδύνατον όμως να βρω λέξεις.
Εγώ πάντα είχα λέξεις, αλλά τώρα;
Γράφω, σβήνω και ξανά γράφω
και ξανά τα ίδια.
Οι λέξεις κρύφτηκαν. Εξαφανίστηκαν.
Εδώ, μέσα στο λεωφορείο και χαμογελάω.
Είμαι σίγουρη πώς όλοι με κοιτάζουν,
μπορεί να νομίζουν πως είμαι
καμιά αλαφροΐσκιωτη, δεν με νοιάζει όμως.
Εδώ, μέσα στο λεωφορείο καταστρώνω
τη βραδινή μας απόδραση.
Απόψε η νύχτα μυρίζει με το άρωμα σου.
Δε θέλω να τελειώσει.
Θέλω να κολλήσει ο χρόνος,
όπως κόλλησα και εγώ απόψε μαζί σου
να μη ξημερώσει,
να μη τελειώσει ποτέ, ποτέ το βράδυ αυτό.
Σήμερα, είμαι εδώ για εσένα.
Μιλάω μόνο με εσένα.
Γράφω μόνο για εσένα.
Δε με νοιάζει τίποτα.
Κανένας.
Μόνο εσύ ψυχή μου.
Νιώθω κάτι για εσένα.
Κάτι με τραβάει, με κολλάει επάνω σου.
Μια περίεργη δύναμη
που με σπρώχνει στη φωτιά σου.
Απόψε τη νύχτα μου, την έκανες δική σου.
Δε θέλω να τελειώσει.
Να σε έχω μαζί μου θέλω,
να μου μιλάς και
να ομορφαίνεις τα βαρετά μου βράδια.
Νιώθω ξαφνικά τη ζωή, πιο όμορφη.
Άλλαξες τη μέρα μου.
Η μέρα μου έχει τη δική σου φωνή.
Πόσο υπέροχο είναι να ξυπνάω
και το πρώτο πράγμα που ακούω
να είναι η φωνή σου.
Ξύπνησα και είδα το δικό σου
ΚΑΛΗΜΕΡΑ
πρώτο στο κινητό μου
και τότε είπα πως αυτή η μέρα
θα είναι όντως καλή για εμένα.
Το δεύτερο μας βράδυ, το δεύτερο
φεγγάρι που βλέπουμε μαζί.
Η νύχτα δικιά μας πάλι. Δεν υπάρχει κανένας
άλλος μαζί μας.
Ξανά μόνοι μας. Ξανά μέσα στη μαγεία.
Είσαι κάτι όμορφο για εμένα,
ιδιαίτερο, ξεχωριστό
σα να ήρθες από έναν άλλον κόσμο
για να εκτροχιάσεις την καθημερινότητα μου.
Ήρθες στη ζωή μου και την άλλαξες.
Με άλλαξες.
Έτσι τόσο απλά, με άλλαξες.
Δε με θυμάμαι ποτέ να χαμογελάω όλη τη μέρα
δίχως λόγο.
Ακόμα και τα ρούχα μου, έχουν
χρώματα δεν είναι πλέον
μόνο μαύρα.
Περιμένω τα μηνύματά σου
και το «Καλημέρα» σου, αυτό είναι η ανατολή μου.
Εκεί που κοιμάμαι ένα μήνυμα, ένα απλό
«Καλημέρα» από εσένα,
ευτυχία,
και ας κοιμηθώ ξανά.
Δεν είναι ανόητο;
Να ξυπνάω στις 7 το πρωί μόνο και μόνο
για να διαβάσω το «Καλημέρα» σου
και μετά πάλι να κοιμάμαι
και να σου απαντάω μετά από τρείς ώρες
και να μου λες «πότε θα μάθεις να ξυπνάς νωρίς;»
ενώ ξέρεις, ότι δε μπορώ να ξυπνήσω πρωί
γιατί κοιμάμαι νωρίς το πρωί.
Βρίσκομαι και έκτη συνεχόμενη ημέρα
αποκλεισμένη από κάθε τι πραγματικό.
Ρεαλιστικό.
Βρίσκομαι, σε εσένα.
Πώς να αφήσεις τη μαγεία;
Θα πρέπει να είσαι ανόητος, για να θες να αφήσεις
τη μαγεία.
Και πού να πάς;
Πίσω, στον δήθεν όμορφο, σίγουρο, ρεαλιστικό σου κόσμο;
Δε μου αρέσουν ούτε τα σίγουρα, ούτε τα ρεαλιστικά
πράγματα
είναι η ιδιομορφία μου, η παραξενιά μου
να θέλω να ζήσω το αβέβαιο και
μη πραγματικό.
Το άγνωστο.
Έτσι κάνω με όλα,
έτσι κάνω και με αυτό.
Να αρπάζω από το λαιμό τον έρωτα και
να θέλω να παρασυρθώ μαζί του.
Δεν υπάρχει «ΕΓΩ».
Νομίζω πως έχω πάθει κάτι μαζί σου
που μόνο το άκουγα,
δε το είχα αισθανθεί ποτέ.
Νομίζω πως έπαθα, αυτό που λένε
έρωτα.
Δε ξέρω πως είναι, πότε μου
δε το έχω ξανανιώσει.
Παλιά, ότι σκεφτόμουνα ήταν για εμένα.
Μόνο το ΕΓΩ υπήρχε στη ζωή μου.
Τι θα κάνω εγώ τώρα;
Γιατί το έκανα εγώ αυτό;
Τώρα αυτό δεν υπάρχει.
Το ΕΓΩ έχει χαθεί και τη θέση του έχει πάρει το ΕΜΕΙΣ.
Και δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό, αλλά
δε μου λείπει το ΕΓΩ μου.
έτσι μου είχες πει.
Αλλά τώρα θα σου κάνω έρωτα
και με το σώμα μου.
[…]
Πάλι μέσα στο τρένο, πάλι πίσω
στη «βάση» μου, εκεί, όπου
πρέπει να είμαι.
Εσύ;
Εκεί, στη «βάση» σου.
Έτσι όλα στη θέση τους, όπως πρέπει να είναι.
Λίγο μετά τις δώδεκα το βράδυ
στο ίδιο τρένο, αμαξοστοιχία 600
στο ίδιο βαγόνι, στην ίδια θέση.
Το έργο μας, ξανά σε επανάληψη.
Εγώ πίσω, από εκεί που ήρθα και εσύ
μένεις εδώ.
Εγώ πίσω στη Θεσσαλονίκη, εσύ εδώ,
στην Αθήνα.
Πότε θα σε ξαναδώ δε ξέρω.
Κάθε στάση του τρένου, ένα εμπόδιο μπροστά μας
ένα κλικ μακρύτερα σου.
Είναι δύσκολος ο αποχωρισμός. Όσο προχωράμε
γίνεται πιο δύσκολος.
Πιο βαρύς.
Ο ερχομός μου βαραίνει στην σκέψη του αποχωρισμού.
Είναι δύσκολα να σε έχω μακριά μου.
Σε περίμενα χρόνια
και τώρα που ήρθες στη ζωή μου
μια απόσταση μας χωρίζει.
Μακάρι να ήσουν θάλασσα
που ξέρω πόσο τη λατρεύεις
και σαν κύμα να ερχόσουν
όποτε σε χρειάζομαι κοντά μου.
Μακάρι να ήμουν αέρας
και να ερχόμουν κοντά σου
όποτε με θες, αγάπη μου
να σε παρηγορώ.
Δε θέλω να σε χάσω.
Όταν σκέφτομαι πως σε χάνω
κλαίω σα μικρό παιδί.
Είναι δύσκολο να σε έχω μακριά μου.
Κάτι μέσα μου με καίει
θέλω να ζήσω τα πάντα μαζί σου
και δε μπορώ.
[…]
Σούρουπο.
Το φως χάνεται αργά, αργά.
Ίσως να είναι το τελευταίο απόγευμα που βρισκόμαστε,
ίσως ο τελευταίος καφές που πίνουμε μαζί.
Μάλλον ναι.
Σούρουπο.
Το φως χάνεται.
Θαρρώ πως είμαστε
λίγο πριν την εκπνοή.
Λίγο πριν η ανάσα μας, σβήσει.
Εκεί όπου οι σχέσεις τελειώνουν.
Λίγα λόγια, μεγάλες παύσεις
σχεδόν θεατρικές θα τις έλεγα.
Αμήχανα κοιτάγματα, νευρικά χαμόγελα.
Βαριές ανάσες.
Με νανούρισες τόσο ωραία.
Με κοίμισες στην αγκαλιά σου τόσο γλυκά
όλους αυτούς τόσους μήνες
και πάνω στο μεγάλο όνειρο,
στη γαλήνη,
μου έδωσες ένα χαστούκι και με ξύπνησες.
Σούρουπο.
Το φως χάθηκε.
[…]
Κριτική για το βιβλίο
“Πριν κυκλοφορήσει είχα τη χαρά να το έχω στα χέρια μου. Όταν μου έστειλαν το βιβλίο είπα: «Ας ρίξω μια ματιά, σκεπτόμενος όμως να το διαβάσω την άλλη μέρα με καθαρό μυαλό». Αντί να το ρουφήξω με ρούφηξε στην κυριολεξία. Στην αρχή το χαρακτήρισα ως «αυτοβιογραφικό», στη συνέχεια όμως μου έβγαλε κάτι που δεν ξέρω αν υπάρχει σαν όρος. Θα το χαρακτήριζα «αυτοβιογραφικό συναίσθημα». Όση ώρα το διάβαζα ξέφυγα από την πραγματικότητα και το έζησα πραγματικά. Κάθε τόσο αυτόματα ερχόντουσαν στη σκέψη μου σκηνές, από δικά μου βιώματα. Με συγκίνησε πολύ, με συνεπήρε. Ό, τι αφορά το είδος του βιβλίου. Πού το κατατάσσουμε. Εκεί καλύτερα να το αφήσουμε ελεύθερο. Το σκέφτηκα καλά. Στην αρχή είπα ποίηση, στη συνέχεια δεν κατάφερα να προσδιορίσω τη μορφή του. Θα έλεγα κάτι μεταξύ ποίησης και μυθιστορήματος, αν και πάλι δεν είναι σωστό αυτός ο χαρακτηρισμός”.
– Ηλίας Γιαννέλης, εκδότης του NEWS SALONIKA BLOGSPOT
Link: http://newssalonika.blogspot.gr/2016/12/blog-post_283.html?spref=fb
Xρήσιμα στοιχεία
Βιβλίο: ΉΣΟΥΝΑ ΚΑΠΟΤΕ ΕΔΩ
Συγγραφέας: ΕΥΗ ΚΟΡΩΝΗ
Εκδόσεις: MyStory, λογοτεχνική σειρά ΚΗΠΟΣ
Σελίδες: 42
e-mail της συγγραφέως: evikoroni@gmail.com
e-mail του εκδοτικού: mystory.gr@outlook.com
