Νιώθω στ’ αλήθεια, χαμένος. Σαν
πυξίδα τρελαμένη, παλεύω να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα. Η ζωή προχωρά
κι εγώ πάντα ουραγός, να αδυνατώ να συντονιστώ στα μέτρα της. Και
μάντεψε, πάλι λαχανιασμένος φτάνω στο τέρμα για να διαπιστώσω πως
τελικά, πρόκειται για ένα ακόμη σημείο εκκίνησης. Δεν την προλαβαίνω.
Φθείρομαι. Διαλύομαι. Οι αντοχές μου είναι ακόμα ελάχιστα ορατές, να
‘ναι καλά το γινάτι μου!
Το
γινάτι μου, το γινάτι μας! Αυτό το πείσμα το άπειρο που μας έθεσε
ανίκανα πιόνια του συστήματος. Ένα σύστημα που μας κατέστησε άβουλους,
στρογγυλεμένους, άπειρους στην ευελιξία και κυρίως στην
προσαρμοστικότητα.
Στηρίξαμε
τις ζωές μας στο εύκολο και στο επιφανειακό, στο έξω, μα ποτέ στο μέσα!
Το έξω, βλέπεις, βόλευε. Βόλευε γιατί αποτελούσε την ιδανική λύση για
αποφυγή του μέσα μας.
Μας κλειδώσαμε. Μας κλειδώσαμε γιατί δεν μας ψάξαμε στ’ αλήθεια μας, ποτέ.
Μάθαμε στην προβολή, στην αυτοπροβολή, στην ανεξέλεγκτη βόλτα του
εαυτού μας, των άλλων, του κόσμου όλου. Νιώθαμε, βλέπεις, ανίκητοι.
Νιώθαμε πως όλοι οι εχθροί υπάρχουν μόνο για να ‘ναι μακριά μας.
Είμασταν
πεπεισμένοι ότι περιτριγυριζόμασταν από ένα πέπλο ασυλίας, πως είμασταν
οι εκλεκτοί και θα μπορούσαμε να παραμείνουμε αλώβητοι, αιώνια.
Στην
αλαζονείας μας! Στη μισοδουλεμένη μαγκιά μας! Σε όλα αυτά που μας
μετέτρεψαν σε αδύναμα ανθρωπάκια, ανίκανα να μπορούν να προσαρμόζονται
στα νέα δεδομένα. Να σου λένε «μείνε» και να ξεχύνεσαι έξω σαν
φυλακισμένος σε αναστολή της ισόβιάς του.
Μα
να με συγχωρείς, ο φυλακισμένος τον εκτιμά τον καθαρό αέρα, τον
μυρίζεται σε κάθε πνοή του, λες και θα είναι ο τελευταίος του. Δεν
σεβόμαστε εμείς, ακόμα και στις ανθρώπινες απειλές , επιμένουμε
ατομικιστικά, σαν εκλεκτοί και ευλογημένοι, λες και μας άξιζαν ποτέ,
τέτοιες χάρες.
Και να που ο κόσμος τελειώνει.
Άσε την αρρώστια. Άσε τις πανδημίες, τα πολιτικά δρώμενα, τα συστημικά
παιγνίδια. Κάποια ήρθαν μόνο για να φύγουν, κάποια δεν ξέρεις και πότε
πρωτοήρθανε. Ο κόσμος τελειώνει τη στιγμή που οι άνθρωποι αρνούνται να
τον ακολουθήσουν για τη συλλογική επιβίωση της ανθρωπότητας.
Ο
κόσμος τελειώνει τη στιγμή που παύεις να ασχολείσαι με το
μεταναστευτικό, τον σχολικό εκφοβισμό κι όλα αυτά με τα οποία
ασχολείσαι, όσο ασχολούνται οι επιφανείς «κάποιοι».
Ο
κόσμος που λες, τελειώνει τη στιγμή που η μισαλλοδοξία γίνεται ένα με
το μέσα σου, όταν οι σφικτές γροθιές δεν σε δυναμώνουν, όταν σταματάς να
χαμογελάς και να αγωνίζεσαι.
Κι
ας είμαι του λόγου μου, επαναστάτης μέσα – έξω, αγωνιστής για τα
κομμάτια ουρανού που τόσα χρόνια μαζεύω σαν παζλ, αυτή τη στιγμή,
επιλέγω να υπακούσω. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, αν θέλω να δω τα
κομματάκια ουρανού μου να ενώνονται.
Μέσα
σου. Μέσα σου είναι η φυλακή, μέσα σου και το κλειδί σου. Το φοβάσαι το
«μέσα» γι’ αυτό το αρνείσαι. Φοβάσαι, μα όσο φοβάσαι, ξεχνάς πως ο
φόβος γιγαντώνει κάθε αδιέξοδο, κάθε αδυναμία να σε βρεις.
Μείνε λοιπόν μέσα, να ξεκλειδώσεις το μέσα σου.
Στη δύναμή μας, στις αδυναμίες μας, στις ελπίδες που θέλουμε να μας ανήκουν.
