Τι κι αν έχεις μάθει τους παράδες με τις οκάδες να κατέχεις, αν ποτέ αυτοί οι παράδες δεν χόρτασαν την πείνα της ψυχής σου;
Τι και αν μετράς κορμιά που περνάνε από τα σεντόνια σου, αν έστω και ένα από αυτά δεν άγγιξε τον πόνο της αγάπης σου;
Τι και αν γέμισες τις αποθήκες σου με αγαθά, αν αφήνεις απέξω τους ένα παιδικό στόμα νηστικό;
Τι και αν δείχνεις γίγαντας, αν τις νύχτες ξυπνάς κουλουριασμένος από εφιάλτες σε ένα παιδικό κρεβατάκι;
Τι και αν γοητεύεις τα πλήθη με ένα ατσαλάκωτο ύφος, αν δεν έχεις καταφέρει να αγκαλιάσεις αυτό το φοβισμένο παιδάκι μέσα σου;
Πόσο θα κυνηγάς να ωραιοποιήσεις το απέξω σου, ώστε να καλύψεις το κενό που μέσα σου σε βασανίζει;
Πόση επιβράβευση θα αναζητάς, μέχρι να δεις ότι αυτή καμία ευτυχία δεν σου προσφέρει;
Πότε σκοπεύεις να σε αγκαλιάσεις και να σε αποδεχτείς, γιατί με αυτό το πολύτιμο συνταξιδεύεις;
