Οι άνθρωποι μπορεί να χωρίσουν, οι αναμνήσεις ποτέ!

 

 εμάτη μέρα η σημερινή και επιτέλους ήρθε η ώρα να ξαπλωσεις στο αναπαυτικό σου κρεβάτι. Σε ένα λεπτό έχεις κλείσει το φως, έχεις φορέσει τα ακουστικά σου και ξαπλωνεις για την καθιερωμένη καθημερινή σου στιγμή χαλάρωσης λίγο πριν κοιμηθείς.

Ανοίγεις το ραδιοφωνο, κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να ηρεμήσεις από την φουρτούνα της ημέρας, να αφεθείς στην μαγεία των τραγουδιών.
Σχεδόν τα κατάφερες, το μυαλό σου αδειάζει και είσαι έτοιμος να κλείσεις την μουσική και να κοιμηθείς.
Αυτό θα είναι το τελευταίο τραγούδι, σκέφτεσαι και παίρνεις μια βαθειά ανάσα. Με την πρώτη νότα τα μάτια σου είναι ήδη ορθάνοιχτα. Είναι το κομμάτι σας, είναι αυτό που ακούγοντας το κάνατε τα πρώτα σας όνειρα.

Όνειρα, αυτά τα όνειρα που σε κάνουν να χαμογελάς, από εκείνα που σε ταξιδεύουν και θέλεις να προχωρήσεις τον χρόνο με fast forward αλλά δεν μπορείς.

Το τραγούδι φτάνει στο ρεφρέν και εσυ χαμογελάς, ένα από τα πιο αληθινά σου, ένα χαμόγελο που δείχνει ποσό σε έχει στιγματίσει. Διάολε τα χρόνια παίρνουν, οι αναμνήσεις γίνονται όλο και πιο μακρινές, όλο και πιο αχνές, πως μεγαλώσαμε έτσι, πως αλλάξανε έτσι τα πράγματα, που είμαι και εγώ τώρα και που εσυ, σκέφτεσαι και σιγοτραγουδάς.
Όπου και αν είναι όμως, ότι και αν κανει, που και αν είσαι ότι και αν κανεις, πάντα και οπουδήποτε το τραγούδι αυτό παίξει, θα είστε κάπου νοητά, μαζί, θα είστε αγκαλιασμένοι μπροστά στον ίδιο υπολογιστή, κάνοντας τα ίδια όνειρα συζητώντας τα ίδια θέματα, ταξιδεύοντας ο ένας στα όνειρα του άλλου.

Οι άνθρωποι μπορεί να χωρίσουν, οι αναμνήσεις ποτέ. Αυτες είναι πάντα εκεί για να σου θυμίζουν που ήσουν, που είσαι και να σου βάζουν όρια για το που πας.

Το τραγούδι φτάνει στο τέλος και εσυ κλείνεις ξανά τα μάτια βοηθώντας αυτή τη φορά το δάκρυ να κυλίσει στο μαξιλάρι με το ίδιο μοναδικό σου χαμόγελο….

loveletters.gr