Ήταν
μία ερώτηση που γινόταν πάντα όταν οι πράξεις μου, ή τα λόγια μου, δεν
συμφωνούσαν με την κοινή λογική, ή καλύτερα με αυτό που «περίμενε» ο
κόσμος από εμένα. Ήταν, επίσης, μία ερώτηση, η οποία συνήθως προερχόταν
από άτομο μεγαλύτερής μου ηλικίας και δεν προφερόταν ποτέ για να του
απαντήσω.
Ήταν
κάτι σαν κόφτης, μόλις ήθελα να εκφράσω κάτι διαφορετικό από το
φυσιολογικό, ή από το κοινωνικά αναμενόμενο. Και όταν λέω «κοινωνικά
αναμενόμενο» εννοώ τις φίλες της γιαγιάς. Τη μικρή κοινωνία που
σχηματιζόταν κάθε μέρα στις 8 το πρωί, στην αυλή του εξοχικού μας τα
καλοκαίρια.
Πέντε
μεσήλικες κυρίες, οι οποίες έπιναν τον καφέ τους, συζητώντας για τα
τεκτενόμενα της γειτονιάς. Παρόλο που έμοιαζαν όλες τους αρκετά, ήταν
συνάμα τόσο μα τόσο διαφορετικές. Μία μικρή κριτική επιτροπή, ή καλύτερα
οι κυρίες της αυλής.
Όσο
μεγάλωνα συνειδητοποιούσα πως οι φίλες της γιαγιάς μου,
αντικατοπτρίζουν ειλικρινά μία μικρή κοινωνία. Μια κοινωνία με
ανθρώπους, κάποιοι από τους οποίους θέλουν το κακό των συνανθρώπων τους
και άλλοι το καλό.
Κάποιους
που ήθελαν απλώς να μάθουν, αν η κοπέλα, η οποία δεν επιθυμεί να
παντρευτεί είναι γεροντοκόρη κι θα μείνει στο ράφι ή είναι ελευθέρων
ηθών και «φτου φτου μακριά από εμάς»…
Επικριτές!
Γέμισε η κοινωνία μας και η ζωή μας από τούτους εδώ. Άνθρωποι που
περιμένουν στη γωνία για να σε κρίνουν με την παραμικρή σου κίνηση.
Τότε, τα καλοκαίρια στο εξοχικό, οι φίλες της γιαγιάς μου απλώς έκριναν
δεν καταδίκαζαν.
Τώρα
οι άνθρωποι έχουν μένος. ‘Έχουν μένος για εκείνον το συνάδελφο που
προοδεύει, έχουν μένος για τη γυναίκα, που είναι δυναμική και δεν την
ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων, έχουν μένος μέσα στην ίδια τους την ψυχή.
Γνώμη
επιτρέπεται να έχουν όλοι. Γνώση όμως για τη γνώμη, που εκφράζουν,
έχουν; Κάθε λόγος, εάν δε στηρίζεται στην πραγματικότητα είναι ένα
μάταιο κενό.
