Η συμπόνια ενισχύει την αποτελεσματικότητα καθώς ωριμάζουμε στις βασικές ποιότητες της καρδιάς, όπως η άνευ όρων αγάπη, η ανοχή, η αποδοχή και η μη προσκολλημένη επιθυμία για το καλύτερο αποτέλεσμα για όλους τους ενδιαφερομένους. Η καλλιέργεια αυτών των ποιοτήτων της καρδιάς ενισχύει και απελευθερώνει τη συμπόνια μας, έτσι ώστε αυτή να εξυπηρετήσει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Η αληθινή συμπόνια ωφελεί και τον αποστολέα και τον παραλήπτη, αν και δεν είμαστε πάντα σε θέση να διακρίνουμε τους τρόπους με τους οποίους θρέφει και θεραπεύει. Πολλοί από εμάς αισθανθήκαμε μερικές φορές εξαντλημένοι και αγχωμένοι από αυτό που πιστεύαμε ότι ήταν προσφορά συμπόνιας. Αυτή η διαρροή ενέργειας και η εξάντληση προέρχονται κυρίως από μη ισορροπημένη ενεργητική φροντίδα.
Η ενσυναίσθηση μπορεί να παραγάγει ισχυρά συναισθήματα φροντίδας, συχνά όμως συνοδεύεται από εξαρτήσεις που δημιουργούν υπερβολική προσκόλληση στο αντικείμενο του ενδιαφέροντός μας. Η συμπόνια είναι μία από τις υψηλότερες υποστηρικτικές ενέργειες της αγάπης. Κάποτε νόμιζα ότι είχε να κάνει με τη βελτίωση των άλλων. Μπορούμε να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον με την αγάπη και την ευσπλαχνία μας, αλλά οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν τις δικές τους διορθωτικές αλλαγές εσωτερικά. Εγώ ήμουν ένας αφοσιωμένος «επιδιορθωτής των πάντων», μέχρι να μάθω ότι οι άνθρωποι πρέπει να επιδιορθώσουν τα πράγματα μόνοι τους· διαφορετικά, θα επαναλαμβάνονται παρόμοια προβλήματα – μερικές φορές με διαφορετικούς τρόπους, μερικές φορές υπό πολύ πιο δύσκολες συνθήκες.
Συχνά, τα προβλήματα που βιαζόμαστε να επιλύσουμε για τους άλλους αποτελούν ευκαιρίες για την ανάπτυξή τους, έτσι ώστε να μάθουν να συνδέονται πιο βαθιά μέσα στην καρδιά και την ψυχή τους για να αναζητήσουν σκοπό και λύσεις. Το να μάθουμε να εξισορροπούμε τις συμπονετικές μας αλληλεπιδράσεις είναι ένα μεγάλο βήμα προς την κατανόηση του χαρακτήρα της αληθινής συμπόνιας.
Πρόκειται για μια άνευ όρων αγάπη, που υποστηρίζει το καλύτερο αποτέλεσμα για τους άλλους χωρίς να εξαντλείται η προσωπική μας δεξαμενή ενέργειας. Αντίθετα, η ανεξέλεγκτη ενσυναίσθηση, η συμπονετική προσκόλληση και η «κουρασμένη φροντίδα» είναι εκεί όπου πρέπει να αναζητήσουμε την αίσθηση κενού που νιώθουμε επειδή προσφέραμε αυτό που αισθανθήκαμε ότι ήταν η συμπόνια της καρδιάς μας.
Ένας λόγος που η συμπόνια είναι παρεξηγημένη είναι ότι, για αιώνες, οι άνθρωποι έχουν χρησιμοποιήσει τον όρο συμπόνια ως μια ικανοποιητική κάλυψη – για το τι σημαίνει συμπάθεια, ενσυναίσθηση, οίκτος ή υπερβολική ανησυχία. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν μια εσωτερική προτροπή να αποκτήσουν βαθύτερη κατανόηση της συμπόνιας, αφού η συμπόνια είναι η σημαντικότερη όλων εκείνων των στοιχείων που θα ωφελήσουν την ανθρωπότητα σ’ αυτή τη μεταβατική περίοδο.
Η συμπόνια είναι μια ισχυρή και βασική συχνότητα μέσα στην καρδιά μας, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις χρειάζεται εξάσκηση για να νιώσουμε αγάπη και φροντίδα για ανθρώπους που βιώνουν ακραίες καταστάσεις, χωρίς να ταυτιζόμαστε υπερβολικά με τα προβλήματά τους (αυτή είναι μια καμπύλη μάθησης για όλους μας).
Μια έκφραση αληθινής συμπόνιας είναι όταν μπορούμε να νιώσουμε αγάπη και φως για τους άλλους σε δύσκολες στιγμές, χωρίς να εξαντλήσουμε την μπαταρία μας και να τους ακολουθήσουμε στο σκοτάδι που τους περιβάλλει. Καθώς ισορροπούμε και διαχειριζόμαστε τη φροντίδα μας, αυξάνουμε την αποτελεσματικότητα της συμπόνιας μας. Όταν υπάρχει έλλειψη ισορροπίας, η προσπάθεια που κάνουμε να είμαστε συμπονετικοί μετατρέπεται σε υπερβολική φροντίδα και καταλήγει σε δικό μας ενεργειακό έλλειμμα.
