Όσο κι αν καθυστερήσει αυτή η αφύπνιση, έρχεται κάποτε. Σταδιακά μαζεύουμε ενέργεια, συσσωρεύουμε βουβά πόνο και ματαιώσεις, όπως τα σύννεφα που σιγά σιγά μαζεύονται και πυκνώνουν και πληθαίνουν και βαραίνουν μέχρι να αγγιχτούν τα όρια της αντοχής μας. Και τότε ξεσπάμε σαν καταιγίδα. Με ένα ορμητικό «ως εδώ και μη παρέκει» που μας ωθεί να διακόψουμε μονομιάς κι οριστικά την κακοποιητική σχέση με κάποια ουσία, συνήθεια ή άνθρωπο.
Τότε αποκτάμε μηδενική ανοχή για ό,τι μας βασάνισε και μας περιόρισε για χρόνια. Όπως ο Οδυσσέας που ξέσπασε κλαίγοντας στο ακρογιάλι του νησιού όπου τον είχε εγκλωβίσει η Καλυψώ. «Δεν το θέλω πια αυτό», ούρλιαζε. «Θέλω να επιστρέψω στην Ιθάκη. Θέλω να γυρίσω στο σπίτι».
Σχεδόν τρεις χιλιάδες χρόνια μετά την κραυγή του ομηρικού Οδυσσέα, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ σκηνοθετεί μια από τις πιο τρυφερά σπαρακτικές σκηνές στην ταινία «Ε.Τ.» όπου ο ήρωας υψώνει το εξωγήινο δάχτυλό του με τον δείκτη να λάμπει σαν φως δείχνοντας τον ουρανό και λέγοντας με παράπονο «Ε.Τ. wants to go home». O E.T. θέλει να γυρίσει σπίτι. Πλάνητες, πλανημένοι και περιπλανώμενοι κι εμείς όπως ο Οδυσσέας λαχταράμε βαθιά τον γυρισμό μας σε μια κατάσταση μακαριότητας και πληρότητας, ωκεάνιας ειρήνης, απέραντης αποδοχής κι αγάπης που μολονότι δεν τα έχουμε ζήσει στην πληρότητά τους σ’ αυτόν τον κόσμο παρ’ όλα αυτά τα νοσταλγούμε.
Κι αυτό σημαίνει πως κάπου κάποτε τα ζήσαμε. Σ’ αυτή την απόμακρη, σαν ξεχασμένο τραγούδι, ανάμνηση αναφέρεται ο Πλάτωνας περιγράφοντας τις ψυχές που κάποτε στροβιλίζονταν μακάρια στους αιώνιους χώρους των αθανάτων και που ύστερα ξέπεσαν με τη βαθιά λαχτάρα να επιστρέψουν. Και νιώθουν ακαταμάχητη έλξη για ό,τι αμυδρά τους θυμίζει την ουράνια μακαριότητα που ζούσαν κάποτε.
