Ο Brown όμως διατείνεται ότι το παιχνίδι δεν είναι καθόλου πολυτέλεια. Όπως γράφει, «το αντίθετο του παιχνιδιού δεν είναι η δουλειά, αλλά η κατάθλιψη». Και εξηγεί: «Όταν σεβόμαστε τη βιολογικά προγραμματισμένη μας ανάγκη για παιχνίδι, τότε μπορούμε να μεταμορφώσουμε τη δουλειά μας. Μπορούμε να ξαναφέρουμε μέσα της τον ενθουσιασμό και την αίσθηση του καινούριου.
Το παιχνίδι μας βοηθά να αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά τις δυσκολίες, μας κάνει περισσότερο εκδηλωτικούς, μας βοηθά να γίνουμε δεξιοτέχνες στη δουλειά μας και είναι βασικό μέρος της δημιουργικής διαδικασίας. Το πιο σημαντικό είναι ότι το αληθινό παιχνίδι που προέρχεται από τις δικές μας εσωτερικές ανάγκες και επιθυμίες είναι ο μόνος δρόμος για να βρούμε τη μακρόχρονη χαρά και ικανοποίηση στη δουλειά μας. Μακρπρόθεσμα, η δουλειά δεν δουλεύει χωρίς παιχνίδι».
Αυτό που είναι εκπληκτικό είναι η ομοιότητα ανάμεσα στη βιολογική μας ανάγκη για παιχνίδι και στην ανάγκη που έχει το σώμα μας για ξεκούραση, ένα θέμα επίσης πολύ σημαντικό. Το να ζούμε και να αγαπάμε με όλη μας την καρδιά απαιτεί από εμάς να σεβόμαστε την ανάγκη του σώματός μας για αναζωογόνηση. Όταν ξεκίνησα να ερευνώ τα θέματα της ξεκούρασης, του ύπνου και της έλλειψής του, δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο σημαντικές ήταν οι επιπτώσεις στον οργανισμό μας αν δεν ξεκουραζόμαστε αρκετά.
Κι όμως, πολλοί από εμάς πιστεύουν ακόμα ότι η εξουθένωση είναι σύμβολο κύρους και παράσημο σκληρής δουλειάς, ενώ ο ύπνος είναι πολυτέλεια. Το αποτέλεσμα είναι ότι είμαστε τόσο, μα τόσο κουρασμένοι! Επικίνδυνα κουρασμένοι. Οι ίδιοι δράκοι που μας λένε ότι είμαστε πολύ απασχολημένοι για να παίζουμε και για να χάνουμε το χρόνο μας χαζολογώντας, μας ψιθυρίζουν «Έλα, δούλεψε μια ωρίτσα ακόμα! Θα αναπληρώσει τον ύπνο το Σαββατοκύριακο» ή «Ο ύπνος είναι για τους τεμπέληδες».
