“Ήμουν μια αστείρευτη πηγή αγάπης”, να μπορέσεις στο τέλος να πεις

Υπάρχουν φορές στη ζωή που νιώθουμε να έχουμε στερέψει από αισθήματα. Έχουμε δώσει, λέμε, και πια δεν έχουμε άλλο. Έχουμε νιώσει, λέμε, και τίποτα άλλο δεν έχουμε να νιώσουμε πια. Τίποτα καλύτερο τουλάχιστον. Αλήθεια, στερεύει άραγε ποτέ η πηγή μας; Γιατί αυτό που εμείς έχουμε μέσα μας να εξαρτάται από την αποδοχή ή την απόρριψη των άλλων;

Κάθε άνθρωπος με τα δικά του αισθήματα. Υπάρχουν μέσα μας γιατί τα έχουμε επιλέξει. Εμείς επιλέγουμε το φως, εμείς και το σκοτάδι. Κανένας δεν μπορεί να μας επιβάλλει αυτό που θέλουμε να έχει η ψυχή μας. Δεν μπορεί το φως να κάνει το σκοτάδι να λάμψει αν εκείνο δεν το αναζητά.
Δεν μπορεί το σκοτάδι να σβήσει το φως, αν εκείνο δεν είναι έτοιμο να σβήσει. Δική μου πίστη. Μα εσύ θα μου πεις: Θεωρία.. Στην πράξη είναι αλλιώς. Πως μπορείς να μην επηρεάζεσαι όταν η ζωή είναι ανταλλαγή συναισθημάτων;

Μπορείς. Γιατί συνυπάρχεις και ανταλλάσσεις. Δεν εξαρτάσαι. Δίνεις αυτό που έχεις. Παίρνεις αυτό που σου δίνουν. Και συμβαίνει πολλές φορές αυτά τα δύο να μην ταυτίζονται. Δίνεις αγάπη και παίρνεις σκουπίδια. Και συνεχίζεις να δίνεις αγάπη για τους δικούς σου λόγους.
Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι που λες πως στέρεψες, πως άδειασες και πως δεν θα ξαναγαπήσεις. Είσαι καλός με τους ανθρώπους γύρω σου και εκείνοι σε πληγώνουν. Και αποφασίζεις, λες, ότι η καλοσύνη δεν σου πάει πια. Και στις δυο περιπτώσεις, το κάνεις για να προστατέψεις τον εαυτό σου. Να προστατέψεις τον εαυτό σου από τι; Από τους άλλους;
Γιατί σε νοιάζει τι την κάνουν οι άλλοι την αγάπη σου; Και ας την πετάξουν, χαλάλι τους. Γιατί πληγώνεσαι απ’ τα σκουπίδια τους; Όταν στα δίνουν, μην τα παίρνεις. Γιατί το τι θα νιώσεις εσύ να αφήνεις να εξαρτάται από τα συναισθήματα των άλλων, για τα οποία, αν το καλοσκεφτείς, δεν ευθύνεσαι εσύ;
Αν θες να προστατέψεις τον εαυτό σου, μην επιτρέψεις σε κανέναν να σε κάνει να πάψεις να νιώθεις, να σ’ αρνηθείς. “Ήμουν μια αστείρευτη πηγή αγάπης”, να μπορέσεις στο τέλος να πεις.