Σε εγκατέλειψαν όταν ήσουν ακόμα παιδί. Σε παράτησαν σαν να ήσουν μία άψυχη κούκλα. Δεν νοιάστηκαν για τις ανάγκες σου. Δεν σκέφτηκαν τον πόνο σου. Δεν ήξεραν ότι το τραύμα της εγκατάλειψης θα σε ακολουθεί για όλη σου τη ζωή.
Εσύ μεγάλωσες. Δεν κατάφερες να ξαναεμπιστευτείς. Δεν κατάφερες να ξαναδημιουργήσεις στενές σχέσεις με τους ανθρώπους. Υπήρχε πάντα ο τρόμος μέσα σου, μήπως ξαναβιώσεις τον ίδιο πόνο, το ίδιο αίσθημα θανάτου. Γιατί τότε που ήσουν παιδί, η εγκατάλειψη του βίωσες έμοιαζε με θάνατο. Η καρδιά σου πάγωσε και καθηλώθηκε εκεί, στον πόνο του τραύματος. Όσα χρόνια κι αν πέρασαν.
Κι ας άρχισε να γερνάει το κορμί σου. Όλα σου θυμίζουν αυτό τον πόνο. Ό,τι καλό κι αν πουν οι άλλοι, ό,τι καλό κι αν κάνουν, όση αγάπη κι αν σου προσφερθεί, το σακί μένει άδειο. Είναι χιλιοτρυπημένο. Δεν θες να το μπαλώσεις. Νιώθεις ότι κανείς δεν νοιάζεται, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον πόνο σου, κανείς δεν αντέχει δίπλα σου. Μιλάς και κανείς δεν σε ακούει.
Κι αρχίζουν σιγά σιγά τα ψυχοσωματικά. Τα καμπανάκια της ψυχής σου. Προσπαθεί να σου μιλήσει. Να σου πει ότι δεν ζεις. Ότι πετάς τη ζωή σου στα σκουπίδια. Ζωή δίχως νόημα. Μόνο πόνος. Πόνος ατελείωτος.
Μήπως έχεις άλλη επιλογή; Θα συνεχίσεις έτσι ώσπου να έρθει ο σωματικός θάνατος; Πόσοι δεν πέθαναν άλλωστε χωρίς να ζήσουν;
Κι όμως έχεις και άλλη επιλογή. Ξέρω, σε φοβίζει. Μπορείς όμως να αποφασίσεις να ζήσεις. Να αφεθείς με εμπιστοσύνη στη ζωή. Συνειδητά. Να επιτρέψεις στους ανθρώπους να σε πλησιάσουν. Να νιώσεις την αγάπη γύρω σου. Να δεις τα θαύματα που συμβαίνουν. Να πιστέψεις ότι μπορούν να επουλωθούν οι πληγές σου. Να φροντίσεις τον εαυτό σου. Να αφεθείς στη φροντίδα των άλλων. Να μιλήσεις για τον πόνο σου, για το φόβο σου. Να ρισκάρεις.
Τι άλλο έχεις να χάσεις; Τι νόημα έχει να ζεις πάντα με τον πόνο; Τι νόημα έχει να εγκαταλείπεις ξανά και ξανά τον εαυτό σου όπως σε εγκατέλειψαν; Τι νόημα έχει να επιλέγεις ανθρώπους που ξέρεις εξ’ αρχής ότι θα σε εγκαταλείψουν;
Ή να φτάνεις και τους πιο καλοπροαίρετους στο σημείο να σε εγκαταλείψουν; Τι νόημα έχει να βιώνεις την εγκατάλειψη ξανά και ξανά ελεγχόμενα, με το φόβο πως αν θα αφεθείς σε μία σχέση θα τη βιώσεις ανεξέλεγκτα;
Επιτέλους, βγες από αυτόν τον φαύλο κύκλο. Πάψε να είσαι θύμα και συγχρόνως θύτης του εαυτού σου. Επίλεξε τη ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που θα σταθούν πλάι σου και θα σε στηρίξουν. Που μπορούν να σε αγαπήσουν και να αντέξουν το φορτίο σου. Κι αν πάλι δεν θες να ζήσεις, επίλεξέ το συνειδητά. Σταμάτα να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου ότι δήθεν προσπαθείς, αλλά ότι δεν υπάρχει ούτε ένας άξιος άνθρωπος να εμπιστευτείς.
Όσο παίζεις παιχνίδια και στήνεις παγίδες, θα πέφτεις εσύ μέσα. Μόνο και μόνο για να επιβεβαιώνεις την αρχική σου λανθασμένη πεποίθηση ότι κανένας δεν είναι άξιος εμπιστοσύνης.
Πάρε την ευθύνη της ζωής σου. Δεν είσαι πια το παιδί που κάποτε εγκατέλειψαν. Μεγάλωσες. Πάρε αγκαλιά το τραυματισμένο σου παιδί, προστάτεψέ το, φρόντισέ το, και προχώρα. Δεν έχει σημασία πόσο χρονών είσαι. Πόσα χρόνια έχασες. Σημασία έχει να ζήσεις Τώρα.
