Είμαστε ο πιο αγχωμένος λαός του κόσμου. Είναι γεγονός. 6 στους 10 Έλληνες υποφέρει από χρόνιο άγχος. Θα μπορούσαμε να βρούμε την αιτία για αυτό το τόσο δυσάρεστο γεγονός; Στην Ελλάδα διαπνεόμαστε από ένα γνώρισμα το οποίο βρίσκεται σε τόσο μεγάλο βαθμό υπερβολής, το οποίο είναι φθοροποιό: η εμμονή με την κοινωνική σύγκριση, η επέμβαση των άλλων και η κριτική τους σε κάθε έκφανση της ζωής του άλλου.
Από τη στιγμή που γεννιόμαστε, ερχόμαστε σε επαφή και ενστερνιζόμαστε τις πεποιθήσεις του κοινωνικού και οικογενειακού μας περιβάλλοντος. Ασυνείδητα, διδασκόμαστε πως πρέπει να παραμερίζουμε τα θέλω μας προς τέρψη των άλλων, αισθανόμαστε πως για να μας αγαπούν οι άλλοι πρέπει να ακολουθούμε τα θέλω τους, πχ, το παιδί μαθαίνει πως για να έχει την αγάπη του γονέα πρέπει να ακολουθήσει το επάγγελμα που εκείνοι θέλουν.
Στην Ελληνική κοινωνία εξίσου δημοφιλής είναι και η αντίληψη πως «δεν πρέπει να γίνομαι ρεζίλι», ακούμε συχνά τους γονείς μας να μας λένε «πρόσεξε μη μας κάνεις ρεζίλι ή μας εκθέσεις». Μαθαίνουμε λοιπόν, να ζούμε σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα σε τέτοιο ασφυκτικό βαθμό, ώστε να βλέπουμε ανθρώπους 40 και 50 ετών να αισθάνονται εγκλωβισμένοι και θλιμμένοι επειδή έζησαν μία ζωή που δεν ήταν στην ουσία, δική τους, αλλά απόρροια του «τι θα πει ο κόσμος».
Οι άνθρωποι συγκρίνουν τον εαυτό τους με τους άλλους με δύο τρόπους: Είτε συγκρίνουν τον εαυτό τους με αυτούς που είναι καλύτεροι από εκείνους, είτε τον συγκρίνουν με εκείνους που βρίσκονται σε χειρότερη θέση. Συνήθως, αγωνιούμε να προσθέτουμε όλο και περισσότερα σε εμάς – πτυχία, υλικά αγαθά – ώστε να κατευνάσουμε το έντονο συναίσθημα της μειονεξίας.
Όμως, χάνουμε την απόλαυση της ζωής σε μία προσπάθεια να δείξουμε στους άλλους πόσο πετυχημένοι είμαστε. Και τι είναι αυτό ακριβώς που μας κάνει να πιστεύουμε πως οι άλλοι έχουν στα αλήθεια την έγνοια τους σε εμάς; Και γιατί στην τελική, η γνώμη των άλλων να είναι τόσο σημαντική;
Δεν έχει σημασία να συγκρινόμαστε με τους άλλους, μόνο με τον εαυτό μας και με την καλύτερη εκδοχή που μπορούμε να γίνουμε. Δεν έχει σημασία, η αλήθεια είναι, τι πιστεύουν οι άλλοι για εμάς; εμείς τι πιστεύουμε για εμάς είναι που έχει αξία. Στην τελική, σημασία δεν έχει η τέλεια εμφάνιση ή τα πολλά χρήματα, αλλά να είμαστε εμείς εσωτερικά γεμάτοι και ευτυχείς.
Αν μάθουμε να χαιρόμαστε για τους ανθρώπους που σε κάτι υπερτερούν από εμάς, τότε θα αλλάξει η οπτική μας απέναντι στα πράγματα, θα αποκτήσουμε ένα έναυσμα ώστε να γίνουμε και εμείς καλύτεροι.
