Φόβος της απόρριψης: Η ανάγκη του εσωτερικού μας παιδιού να νιώσει φροντίδα και αγάπη

Ο φόβος του άλλου είναι πανταχού παρών. Ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουμε τον άλλον άνθρωπο μας φέρνει αντιμέτωπους με τη δική μας ανθρωπιά. Είμαι έτοιμος να ανακαλύψω αυτό που ο άλλος αντικατοπτρίζει για εμένα; Εάν η απάντηση είναι ναι, ο φόβος του άλλου είναι υγιής. Αφήνει η ανησυχία τη θέση της στη χαρά της μοιρασιάς, στο καλωσόρισμα της διαφοράς, στις διαφωνίες και στην επιβράβευση της αναζήτησης για ό,τι ενώνει και συμφιλιώνει; Εάν η απάντηση είναι όχι, ο φόβος του άλλου ευδοκιμεί και βλάπτει τις σχέσεις.


“Κάθε εβδομάδα πηγαίνω να παίξω μπάντμιντον (αντιπτέριση). Ένα βράδυ, παίζαμε δύο μαζί, παρέα με έναν έμπειρο συμπαίκτη, εναντίον μιας άλλης ομάδας. Μετά από δύο ήττες μου ρίχτηκε:

«Άκου Εμμανουήλ, από ‘δω και πέρα θα παίζω μαζί με κάποιον άλλον, είσαι πολύ κακός παίκτης!» Αμέσως αισθάνομαι σε ολόκληρο το σώμα μου τον φόβο. Μια εσωτερική φωνή μου ψιθυρίζει: «Βλέπεις; Δεν αξίζεις τίποτα. Κανείς δεν σε θέλει». Σε κλάσματα δευτερολέπτου, βυθίζομαι σε μια υπνωτική έκσταση. Παλινδρομώ στην εφηβική ηλικία, όταν η ντροπαλότητά μου με ξέκοβε από τους άλλους. Φαντάζομαι ότι στο μέλλον, οι άλλοι θα αρνούνται να παίξουν μαζί μου. Με κατακλύζει μια βαθιά θλίψη.
Έρχονται στην επιφάνεια παλιοί δαίμονες. Με κατακλύζουν ο φόβος και ο πόνος της απόρριψης. Δεν είμαι πλέον ικανός να έχω μια σχέση με τον συμπαίκτη μου, ούτε με κάποιον άλλο σε αυτό το γυμναστήριο. Μια πλευρά του εαυτού μου έχει θυμώσει με τον συμπαίκτη μου. Όλα αυτά δεν είναι από δικό του λάθος; Τι να κάνω; Να το βάλω στα πόδια ή, ως Δον Κιχώτης, να επιτεθώ;»
Η σχέση με το εσωτερικό μας παιδί βρίσκεται στο κέντρο της ζωής μας. Κάθε άτομο μπορεί να ομορφύνει τη ζωή του και τον κόσμο αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τη θεραπεία του εσωτερικού του παιδιού. Καθισμένος στις κερκίδες, με τα μάτια κλειστά, ξαναβρίσκω τον νεαρό Εμμανουήλ, στα δεκατρία, χαμένο και λυπημένο.
Τον ρωτάω: «Τι έχεις ανάγκη, τι χρειάζεσαι;» Με τα μάτια γεμάτα ελπίδα, μου ψιθυρίζει: «Κράτα μου το χέρι και δώσε μου κουράγιο». Τον παρηγορώ με καθησυχαστικά λόγια. Το εξόριστο παιδί συμβολίζει το μικρό και εύθραυστο που έχουμε μέσα μας, ένα κομμάτι του αληθινού εαυτού που έχει ανάγκη να υπάρχει, να το ακούμε και να του δίνουμε αξία με τα συναισθήματά μας. Νιώθω πολύ καλύτερα, σαν να είμαι και πάλι ένας, ενοποιημένος, και πηγαίνω να παίξω έναν νέο αγώνα με έναν άλλον συμπαίκτη.
Ο καθένας βιώνει τακτικά και, περισσότερο ή λιγότερο, συνειδητά ένα συναίσθημα απόρριψης. Πώς, λοιπόν, να ζήσουμε ανάμεσα στους άλλους και μαζί με τους άλλους χωρίς να φοβόμαστε να υποφέρουμε ή να κάνουμε να υποφέρουν οι άλλοι; Πώς να φροντίσουμε το εσωτερικό μας παιδί;