Πότε ήταν η τελευταία φορά που κάνατε κάτι για πρώτη φορά;

Σήμερα το πρωί ξύπνησα και είχα καρφωμένο στο μυαλό μου τον παρακάτω στίχο από το σόλο άλμπουμ του Μικ Τζάγκερ Goddess in the Doorway: «Δεν αξίζει να βουρκώνουν τα μάτια, τα πάντα προσπερνούν γρήγορα σαν κραυγή». Σωστό.

Η ζωή πραγματικά περνά σαν σφύριγμα του ανέμου. Γιατί να αναβάλεις αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα για κάποια άγνωστη μελλοντική στιγμή; Γιατί να ματαιώσεις το σπουδαιότερο παιχνίδι που μπορείς να παίξεις ως άνθρωπος για κάποια στιγμή στο μέλλον; Γιατί να αφήσεις την απόλαυση μιας καλής ζωής για όταν γεράσεις;
Τις προάλλες διάβασα για μια νέα γυναίκα που μελετούσε τις εισφορές για το συνταξιοδοτικό πλάνο της. Έλεγε: «Θέλω να είμαι βέβαιη ότι αποταμίευσα αρκετά – έτσι, τουλάχιστον θα περάσω καλά στο τέλος της ζωής μου». Δεν το καταλαβαίνω. Γιατί να περιμένετε να γεράσετε για να αγαπήσετε τη ζωή;

Δεν συνιστώ, βέβαια, να αγνοήσετε τη σημασία του προγραμματισμού για το μέλλον σας. Απλώς να βλέπετε τα πράγματα με προοπτική και να προετοιμάζεστε για μια γεμάτη ζωή. Όπως πάντα, χρειάζεται ισορροπία. Κάντε τα σχέδιά σας. Αποταμιεύστε για τη σύνταξή σας. Κινηθείτε στρατηγικά. Ταυτόχρονα, όμως, ζήστε στο σήμερα. Δίνετέ τα όλα. Να παίρνετε ρίσκα, καθημερινά. Έξυπνα ρίσκα.
Η αεροπορική εταιρεία Emirates ρωτάει σε μια διαφήμισή της: «Ποια ήταν η τελευταία φορά που κάνατε κάτι για πρώτη φορά;». Έξυπνο. Γεμίστε λοιπόν τις μέρες σας με χρώμα. Κυνηγήστε το καλύτερο που θα φέρει εκείνη η συγκεκριμένη μέρα. Γελάστε πολύ. Αγαπήστε πολύ. Ονειρευτείτε πολύ.
Κι αν οι επόμενες ώρες σάς προσφέρουν μια ευκαιρία – κι όπως γνωρίζουμε και οι δυο μας, θα την προσφέρουν – αρπάξτε την. Επειδή η ζωή περνά σαν σφύριγμα του ανέμου. Πολύ γρήγορα.