Πώς να αλλάξεις τη ζωή σου όταν δεν ξέρεις τι θέλεις; Πώς μπορείς να βρεις τι σου αρέσει πραγματικά;
Από μικρός μου άρεσε ένα πράγμα μόνο. Να λύνω ασκήσεις μαθηματικών. Να σκέφτομαι με αλγόριθμους και να αναλύω τα φυσικά φαινόμενα. Είχα διακρίσεις στους διαγωνισμούς της Μαθηματικής Εταιρείας, πέρασα δεύτερος στο Μαθηματικό Θεσσαλονίκης και όταν με ρωτούσαν τι θα κάνω μετά, δεν ήξερα τι να απαντήσω. Από τη στιγμή που μπήκα στη σχολή όμως, προσπαθούσα να βγάλω βαθμό για να σπουδάσω με υποτροφία στο εξωτερικό. Τι να σπουδάσω; Οικονομικά.
Ό,τι και αν σήμαινε αυτό. Ιδέα δεν είχα τι είναι τα οικονομικά όπως και κανείς άλλος από το οικογενειακό μου περιβάλλον στη Δράμα. Όντως, τελείωσα πρώτος τη σχολή και συνέχισα για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο. Όταν οι καθηγητές μου, μου πρότειναν να κάνω διδακτορικό με υποτροφία επειδή ήμουν καλός φοιτητής, απάντησα «ναι» από τεμπελιά. «Μια ζωή θα δουλεύω» σκέφτηκα. «Αν μπορώ να είμαι φοιτητής χωρίς να χρεώνω την οικογένειά μου, ας το κάνω». Άρχισα να δουλεύω και η δουλειά μου δεν με ενθουσίαζε όμως ήμουν καλούτσικος σε αυτήν. Είχα μάθει να κάνω καλά ό,τι κάνω ανεξάρτητα αν μου αρέσει ή όχι. Το καθήκον πάνω απ’ όλα!
Ώσπου ήρθε η κρίση του 2008 να με αφυπνίσει. Μειώθηκαν δραστικά οι αποδοχές (συνέχισαν να είναι αρκετά υψηλές) όμως με έκαναν να αναρωτηθώ: «Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Να πω ότι έφτασα να είμαι 55 ετών και έγινα πλούσιος; Και να μην έχω δει το φως της μέρας;». Έτσι έκανα την πρώτη μεγάλη αλλαγή της ζωής μου και επέστρεψα στην Ελλάδα το 2009. Ακριβώς πριν αρχίσει η κρίση. Το πέτυχα διάνα…
Βρήκα δουλειά σε εγχώρια χρηματιστηριακή και πλέον δούλευα 8ωρο. Φαντασιωνόμουν, θυμάμαι, όταν ήμουν στην Αγγλία ότι αν είχα ελεύθερο χρόνο θα πήγαινα σε εκθέσεις φωτογραφίας, ζωγραφικής (ήμουν και της όπερας, λέμε) αλλά αυτό που είδα ήταν ότι στην πράξη όταν επέστρεψα, αν και δούλευα πολύ λιγότερο πάλι δεν έκανα τίποτα. Παρέμεινα εγκλωβισμένος σε μια παρόμοια καθημερινότητα. Τότε κατάλαβα πόσο δικαιολογία ήταν το ότι δεν είχα χρόνο για να κάνω αυτά που νόμιζα ότι μου αρέσανε. Στην ουσία δεν ήθελα να κάνω τίποτα…
Κάπου εκεί κοντά, με το σοκ αυτής της συνειδητοποίησης ήρθε και το δεύτερο και ισχυρότερο σοκ και χώρισα από το γάμο μου. Αυτό με οδήγησε στη θεραπεία. Μέσα από την ομαδική ανάλυση είδα τον εαυτό μου αλλιώς, γνωρίζοντάς τον ουσιαστικά για πρώτη φορά. Τα επόμενα πέντε χρόνια ήταν ένα διάστημα ανασυγκρότησης. Ήταν μια περίοδος ψαξίματος και εσωτερικής αναζήτησης. Παρέμενα όμως στο χρηματιστηριακό τομέα. Ταυτόχρονα άρχισα να διαβάζω φανατικά βιβλία ψυχολογίας ανακαλύπτοντας πέρα από τα μαθηματικά και μια καινούρια αγάπη.
