Ισορροπία γύρω από την ίδια θέση ή μια διαρκής μετακίνηση θέσης με κατεύθυνση τον Εαυτό;

Πολλές φορές αναρωτιέμαι πως επιτυγχάνεται η πολυπόθητη ισορροπία στην ζωή. Και λέγοντας ισορροπία εννοώ την κατάσταση εκείνη που το πνεύμα, ο ψυχισμός και η υλική μας υπόσταση -οι συμπεριφορές μας, τα τρία επίπεδα δηλαδή που αποτελούν την ύπαρξη μας, βρίσκονται σε αρμονία και ευθυγράμμιση.

Μια τέτοια ισορροπία που το κάθε μας κύτταρο νιώθει την ησυχία του μυαλού, την ευτυχία της καρδιάς και την αβίαστη ροή της ζωής διαρκώς, παρά τις δυσκολίες της καθημερινότητας.

Γεννηθήκαμε και μάθαμε να σκεφτόμαστε, να νιώθουμε και να δρούμε έξω από εμάς, έξω από τον εαυτό μας. Να πιστεύουμε ότι είμαστε ισορροπημένοι και ευτυχισμένοι όταν «έχουμε». Έχουμε μια σταθερή δουλειά, ένα σταθερό εισόδημα, παιδιά, σύντροφο, φίλους, όταν έχουμε σταθερά πιστεύω, συνήθειες, επαναλήψεις «σωστών» συμπεριφορών και πολλά μα πολλά πρέπει.

Οτιδήποτε μας κρατά και μας εδραιώνει σε μια «ισορροπημένη θέση». Και έτσι δημιουργήσαμε σημεία ισορροπίας τα παιδιά μας, τους συντρόφους μας, την δουλειά μας, τις πεποιθήσεις και τα πρέπει μας και όλα τα παραπάνω και άλλα τόσα. Και που και που ακούμε και μια εσωτερική φωνή που ψιθυρίζει δεν νιώθω ευτυχία και ικανοποίηση στην ζωή μου, δεν αντέχω άλλο.
Αλλά για να μην χάσουμε το σημείο ισορροπίας μας, κάνουμε μια συνεχής μηχανική ταλάντωση γύρω από την ίδια θέση και αυτό το ονομάζουμε αλλαγή, εξέλιξη και ισορροπία. Η Φυσική αυτό το ονομάζει μηχανική ταλάντωση και σαν τέλειο παράδειγμα μηχανικής ταλάντωσης είναι το εκκρεμές.

Σχεδόν όλοι ανησυχούμε και φοβόμαστε λίγο ή πολύ τις αλλαγές. Μας ανησυχεί το άγνωστο, αν όλα θα πάνε καλά, αν θα τα καταφέρουμε, αν είμαστε ικανοί, αν θα χάσουμε κάτι ή αν θα κερδίσουμε. Με όλα αυτά αντί να προσεγγίζουμε την εσωτερική ισορροπία, δημιουργούμε εσωτερική αναταραχή και σύγκρουση.
Πως αποφασίζουμε λοιπόν; με γνώμονα τον φόβο ή την αγάπη; Χωρίς να το συνειδητοποιούμε ακυρώνουμε, απορρίπτουμε και αρνούμαστε κάθε μέρα στον εαυτό μας την ελευθερία επιλογής να εκφράσει, να ζήσει, να νιώσει, να κάνει αυτό που θέλει. Και όλο αυτό γιατί νομίζουμε ότι οι λόγοι που μας προβάλει ο φόβος είναι πιο ισχυροί και γιατί δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε και να σεβόμαστε εμάς.
Η πρόταση μου είναι ότι το σημείο ισορροπίας μας δεν μπορεί να βρίσκεται έξω από εμάς! Και για να το βρω χρειάζεται να πάω προς τα μέσα, στο βάθος του εαυτού μου. Χρειάζεται να με γνωρίσω, να με κατανοήσω, να με αποδεχθώ, να με αγαπήσω. Να συνδεθώ με μένα και να ανακαλύψω τι χρειάζομαι για να νιώθω ισορροπία και ευτυχία.
Και πως γίνεται αυτό; Με διαρκής μετακίνηση θέσης με κατεύθυνση το κέντρο του εαυτού μας. Αυτή η μεταβολή θέσης είναι στην ουσία απόφαση δράσης προς τα εκεί που θέλω να πάω. Είναι μια φαινομενική αποσταθεροποίηση αλλά μια ουσιαστική απόφαση μετακίνησης. Είναι μια αέναη κίνηση εξέλιξης προς τον εαυτό μας και διεύρυνσης μας μέσω του εαυτού μας.
Το βασικό ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν μπορώ να επιτύχω την ισορροπία, ούτε το πότε και πώς θα την προσεγγίσω. Το βασικό ερώτημα είναι:

Να τολμήσω να δω τις άπειρες δυνατότητες και ικανότητες μου, που θα με οδηγήσουν σε μια κατάσταση αρμονίας, ευτυχίας και ισορροπίας ή όχι;

Αν η απόφαση στο ερώτημα είναι «ναι τολμώ!», σκέψου, νιώσε και δράσε προς εσένα, για εσένα. Η διαδικασία αυτή είναι η ανταμοιβή σου.