Απόψε ήταν η παραμονή της εβραϊκής γιορτής του Σαβουότ (της ”Πεντηκοστής”). Μη με ρωτήσετε ακριβώς τι γιορτάζεται, γιατί έχω πραγματικά μπερδευτεί. Αυτό πάντως που συμβαίνει είναι να τρώει όλος ο κόσμος στο βραδινό οικογενειακό τραπέζι φαγητά με βάση το γάλα και τα παράγωγά του.
Έτσι λοιπόν, απόψε με κάλεσε στο σπίτι του ο συνάδελφος μου στο Πανεπιστήμιο Μπεν-Γκουριόν.
Αφού φάγαμε, ήπιαμε και γελάσαμε αρκετά, με περίμενε μία απίστευτη έκπληξη.
Ο 8χρονος γιος του μας παρουσίασε την εργασία που έκανε για την τάξη του (Β′ Δημοτικού) με θέμα την Ελλάδα.
Είχε φτιάξει (μόνος του παρακαλώ!) ένα power point και άρχισε να μας λέει κατ’αρχάς για το πού βρίσκεται η Ελλάδα, πώς είναι ο χάρτης της, τι συμβολίζει η σημαία της, έβαλε και τον εθνικό της ύμνο (”τι; δεν θα σηκωθείτε προσοχή;”), και μετά: Ελληνική μυθολογία, τι προστάτευε κάθε Θεός και Θεά, ποιος ήταν ο Περικλής, ποιοι ήταν οι σημαντικότεροι επιστήμονες και φιλόσοφοι και τι έκανε καθένας τους, το αρχαίο θέατρο και τις διαφορές ανάμεσα στην κωμωδία και την τραγωδία – και τέλος, γιατί η Ελλάδα είναι μία χώρα σημαντική και όμορφη σήμερα – με πάμπολλες εικόνες από τα νησιά μας και τα βουνά μας.
Και στο τέλος, είχε κάνει ένα ”τεστ γνώσεων” με ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής (για να απαντήσουν τα παιδιά της τάξης). Για παράδειγμα: ”Ποια είναι η πρωτεύουσα της Ελλάδας;” και ”Τι φώναζε ο Αρχιμήδης χοροπηδώντας τσίτσιδος γύρω-γύρω από την μπανιέρα του;”
Και αυτός που έβρισκε τις περισσότερες απαντήσεις, έπαιρνε για βραβείο ένα…. Κότινο! Που το είχε φτιάξει με τα ίδια του τα χέρια (με την βοήθεια του πατέρα του αυτό).
Κι αφού πλέον ”μορφωθήκαμε” όλοι μας περί Αρχαίας Ελλάδας με έναν τόσο απροσδόκητο τρόπο και πίναμε τον καφέ μας (να συνέλθουμε), ο μικρός έμεινε καρφωμένος στην τηλεόραση και έβλεπε (για πολλοστή φορά) κινούμενα σχέδια για το… πώς κτίσθηκε η Ακρόπολη.
Απλά, δεν έχω λόγια.
Αυτό το αποψινό θα μου μείνει αξέχαστο σε όλη μου τη ζωή.
Και τώρα, ύστερα από όλα αυτά, μου έρχονται μερικές σκέψεις που θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας.
Κατ′ αρχάς, μου έκανε εντύπωση με τι ακομπλεξάριστο τρόπο το δημοτικό σχολείο μιας μικρής ισραηλινής πόλης, βάζει τους μικρούς μαθητές στη διαδικασία να μάθουν ξένους πολιτισμούς – και μάλιστα τον ελληνικό πολιτισμό, ο οποίος στην εβραϊκή γιορτή της Χάνουκα, εκ των πραγμάτων δεν παρουσιάζεται με ιδιαίτερα κολακευτικό τρόπο (κατά την οποία περιγράφεται η καταστροφή του Ναού από τον Αντίοχο τον Επιφανή και η κατασταλτική νομοθεσία που είχε επιβάλει για τον βίαιο εξελληνισμό του εβραϊκού στοιχείου στην Ιερουσαλήμ).
Στη συνέχεια, μου ήρθαν στο μυαλό όλες αυτές οι Τριμερείς Συσκέψεις Κορυφής των ηγετών του Ισραήλ, της Ελλάδας και της Κύπρου που γίνονται τα τελευταία χρόνια ανά εξάμηνο – με τις οποίες απασχολούμαστε όλοι πολύ, και δικαίως.
Ωστόσο, πίσω από τα φώτα της επικαιρότητας, εκτυλίσσονται παράλληλα πολλές μικρές ανθρώπινες ιστορίες, που φέρνουν στο προσκήνιο της ισραηλινής καθημερινότητας την Ελλάδα και κάθε τι το ελληνικό: Από το ελληνικό τραγούδι, που θα αφιερώσει ο φαντάρος στην φιλενάδα του μέσα από τον ραδιοφωνικό σταθμό του στρατού (κι ας μην καταλαβαίνει κανείς τους τα λόγια που λέει ο τραγουδιστής) μέχρι την ..σπανακόπιτα που κάθισαν και έφαγαν τα παιδάκια της Β′ Δημοτικού μετά την λεπτομερέστατη παρουσίαση στο power point αυτού του καταπληκτικού μικρού παιδιού.
Δεν έχω καμία αμφιβολία, ότι στην μνήμη όλων αυτών των παιδιών, η Ελλάδα θα αποκτήσει μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά τους, και όταν αυτή η η γενιά θα μεγαλώσει θα θεωρεί την Ελλάδα και την Κύπρο δύο τόπους φιλόξενους και σημαντικούς. Κάποια παιδιά της σημερινής γενιάς του Δημοτικού, μπορεί να ασχοληθούν με την πολιτική, την τέχνη, το εμπόριο. Και αυτό δεν είναι απλά κάτι το ρομαντικό και συγκινητικό. Είναι πολύ σημαντικό. Και δεν είμαι καθόλου σίγουρος εάν το συνειδητοποιούμε.
Εμείς οι ”μεγάλοι” μιλάμε και γράφουμε περί Eastmed, περί ενέργειας, ΑΟΖ κλπ. Και απόψε συνειδητοποίησα ότι κάποια από τα μικρά παιδάκια της ηλικίας των 8 και 10, που κυκλοφορούν κυριολεκτικά ανάμεσα στα πόδια μας και δεν τους δίνουμε και πολλή σημασία, μεγαλώνουν μέσα σε αυτό το θετικό κλίμα που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα σε δύο πολύ σημαντικούς πολιτισμούς – τον ελληνικό και τον εβραϊκό – και εμείς δεν έχουμε πάρει είδηση τι συμβαίνει.
Απόψε κατάλαβα, ότι κάπως έτσι διαμορφώνονται συνειδήσεις και αποτυπώνονται στο μυαλό των μικρών παιδιών προσλαμβάνουσες τόσο θετικά έντονες, που μόνο καλά και όμορφα πράγματα έχουν να δώσουν στο μέλλον.
Σαν να βλέπω αυτό το μικρό 8χρονο αγοράκι να χαζεύει με θαμπωμένα μάτια το Μουσείο της Ακρόπολης – και μόνο αυτή η σκέψη με συγκινεί και μου δίνει χαρά.
Και σκέφτομαι : Μα τελικά, ήταν άραγε τόσο απλό;
Φλυάρησα πολύ απόψε, αλλά νομίζω πως άξιζε τον κόπο.
Και όσοι ακόμα επιμένουν σε γνωστά, βολικά στερεότυπα και ιδεοληψίες – τι να πω. Ας επιμένουν. Εάν όμως έφτασαν να διαβάσουν αυτό το κείμενο μέχρι εδώ κάτω – τότε, ίσως ακόμα υπάρχει κάποια ελπίς.
