Οι ερωτήσεις στον εαυτό μας που σταματούν την υπερανάλυση

Όλοι γνωρίζουμε τουλάχιστον ένα άτομο που είναι πάντα αναποφάσιστο, που ρωτάει τη γνώμη όλων των φίλων του πριν κάνει κάτι και υπεραναλύει ακόμα και το πιο μικρό καθημερινό πράγμα. Μπορεί να ανήκουμε και εμείς οι ίδιοι σε αυτήν την κατηγορία και να ταλαιπωρούμαστε από την ατελείωτη σκέψη και ανάλυση της ίδιας μας της συμπεριφοράς. Και αυτό δημιουργεί τεράστιο άγχος. Η διαφορά μεταξύ υπερανάλυσης και λύσης του προβλήματος δεν έχει να κάνει με το χρόνο που αφιερώνουμε. Έχει να κάνει με τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Όταν λοιπόν ξαναβρεθείτε σε παρόμοια κατάσταση, κάντε απλά στον εαυτό σας τις ακόλουθες ερωτήσεις.


Υπάρχει λύση στο πρόβλημα; Ας δεχτούμε ότι κάποια προβλήματα δεν έχουν λύση. Δεν μπορούμε να εξαφανίσουμε την ασθένεια κάποιου αγαπημένου μας όπως δεν μπορούμε να σβήσουμε ένα τραυματικό γεγονός λες και δεν υπήρξε ποτέ. Η άρνηση των πραγμάτων και η επιμονή σε ζητήματα που δεν επιλύονται κάνουν κακό στην ψυχική μας υγεία.
Αναζητώ πράγματι μία λύση; Αν αντιμετωπίζετε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα, θα πρέπει να αναζητήσετε τρόπους για να κερδίσετε περισσότερα χρήματα ή να στραφείτε στη βοήθεια κάποιου προσώπου. Εάν κάθεστε και σκέφτεστε πώς θα είναι να ζείτε χωρίς στέγη ή σε κακές συνθήκες ή πόσο άδικο είναι όλο αυτό, τότε απλώς έχετε κολλήσει.
Τι κερδίζω με το να το σκέφτομαι; Αν προσπαθείτε να βρείτε μία άλλη οπτική ή εξετάσετε το θέμα σας από άλλη γωνία, ίσως η ανάλυση να γίνει πιο βοηθητική. Αν όμως, επαναλαμβανόμενα, φαντάζεστε ότι όλα πηγαίνουν λάθος ή πώς θα ήταν μία κατάσταση αν ήταν διαφορετική, τότε απλώς υπεραναλύετε χωρίς καμία διέξοδο.