Αυτό σημαίνει ότι υπήρξε ένας χρόνος, όχι πολύ καιρό πριν, που είχα ένα μωρό, ένα μικρό παιδί, ένα παιδί τεσσάρων ετών, έξι ετών και οχτώ ετών.
Η ζωή εκείνη την εποχή ήταν αρκετά προκλητική. Η μητρότητα τότε με είχε αφήσει σαν ένα ζόμπι με 5 μικρά που δεν είχε αρκετή ενέργεια ούτε για να φτιάξει καφέ κάθε πρωί.
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
Υπήρχαν πολλές εκρήξεις χαράς και ευτυχίας σε εκείνη την εποχή της μητρότητας. Τίποτα δεν ξεπερνά το μπουκέτο από σκουλικάκια που μάζεψε το τετράχρονο. Η 6χρονη ετών που κρατάει το μωρό για να κάνεις ένα ντους δεν είναι μόνο μια αναγκαιότητα, είναι αξιολάτρευτο. Τα γελάκια για ανόητα, μικρά πράγματα. Το φιλιά και οι αγκαλιές. Το μικρό παιδί που έρχεται στην αγκαλιά σου για μια ιστορία. Όλα είναι μια πολύτιμη και ειδική και τρυφερή ευλογία.
Παρ’ όλα αυτά.
Κατά τη διάρκεια εκείνης της εποχής η μαμά δεν έκανε τίποτα άλλο. Ναι, φυσικά, αυτή είναι η γενική ουσία της μητρότητας. Είναι σαν να υπογράφετε μια διαχρονική και διαρκή δέσμευση για τα παιδιά σας. Θεωρητικά επιβεβαιώνετε τους ωραίους ρόλους και τις ευθύνες της μητρότητας. Τι συμβαίνει στα αλήθεια, όμως;
Όλη μέρα είστε μέσα σε βρώμικες πάνες, είστε εξαντλημένη επειδή το μωρό βγάζει δοντάκια και συναισθηματικά εύθραυστη επειδή το 4χρονο αρνείται να φορά κάλτσες ή οτιδήποτε έχει κουμπιά λόγω αισθητικών προβλημάτων. Η μητρότητα αρχίζει να αισθάνεται σαν τιμωρία. Αυτές οι μικρές ζωές εξαρτώνται από εσάς για τα πάντα. Κάποιες μέρες τις βρήκα εξαιρετικές. Άλλες μέρες έμεινα στο κλειδωμένο μπάνιο, απογοητευμένη από τον εαυτό μου και συγκλονισμένη από τις ατελείωτες απαιτήσεις της μητρότητας.
Το αίσθημα του «δεν πρόκειται ποτέ να τελειώσει» τελικά έφυγε. Χρειάστηκε μια στιγμή για να παρατηρήσω και να εκτιμήσω. Θυμάμαι πότε συνέβη. Συζητούσαμε με μια άλλη μαμά που τα παιδιά της ήταν μερικά χρόνια νεότερα από τα δικά μου. Αυτή η γλυκιά μαμά δεν παραπονέθηκε. Παρόλα αυτά, αναγνώρισα την κόπωση και τη εξάντληση στη φωνής της. Και τότε το κατάλαβα: δεν είμαι σε αυτή την τρελή εποχή πια!
Ήταν τότε που κατάλαβα ότι είχα φτάσει στο γλυκό σημείο της μητρότητας. Όπως ανέφερα, τα παιδιά μου είναι από τέσσερα έως δώδεκα τώρα. Αυτό σημαίνει ότι είναι πολύ μεγάλα για πάνες, αλλά και πολύ μικρά για make-up και smartphones. Αυτό σημαίνει ότι είναι σπάνιο να ξυπνήσει κάποιος στη μέση της νύχτας, αλλά επίσης ότι ακόμη δεν χρειάζεται να μένω εγώ ξύπνια περιμένοντας κάποιον έφηβο να γυρίσει σπίτι.
Αυτό σημαίνει ότι όλα τα παιδιά μου είναι τώρα ικανά να παίζουν επιτραπέζια παιχνίδια (και να ακολουθούν τους κανόνες) με τον μπαμπά και εμένα, αλλά κανείς δεν είναι αρκετά μεγάλος για να σκεφτεί οτι δεν θέλει να περνάει χρόνο με την οικογένεια. Δεν με χρειάζονται πλέον για κάθε μικρό πράγμα. Βοηθά ο ένας τον άλλον ενώ εγώ μπορεί ακόμα και να κοιμάμαι! Γλυκό σημείο, πράγματι!
Δεν είμαι αρκετά ανόητη για να πιστέψω ότι αυτή η ευτυχισμένη περίοδος θα διαρκέσει. Έχω ακούσει από άλλες μητέρες οτι «μεγάλα παιδιά – μεγάλα προβλήματα». Θα έχω τουλάχιστον έναν έφηβο για τα επόμενα 15 χρόνια, μερικές φορές και τέσσερις έφηβους την ίδια στιγμή (να προσεύχεστε για μένα!)! Νομίζω ότι γνωρίζοντας ότι μπορεί να γίνει πιο δύσκολο είναι ένας λόγος για το οποίο η φετινή περίοδος είναι τόσο γλυκιά.
Έχω επίσης σκοπό αυτά που έμαθα να τα εφαρμόσω στο μέλλον:
Η μητρότητα είναι γεμάτη δύσκολες στιγμές. Αλλά θα υπάρξουν γλυκά σημεία και όταν θα φτάσουμε σε αυτά, θα είναι Υ Π Ε Ρ Ο Χ Α !
