Εκείνο το ένα θα μας φανεί τεράστιο και θα επιβεβαιώσει την αρχική μας "διάγνωση" μας: είναι τεμπέλης ( ή τεμπέλα).
Κι αν αρχίσουμε να θεωρούμε ένα παιδί τεμπέλικο, τότε η υπόθεση είναι τελειωμένη. Παρατηρούμε όλο και λιγότερο αυτά που κάνει και όλο και περισσότερο αυτά που δεν κάνει. Οπότε όλο και πιο συχνά του μεταφέρουμε μια αίσθηση απογοήτευσης ή/και θυμού και το παιδί νιώθει όλο και χειρότερα. Νιώθει παρεξηγημένο, μόνο , ίσως και προδομένο. Σιγά σιγά αποκτά ηττοπάθεια.
Αρχίζει να αισθάνεται πως όσο κι αν προσπαθεί τίποτα δεν είναι αρκετό. Πώς πάντα θα υστερεί και θα υπολείπεται των άλλων. Αυτό το κάνει να αποθαρρύνεται όλο και περισσότερο.
Στο τέλος δεν αποκλείεται καθόλου να παραιτηθεί και να τεμπελιάζει πραγματικά.
Γιατί, όμως, να βλέπουμε περισσότερο αυτό που δεν κάνει και όχι αυτό που κάνει; Πώς αρχίζει αυτός ο φαύλος κύκλος; Πολύ συχνά η αφετηρία βρίσκεται σε αυτό που κουβαλάμε εμείς μέσα στο μυαλό μας πριν καν έρθει το παιδί στη ζωή μας.
Πρώτα απ' όλα έχουμε διδαχτεί να βλέπουμε αρνητικά τον άλλο από τα γεννοφάσκια μας, μια και γενιές ολόκληρες έχουν εκπαιδευτεί μέσα από την αρνητική κριτική ( και όχι μέσα από την ενθάρρυνση και την επιβράβευση). Επιπλέον, ενδέχεται να είχαμε κι εμείς μια τέτοια ταμπέλα ως παιδιά και τη μεταφέρουμε τώρα στο δικό μας παιδί.
Ακόμα μπορεί να υπήρχε κάποιος στην οικογένεια που ήταν ο τεμπέλης (και ο οποίος προφανώς είχε κακή κατάληξη!) και αν κάποιο χαρακτηριστικό του παιδιού μας μας τον θυμίσει, χτυπάει αυτόματα συναγερμός μέσα μας.
Πρέπει ωστόσο να θυμόμαστε ότι κάθε φορά που σκεφτόμαστε ότι ο γιος μας είναι τεμπέλης, αυξάνουμε τις πιθανότητες να γίνει. Κι αυτό δεν θα το θέλαμε, έτσι δεν είναι;
Από το βιβλίο της παιδοψυχολόγου Σοφίας Ανδρεοπούλου "Γονείς, ακούστε μας", Διόπτρα.
