Σελίδες

Thessaloniki video tour

26/5/17

ΟΧΙ ΠΑΛΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΡΕ ΜΠΑΜΠΑ…


Οι περισσότερες ενέργειες των ανθρώπων στον κόσμο αυτό, συνοδεύονται πολύ συχνά από ένα τυπικό.

Έτσι, όταν τρώμε καθόμαστε στο τραπέζι, κάνουμε το σταυρό μας (κάποιοι έστω), ευχόμαστε με τα ποτήρια, στο τέλος ακολουθεί γλυκό κτλ.

Όταν πηγαίνεις σε μια ορκωμοσία, προηγούνται ομιλίες με συγκεκριμένη σειρά, ακολουθεί η ορκωμοσία, η παράδοση πτυχίων κτλ. Βεβαίως, η αποθέωση της τυπικότητας, είναι οι εκκλησιαστικές λατρευτικές λειτουργίες που τις γνωρίζουμε όλοι. Μπαίνουμε στο ναό, κεράκι, εικόνες, τώρα σηκωνόμαστε, τώρα κάνουμε το σταυρό μας, αντίδωρο κτλ. Δεν ασχολούμαι καθόλου με το περιεχόμενο των κειμένων που είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο…
Δεν ισχυρίζομαι βεβαίως ότι στην εκκλησία του Χριστού ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει. Θεωρώ, ότι μια συγκεκριμένη διαδοχή ενεργειών είναι απαραίτητη. Όταν όμως το τυπικό γίνεται «τυπικούρα», είναι το λιγότερο βαρετό. Γι αυτό και οι ενήλικες, αλλά ιδιαίτερα τα παιδιά, βαριούνται να πάνε στην εκκλησία.
«Όχι πάλι ρε μπαμπά…» είναι η φράση που ακούγεται πολύ συχνά! Και δε φταίνε τα παιδιά, ούτε εμείς. Φταίει κυρίως το ατελείωτο τυπικό.
Ας αναλύσουμε λίγο τις αρνητικές επιπτώσεις της ακραίας εκκλησιαστικής τυπικότητας:
- Ενώ προσφέρει κάποιες στιγμές πνευματικής απόλαυσης, κατά βάση προκαλεί δέος και «ψαρώνει» τους ανθρώπους που δεν έχουν εσωτερική δύναμη. Γίνονται έτσι άβουλοι ακόλουθοι της εκκλησιαστικής ιεραρχίας και όχι ελεύθεροι στρατιώτες του Χριστού.
- Είναι πολύ εύκολο να απογοητευτείς όταν δεις από κοντά την εκκλησιαστική ζωή. Οι κατινιές, το θάψιμο και όλες οι αηδίες που κάνουν γενικώς οι άνθρωποι, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την επιτηδευμένη φωνή στο κήρυγμα, τα φανταχτερά ράσα, τα «παναγιότατε» κλπ.
- Δεν επιτυγχάνεται ο κυριότερος σκοπός, που είναι η πρόσδεσή μας με τον Αρχηγό της Ζωής, Ιησού Χριστό. Αντίθετα, αναπτύσσεται μια προσωπολατρία προς τους ιερείς.
- Αντικειμενικά, η διαδικασία είναι βαρετή. Ο τρόπος που ψέλνουν πολλοί ψάλτες, είναι εξεζητημένος και δεν καταλαβαίνεις τα λόγια. Το λατρευτικό τυπικό είναι πολύ «βαρύ», οι συμβολισμοί του δυσδιάκριτοι και τα κηρύγματα ξύλινα.
- Η σωτηρία της ψυχής, συνδέεται άμεσα και χωρίς περιστροφές με την ποσότητα της συμμετοχής στην «ζωή της εκκλησίας». Άρα, όσο πιο συχνά πηγαίνεις στην εκκλησία, όσο πιο συχνά συμμετέχεις στα μυστήρια κτλ, τόσο πιο κοντά είσαι στη Βασιλεία των Ουρανών! Η τήρηση των οδηγιών του Χριστού έχει πάει παραπίσω. Προέχει η συμμετοχή στις λειτουργίες.
- Αν τύχει και βαριέσαι, δεν φταίει το τυπικό, όπως έχει στηθεί από τους (παναγιότατους φυσικά) Πατέρες, φταις εσύ, που δεν έχεις φτάσει ακόμα στο επιθυμητό πνευματικό επίπεδο. Άρα, σε γεμίζει ενοχές, του τύπου «ο Κύριος σε περιμένει στο ναό κι εσύ κοιμάσαι;…».
- Μέσα από την υμνολογία και τα κηρύγματα, το θέλημα της Εκκλησίας (όπως εκφράζεται μέσα από την ιεραρχία της) ταυτίζεται με το θέλημα του Θεού. Άρα, αν διαφωνείς με πράγματα που γίνονται στην Εκκλησία, είσαι Θεομάχος («to go against the church is to do against God”). Πολλοί μεγάλη ευθύνη παίρνουν στις πλάτες τους μερικοί μερικοί…
Πως θα ήθελε άραγε ο Χριστός να μαζευόμαστε στο Όνομά Του; Προσπαθώ να αδειάσω το μυαλό μου από τα προσωπικά βιώματα και δυσκολεύομαι. Ίσως ένας χώρος, χωρίς πολλές εικόνες και φτιασίδια. Με τον Σταυρό να κυριαρχεί. Οι ιερείς, θα είναι πραγματικοί φρουροί της Εκκλησίας από τις κάθε είδους επιθέσεις του εχθρού και λειτουργοί του Κυρίου. Όχι αντιπρόσωποί Του. Με πολλά αναγνώσματα και αρκετή συζήτηση. Κέντρο θα είναι ο Χριστός και ο τρόπος επιστροφής στην Ουράνια Πατρίδα. Χωρίς στόμφους, αναθέματα, αιρετικούς και πανοσιολογιότατους. Όπως γινόταν τα τρία χρόνια της διδασκαλίας του Κυρίου μας και τον πρώτο αιώνα. Με ομάδες έρευνας των γραφών. Όλων των γραφών, χωρίς φόβο και κόμπλεξ κατωτερότητας. Με απλές προσευχές και ύμνους. Με χαρά και προσμονή Παραδείσου.
Κάπου εδώ η φαντασία μου αρχίζει και στερεύει, γιατί η εμπειρίες μου από το σημερινό επιβλητικό τυπικό είναι πολύ δυνατές…