να την χειρουργήσουν έχοντας τις αισθήσεις της, μιας και κάτι δεν πήγε καλά με την αναισθησία. Το περιστατικό συνέβη το 2008 και η ίδια περιέγραψε σήμερα την εμπειρία της μιλώντας στο BBC.
«Το 2008 είχε προγραμματιστεί να κάνω λαπαροσκόπηση, σε νοσοκομείο στην επαρχία Μανιτόμπα στον Καναδά. Ήμουν 44 ετών και είχα ακατάσχετη αιμορραγία κατά τη διάρκεια της έμμηνου ρήσεως. Μου έκαναν γενική αναισθησία πριν την επέμβαση, κάτι που το γνώριζα από πριν. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τις αναισθησίες, αλλά όταν πήγα στο νοσοκομείο άρχισα να έχω λίγο άγχος.
Κατά τη διάρκεια της λαπαροσκόπησης, ο χειρουργός κάνει τομές στην κοιλιά, τρεις ή τέσσερις μικρές τομές αντί για μια μεγάλη.
Η εγχείρηση ξεκίνησε καλά. Με μετέφεραν στο χειρουργικό τραπέζι και όλα ξεκίνησαν όπως θα έπρεπε, με συνέδεσαν με το μόνιτορ κλπ. Ο αναισθησιολόγος μού έδωσε κάτι σε μια ενδοφλέβια έγχυση και στη συνέχεια έβαλε μια μάσκα στο πρόσωπό μου και είπε, «Πάρτε μια βαθιά ανάσα». Έτσι κι έκανα, και κοιμήθηκα όπως έπρεπε.
Όταν ξύπνησα, άκουγα θορύβους στη χειρουργική αίθουσα. Άκουγα τους νοσηλευτές, τους ήχους που έκαναν οι οθόνες, τέτοια πράγματα. Τότε σκέφτηκα «τι ωραία, τελείωσαν». Βρισκόμουν ξαπλωμένη, και αισθανόμουν λίγο ζαλισμένη από τα φάρμακα, αλλά ταυτόχρονα ήμουν ξύπνια και απολάμβανα αυτή τη ζάλη που αισθάνεται κανείς όταν ξυπνά και νοιώθει τελείως χαλαρός. Αυτό άλλαξε μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα, όταν άκουσα να μιλάει ο χειρουργός.
«Το νυστέρι παρακαλώ», είπε και πάγωσα. Δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσα να κάνω. Μου είχαν δώσει παραλυτική, επειδή χαλαρώνει τους κοιλιακούς μυς… Δυστυχώς, η γενική αναισθησία δεν έπιασε σε αντίθεση με την παραλυτική. Πανικοβλήθηκα. Σκέφτηκα ότι αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει. Ένιωσα την πρώτη τομή. Δεν έχω λόγια για να σας περιγράψω τον πόνο. Δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου, το πρώτο που προσπάθησα να κάνω ήταν να ανακαθίσω στη θέση μου, αλλά δε μπορούσα να κουνηθώ. Ένιωσα σαν κάτι να με κρατούσε. Ήθελα να μιλήσω, να κουνηθώ, αλλά δεν μπορούσα. Είχα παραλύσει, δεν μπορούσα ούτε να κλάψω…
Άκουγα τους χτύπους της καρδιάς μου στο μόνιτορ… Τους άκουγα να με εγχειρίζουν, τους άκουγα να μιλάνε. Ένιωσα τον χειρουργό να κάνει αυτές τις τομές και να σπρώχνει μέσα στην κοιλιά μου τα εργαλεία. Κατάφερα και κούνησα το πόδι μου για να τους δείξω ότι ήμουν ξύπνια, αλλά κάποιος έβαλε το χέρι του και το έβαλε στη θέση του, χωρίς να λέει προφορικά ότι κινήθηκα.
Η επέμβαση διήρκεσε περίπου μιάμιση ώρα.
Με διασωλήνωσαν, με έβαλαν στο μηχάνημα αναπνευστικής υποστήριξης… Ένιωσαν σαν να πήραν φωτιά τα πνευμόνια μου. Σε κάποια στιγμή, θεώρησα ότι η επέμβαση τελείωσε και τότε ένιωσα ότι μπορούσα να κουνήσω τη γλώσσα μου. Η επίδραση της παράλυσης είχε αρχίσει να φθίνει. Σκέφτηκα να αρχίσω να παίζω με το σωληνάκι που βρίσκεται βαθιά μέσα στο λαιμό μου, οπότε άρχισα να τον κουνώ με τη γλώσσα για να τραβήξω τη προσοχή τους. Και πράγματι έπιασε. Τράβηξα την προσοχή του αναισθησιολόγου, αλλά πιστεύω ότι πίστεψε ότι απλά περνάει η παραλυτική επειδή πήρε το σωληνάκι και μου το έβγαλε.
Όπως ήμουν ξαπλωμένη, σκέφτηκα ότι τώρα την έχω βάψει πραγματικά! Δε μπορούσα να αναπνεύσω… Άκουσα τη νοσοκόμα να φωνάζει «ανέπνευσε Donna, ανέπνευσε», αλλά δεν υπήρχε τίποτα που μπορούσα να κάνω. Καθώς την άκουγα να φωνάζει δυνατά, μου συνέβη κάτι απίθανο, είχα μια εξωσωματική εμπειρία! Είμαι Χριστιανή, αλλά δεν μπορώ να πω ότι πήγα στον παράδεισο, αλλά ούτε ότι βρισκόμουν στη Γη.
Ήξερα ότι ήμουν κάπου αλλού, κάπου με ησυχία. Οι ήχοι από το δωμάτιο απομακρύνονταν, αλλά τους άκουγα από πολύ, πολύ μακριά. Ο φόβος και ο πόνος είχαν φύγει, ένιωσα άνετα και ασφαλής. Ενστικτωδώς ήξερα ότι δεν είμαι μόνη, ήταν μαζί μου μια παρουσία. Πάντα έλεγα ότι ήταν ο Θεός μαζί μου, επειδή δεν υπήρχε απολύτως καμία αμφιβολία στο μυαλό μου ότι ήταν εκεί δίπλα μου. Και τότε άκουσα μια φωνή να λέει «ό,τι και αν συμβεί, όλα θα πάνε καλά».
Σε εκείνο το σημείο ήξερα ότι αν ζούσα ή έχανα τη ζωή μου, θα ήμουν μια χαρά. Προσευχόμουν όλη την ώρα για να απασχολώ το μυαλό μου, τραγουδούσα και είχα τη σκέψη μου στον σύζυγό μου και τα παιδιά μου. Αλλά όταν ένιωσαν την παρουσία. Αλλά όταν σκέφτηκα, «παρακαλώ άφησέ με να πεθάνω…». Αλλά όσο γρήγορα πήγα εκεί, τόσο γρήγορα επέστρεψα πίσω στο σώμα μου και στο χειρουργείο πάλι. Εξακολουθούσα να ακούω τη νοσοκόμα να φωνάζει. Ο αναισθησιολόγος μου παρείχε με μάσκα αέρα από το μηχάνημα και άρχισα να αναπνέω ξανά.
Αργότερα, καθώς άρχισα να συνέρχομαι, ο χειρουργός μπήκε στο δωμάτιό μου, άρπαξε τα χέρια μου και μου είπε «υπήρξαν κάποια προβλήματα, κυρία Penner» και εγώ του είπα ότι ήμουν ξύπνια, ότι ένιωσα όταν με έκοβε. Τα μάτια του γέμισαν με δάκρυα, μου έπιασε τα χέρια και μου ζήτησε συγνώμη…
Έχουν περάσει εννέα χρόνια από τότε, είχα νομικές αξιώσεις από το νοσοκομείο και η υπόθεση επιλύθηκε. Μετά το περιστατικό, απευθύνθηκα σε θεραπευτή γιατί ήταν μια τραυματική εμπειρία. Με βοήθησε πολύ που μίλησα, που είπα την ιστορία μου, την οποία είπα όχι για να ρίξω κάπου το φταίξιμο. Θέλω ο κόσμος να γνωρίζει ότι αυτά τα πράγματα μπορούν να συμβούν και συμβαίνουν…».
