Βιβλίο: ΉΣΟΥΝΑ ΚΑΠΟΤΕ ΕΔΏ

Βιβλίο: ΉΣΟΥΝΑ ΚΑΠΟΤΕ ΕΔΏ

Συγγραφέας: ΕΥΗ ΚΟΡΩΝΗ

Εκδόσεις: mystory & ΚΗΠΟΣ

Λίγα λόγια για την ιστορία του βιβλίου

Το βιβλίο αυτό ήταν έτοιμο από το 2012, όταν ήμουν 23 χρόνων, όμως, θεωρώντας πως είμαι ακόμα μικρή και ανέτοιμη για ένα βιβλίο τα κράτησα στο αρχείο μου. Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου γράφτηκε κάπου μεταξύ της εφηβικής και μετεφηβικής περιόδου της ζωής μου.

Παράλληλα με τις σπουδές μου στη Δραματική Σχολή,  είχα αρχίσει να γράφω συστηματικά πλέον.  Πολλά κομμάτια του βιβλίου, είχαν φιλοξενηθεί σε περιοδικά και blogs έχοντας μεγάλη απήχηση στον κόσμο. Εκεί μου μπήκε η ιδέα του βιβλίου καθώς, ένοιωθα πως σκορπάνε τα κείμενα μου εδώ κι εκεί.

Από το 2014 άρχισα να τα διαβάζω ξανά, να διορθώνω κάποια πράγματα και να προσθέτω καινούργια. Κάπως έτσι, φτάσαμε εδώ. Στο βιβλίο ουσιαστικά διαβάζουμε τις πρώτες σκέψεις, τα πρώτα ερωτικά βιώματα ενός νέου ανθρώπου. Σαν μέσα από αλληλογραφία αναβιώνεται ο εξ αποστάσεως σύντομος εκρηκτικός νεανικός έρωτας.

Λίγα λόγια για την Εύη Κορώνη

Από μικρή μου άρεζε να γράφω. Παραμύθια, στίχους, σενάρια ακόμα και μελωδίες έσκαγαν στο κεφάλι μου. Στο σχολείο, μονίμως σε ένα παράλληλο σύμπαν από τους άλλους. Άκουγα ότι ήθελα, μιλούσα όταν ήθελα και έγραφα ή ζωγράφιζα στα βιβλία μου. Η Δραματική Σχόλη ήρθε για να ελευθερώσει κάθε ανασφάλεια μου. Άνθρωποι της τέχνης, με «όμορφο» αλλά και δυσνόητο κάποιες φορές μυαλό, συνέβαλαν στο να προχωρήσω ένα βήμα παραπέρα.

Άργησα να εμπιστευτώ τον εαυτό μου. Όταν οι εκδόσεις mystory με πήραν τηλέφωνο και μου ανακοίνωσαν την επιθυμία τους να εκδώσουν τα κείμενα μου, δεν ήμουν ακόμη σίγουρη. Αποφάσισα να κάνω, όχι μόνο για την προσωπική μου ικανοποίηση αλλά και για έναν ακόμη λόγο. Ο δεύτερος λόγος ήταν… γιατί ήθελα να δώσω ένα κίνητρο σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, να μη το βάζουν κάτω… και να γράφουν. Ουδείς αλάνθαστος. Μακάρι όλα μας τα λάθη να ήταν ορθογραφικά.

Όλα είναι μέσα στο μυαλό μας. Ένα κλικ να τα παρατήσουμε και ένα κλικ να τα κυνηγήσουμε.

Εγώ έχω δυσλεξία, όμως από πολύ νωρίς άρχισα να πλάθω ιστορίες, έγραφα ποιήματα, στιχάκια. Δημοτικό τότε. Έτσι πείσμωσα με τον εαυτό μου, αρχίζοντας να γράφω περισσότερο. Εκεί κάπου στο λύκειο, ήμουν σίγουρη για το τι ήθελα να κάνω… έτσι ενώ όλοι οι άλλοι συμμαθητές μου διάβαζαν τα μαθήματα τους, εγώ, κλεινόμουνα στο δωμάτιο μου -δήθεν πως μελετάω- όμως εγώ διάβαζα άλλα πράγματα. Ποιήματα και θεατρικά. Κάπως έτσι φτάσαμε εδώ, στο πρώτο μου βιβλίο. 

Η άποψη του NEWS SALONIKA BLOGSPOT για το βιβλίο

Πριν κυκλοφορήσει είχα την χαρά να το έχω στα χέρια μου. Όταν μου έστειλαν το βιβλίο είπα: «Ας ρίξω μια ματιά, σκεπτόμενος όμως να το διαβάσω την άλλη μέρα με καθαρό μυαλό». Αντί να το ρουφήξω με ρούφηξε στην κυριολεξία. Στην αρχή το χαρακτήρισα ως «αυτοβιογραφικό», στη συνέχεια όμως μου έβγαλε κάτι που δεν ξέρω αν υπάρχει σαν όρος. Θα το χαρακτήριζα «αυτοβιογραφικό συναίσθημα». Όση ώρα το διάβαζα ξέφυγα από την πραγματικότητα και το έζησα πραγματικά. Κάθε τόσο αυτόματα ερχόντουσαν στη σκέψη μου σκηνές, από δικά μου βιώματα. Με συγκίνησε πολύ, με συνεπήρε.

Ότι αφορά το είδος του βιβλίου. Που το κατατάσσουμε. Εκεί καλύτερα να το αφήσουμε ελεύθερο. Το σκέφτηκα καλά. Στην αρχή είπα ποίηση, στη συνέχεια δεν κατάφερα να προσδιορίσω τη μορφή του. Θα έλεγα κάτι μεταξύ ποίησης και μυθιστορήματος, αν και πάλι δεν είναι σωστό αυτός ο χαρακτηρισμός.