Πόσες χιλιάδες Ελληνες εργάτες θάφτηκαν
όλα αυτά τα χρόνια στα ορυχεία των τόκων; Ανθρωποι που δούλευαν κάτω
απ’ το φως του ήλιου, άλλος υπάλληλος, άλλος στο συνεργείο, αίφνης
εκλήθησαν
να πληρώσουν τα δάνεια, τα χρέη, τις κλεψιές και τις τσαπατσουλιές των
Δυνατών, και βρέθηκαν με τον κόσμο τ’ ανάποδα. Αλλοι κατέβηκαν πράγματι
στον Αδη, άλλοι κλείστηκαν στα ανήλιαγα δωμάτια της ανεργίας κι άλλων
άδειασαν τα μάτια
με το στόμα τους
να δαγκώνει το χώμα, καθώς λέει ο Ομηρος, όχι στη μάχη, αλλά στης κάθε
νύχτας τον εφιάλτη. Ανθρωποι φτιαγμένοι από όνειρα κι ελπίδες έγιναν
συντρίμμια. Κατηφείς πολλοί περιφέρονται σαν σκιές σε έναν κόσμο του
ζόφου
κι άλλοι αγριεμένοι,
οδηγούν τα αυτοκίνητά τους σαν φονιάδες, βρίζουν τους πλησίον τους και
τους φταίει ο διπλανός τους. Η χώρα απομακρύνεται απ’ τον πολιτισμό της.
Σκοτώνουμε τους απόμαχους όταν γεράσουν -
θρήνος ήταν
χθες τα ΑΤΜ και τα γκισέ των τραπεζών. Συντάξεις φτιαγμένες από κομμάτια
και θρύψαλα, από πιράνχας που κάθε φορά κόβουν κι ένα κομμάτι του
συνταξιούχου. Ασέβεια, αμαρτία, κατάρα.
Οι υπομείονες που μειώνουν τις συντάξεις - αυτό μας έμεινε απ’ τον πολιτισμό μας;
Εντάξει! έπεσε χοντρό δούλεμα! Μας βγήκε ο
Τσίπρας, Σαμαράς. Ομως καιρός για σκέψη. Ψηλά το κεφάλι - διότι μόνον με όρθιο το κορμί συλλογάται καλά όποιος συλλογάται.
Εν πρώτοις: τίποτα δεν αλλάζει - η Βρετανία ρηγμάτωσε το σκηνικό και ως απάντηση το σχέδιο
Σόιμπλε (όπως το έβγαλε η «
Handelsblatt») προβλέπει ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα, έλεγχο των προϋπολογισμών των κρατών-μελών, έναν Σούπερ Κόφτη υπό μορφήν Ανεξάρτητης (
τσα!) Αρχής κι άλλα ομοιότροπα και ομότροπα επαχθή.
Δεύτερον,
η προσπάθεια να μετατραπεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος σε νιανιά,
καθώς και σε πρώτη ύλη τρόμου, εκβιασμών και αποβλάκωσης, έχει αρχίσει.
Το μόνον
που φαίνεται ότι κάνει πως κατάλαβε ο μηχανισμός των Επικυριάρχων στην
Ενωση (και οι ορντινάτσες του στα ΜΜΕ) είναι ότι οι Αγγλοι ακροδεξιοί
έγιναν ξαφνικά περισσότεροι από τις ρέγγες στη Βόρεια θάλασσα. Ομως, οι
Επικυρίαρχοι δεν είναι
ηλίθιοι, γνωρίζουν τι γίνεται, ηλίθιους θέλουν εμάς, να μην ξέρουμε τι μας γίνεται. Μιλάμε για χοντρό δούλεμα, για
στερεότυπα με τη σέσουλα - συνεπώς θέλει σκέψη. Δασύτριχη εποχή
κι εμείς πρέπει
να ακονίζουμε στις λόχμες τις λόγχες που μας έχουν χαρίσει τα αγάλματα.
Παλεύουμε μέσα στην κρίση, αλλά παλεύουμε επί ματαίω, διότι ακόμα κι αν
κάποιοι από μας μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα, ανασαίνοντας μέρα με την
ημέρα με καλάμι,
άλλη
νέα κρίση
θα επέλθει και νέους τόνους κινούμενης άμμου θα προσθέσει στον βάλτο
που σκυλοπνιγόμαστε. Δεν έχει νόημα. Ομως, στα σπίτια που δεν έχει ψωμί,
έχει φυλαχτά από τις ιστορίες που μας ανάθρεψαν. Σου κλέβει ο κλέφτης
της ζωή, θα ’ρθει η μέρα που η Αθηνά θα κινήσει το χέρι σου κι εσύ θα
του κόψεις το δικό του. «Πόλεμο ελληνικό» έλεγαν οι Φράγκοι τις χωσιές
που τους έστηναν οι διγενείς αντάρτες, πόλεμο γεμάτον στρατηγήματα
έχουμε σήμερα κι εμείς να κάνουμε, αλλιώς δεν βγαίνει ο λογαριασμός.
Δες τη φουρνάρισσα το πρωί, χαμογελαστή σαν μάνα πουλάει το ψωμί. Από την ομορφιά γύρω σου πάρε σαν μετάληψη τα όπλα σου, χτύπα και φύγε. Σε κάθε σχολείο,
όπου τώρα «περιπολούν δεινόσαυροι και γύπες» για να κατασκευάσουν μονοσήμαντους ανθρώπους, υπάρχει ένας
Ρίτσος κι ένας
Καβάφης. Στις λέξεις μας υπάρχει πάντα η ανάσα των ανέμων που χαϊδεύουν τα δένδρα.
Ψηλά το κεφάλι,
οι αητοί θα συνεχίσουν να πετάνε για πολλά χρόνια μετά απ’ όταν οι τράπεζες θα έχουν γίνει αίθουσες εκθέσεων και συναυλιών.
Και ο τηλέγραφος! Ο τηλέγραφος που ενώνει ανθρώπους και ανθρώπους, σαν πονούν, σαν γελούν, σαν ελπίζουν,
μεταδίδει.
Φαίνεται σαν οι φωνές των ανθρώπων να χάνονται μέσα στις στριγγλιές των τεράτων, όμως ο
τηλέγραφος μεταδίδει...
ΥΓ.:
Γεμάτες αναμνήσεις από χρυσές χρονιές της νιότης, οι καρδιές μας
αποχαιρετούν τον εκλεκτό σκιτσογράφο Ακη Παράσογλου (AKIS), που έφυγε
ξαφνικά για τους παραδείσους με τα χάρτινα ανθρωπάκια. Γελαστός κι εκεί,
Ακη, ευτυχής από τα πλούσια δώρα που χάρισες.
